Model z grobu Mesehti w Asyut przedstawiający nubijskich żołnierzy w służbie Egiptu. Pomimo iż starożytni mieszkańcy Kemet odnosili się raczej z niechęcią do mieszkańców Nubii, tak jednak ci byli uważani za najlepszych łuczników świata starożytnego, przez co byli bardzo pożądani w Egipskiej armii, gdzie najczęściej służyli jako najemnicy.
Obecnie model znajduje się w Muzeum Kairskim.
Po więcej Egipskich ciekawostek zapraszam na mój profil.

Tzw. Ostrakon księcia Setherchepszefa.
Na ostrakonie został przedstawiony stojący, figuralny profil księcia Setherchepszefa (znanego bardziej jako Ramzes VIII, po tym jak wstąpił już na tron) w pozie oddawania hołdu bądź uwielbienia, z wyciągniętymi ramionami, z berłem w lewej ręce i prawą dłonią zwróconą do przodu.
Za Setherchepszefem, w standardowym układzie figur i pisma, znajduje się pionowa kolumna hieroglifów z napisem „syn z ciała królewskiego, jego* ukochany” z jego imieniem (Seth-her-kepesz) na końcu.
*tj. faraona, jego ojca
Z Grobowca QV43 w Dolinie Królowych, w Tebach Zachodnich. Teraz w Muzeum Egipskim w Turynie.
A jeżeli nie oglądaliście jeszcze filmu o Dolinie królowych to zapraszam do jego obejrzenia na moim kanale ;)
Po więcej ciekawostek o Egipcie zapraszam do wypierdalania na mój profil.

Stela Rzeźbiarza Qen'a czczącego Amenhotepa I i Ahmose-Nefertari
ok. 1279-1213 p.n.e.
Nowe Państwo, Okres Ramesseidzki.
Jeden z wybranych „sług w Miejscu Prawdy”, Qen, był członkiem społeczności artystów i rzemieślników odpowiedzialnych za budowę i dekorację grobowców faraonów Nowego Państwa w Dolinie Królów. Stela ta została znaleziona w 1862 roku w grobowcu Qena, w robotniczej wiosce Deir el-Medina. Tytuły Qena, jak zapisano na steli, brzmiały „rzeźbiarz Amona w Miejscu Prawdy” i „rzeźbiarz Amona w Karnaku”, co sugeruje, że specjalizował się w rzeźbieniu płaskorzeźb.
W dolnym panelu steli, Qen, jego żona Nefertari i ich dwaj synowie, Merimerj i Hui, oddają hołd dwóm siedzącym postaciom powyżej. Przedstawiają one Amenhotepa I, drugiego króla z 18 dynastii, i jego matkę Ahmose-Nefertari. Ci dwaj deifikowani członkowie rodziny królewskiej stali się patronami nekropolii tebańskiej, a zwłaszcza robotników i ich rodzin, przez których byli otaczani boskim kultem.
Obecnie w Metropolitan Art Museum, Nowy Jork, USA.

Po więcej egipskich artefaktów i dzid edukacyjnych zapraszam na mój profil.

Pewnie większość z Was kojarzy symbol zwany Uroboros (znany także jako Ouroboros lub urobor). Jest to słynny w średniowieczu i w czasach nowożytnych symbol magiczny i alchemiczny. Wielu ludzi myśli że pochodzi on ze Starożytnej Grecji (stgr. οὐροβόρος), jednak Grecy zapożyczyli go od Starożytnych Egipcjan. Najstarsze znane przedstawienie Uroborosa pochodzi ze złotej kaplicy Tutenchamona, i możecie je zobaczyć na zdjęciu poniżej. Bardzo często pojawia się także w staroegipskich tekstach magicznych oraz "Księdze wychodzenia za dnia".
Jest to symbol nieskończoności, wiecznego powrotu i zjednoczenia przeciwieństw, coś jak azjatycki jing-jang. Gryzący własny ogon wąż wskazuje, że koniec w procesie wiecznego powtarzania odpowiada początkowi. Mamy tu do czynienia z symboliką cyklicznego powtarzania – obiegu czasu, odnawiania się świata i światów, śmierci i odrodzenia, czyli wieczności.
W symbolice alchemicznej Urobor to symbol zamkniętego, stale się powtarzającego procesu przemiany materii – procesu, który w formie faz podgrzewania, parowania, chłodzenia i kondensacji cieczy ma prowadzić do sublimacji substancji. Urobor to odpowiednik kamienia filozoficznego, który, swoją drogą, też wywodzi się ze starożytnego Kemet, ale o tym może innym razem ;)
Po więcej Dzid Edukacyjnych zapraszam na mój profil.

Legenda o egipsko-rzymskiej Galei Antoniusza
Zaczęło się od wizji. W 34 roku p.n.e. królowa Egiptu błagała Izydę, by broniła w bitwie swojego małżonka, rzymskiego generała Marka Antoniusza. Odziana w złote szaty i ubrana w niebieską koronę wojny, Kleopatra VII poprowadziła ogromnego byka do ołtarza bogini na ofiarę.
Kiedy kapłan poderżnął gardło bestii, bogowie obdarzyli Kleopatrę wizją: we krwi ujrzała Antoniusza walczącego z furią Herkulesa. Kiedy ścinał partyjskiego wojownika, w polu widzenia pojawił się kolejny miecz – zakrzywiony i obcy, kierujący się łukiem w stronę odsłoniętej szyi generała.
„Nie”, zawołała królowa i wizja zamarła. – Ratuj go, ratuj Egipt – błagała Kleopatra.
„Ocalić jednego, to ocalić drugiego”, powtórzył tajemniczy głos bogini. „Odsłonisz własną szyję, aby ocalić oboje?”
– Tak– obiecała królowa.
W tym momencie wizja się zmieniła. Horus w postaci sokoła rozłożył skrzydła po bokach hełmu generała, blokując śmiertelny cios. Błysk światła, tak przenikliwy jak spojrzenie prosto w słońce, oślepił wroga. Wielu naocznych świadków później przysięgało, że słyszeli ryk lwa, syczenie węży i ​​dźwięk wielkiej bestii kopytnej przemierzającej pola wojny.
Kiedy wizja wyparowała, a ofiarny byk wydał ostatnie tchnienie, Kleopatra wiedziała dwie rzeczy: Antoniusz zwycięży w Partii, a ona odda cześć bogom, tworząc dla niego nowy hełm. Bogini wyjaśniła, że ​​los Egiptu jest nierozerwalnie związany z życiem Antoniusza.
Królowa powierzyła to zadanie najlepszym kowalom, metalurgom i jubilerom w Egipcie. Jej rzemieślnicy wykuli podstawę z polerowanej stali, a następnie pokryli ją złotem. Powiesili sokołe skrzydła Horusa – lśniące lapisem lazuli, granatem i turkusem – nad każdą płytką policzkową, tak jak pojawił się w wizji Kleopatry. Własny symbol Izydy – słoneczny dysk w rogach Hathor – pokrywał czoło. Amon w postaci wielkiego barana z rogami chronił plecy. Skrzydlate lwy zdobiły boki i potężnego sfinksa z twarzą królowej, balansującą przed rzymskim herbem z końskiego włosia o jaskrawej czerwieni.
Wreszcie egipskie symbole monarchii — malachitowy sęp i kobra z karneolu — wznosiły się majestatycznie nad lśniącym słonecznym dyskiem. Rzemieślnicy nawet wyściełali wnętrze hełmu skórą krokodyla nilowego.
(reszta tekstu w komentarzu)