Kradzione od Wojciecha Siwiera.
Jakość pracy jest trudnym do uchwycenia czynnikiem. Dlatego powstał Europejski wskaźnik jakości pracy (ang. JQI — Job Quality Index). Jego opracowanie ma pomóc w ocenie i porównywaniu jakości rynków pracy we wszystkich krajach UE. JQI jest wskaźnikiem kompletnym — obejmuje szeroki zakres cech pracy oraz zatrudnienia. Podsumowane są one w sześciu subindeksach:
1. Jakość dochodów.
2. Formy zatrudnienia i bezpieczeństwo pracy.
3. Czas pracy i work-life balance.
4. Warunki pracy.
5. Umiejętności i rozwój kariery.
6. Reprezentacja interesów zbiorowych oraz głos.
Na wskaźnik jakości dochodów składają się po połowie dwie zmienne. Pierwszą jest przewidywalność dochodów. Ta mierzona przez odsetek osób, które są w stanie oszacować, jakie będą ich zarobki za trzy miesiące. Drugim jest wystarczalność dochodów. Związana ona jest z tym, czy osiągane dochody gwarantują gospodarstwom domowym pokrycie wszystkich koniecznych wydatków.
Wskaźnik jakości pracy określony jest przez trzy zmienne. Pierwszą jest niedobrowolne zatrudnienie tymczasowe. Określa ono jak wielu pracowników, jest zatrudniona na czas określony, z powodów innych niż kształcenie lub szkolenie. Drugą zmienną jest zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy. Obejmuje ona pracowników, którzy zatrudnieni są w niepełnym wymiarze pracy z powodu niepowodzenia znalezienia pracy w pełnym wymiarze pracy. Trzecią zmienną jest bezpieczeństwo pracy. Ta rozumiana jest jako odsetek osób, które twierdzą, że może mogą stracić pracę w ciągu najbliższych sześciu miesięcy.
Trzecim subindeksem jest czas pracy oraz work-life balance. Wyróżnić możemy tutaj trzy wskaźniki, które wpływają na jego wysokość. Pierwszym jest odsetek osób, które pracują więcej niż 48 godzin tygodniowo. Im więcej, tym gorszy wynik. Drugim jest średni udział pracowników w pracy zmianowej, pracy w weekendy, pracy w nocy oraz w wieczory. Trzecie zmienna to czas pracy, który pasuje do życia rodzinnego i społecznego.
Czwartym subindeksem są warunki pracy. Te są określone przez trzy wskaźniki. Pierwszym jest intensywność pracy. Tę określa odsetek osób, które pracują w szybkim tempie, napiętych terminach oraz w wolnym czasie (aby sprostać wymaganiom pracy). Drugi wskaźnik to autonomia pracy. Im większa swoboda w wyborze kolejności zadań, metody pracy i jej tempie oraz możliwości wzięcia godziny lub dwóch z powodów osobistych, tym lepszy wynik państwa. Ostatnim czynnikiem są fizyczne zagrożenia. Czynnik ten bierze pod uwagę takie zmienne jak natężenie hałasu, obchodzenie się z substancjami chemicznymi, materiały zakaźne; męczące lub bolesne pozycje; podnoszenie lub przemieszczanie ludzi, noszenie lub przenoszenie ciężkich ładunków czy powtarzające się ruchy rąk, lub ramion.
Na subindeks „umiejętności oraz rozwój kariery” składają się dwie zmienne. Jest to jedyny subindeks, w którym waga nie jest równa dla wszystkich zmiennych. Za 60% wyniku odpowiada procent populacji w wieku 25-64 lata, która się uczyła lub trenowała w ciągu ostatnich 4 tygodni przed badaniem. Drugą zmienną jest odsetek odpowiedzi pozytywnych na pytanie: Czy Twoja praca oferuje dobre perspektywy dla rozwoju kariery?.
Ostatnim subindeksem jest reprezentacja interesów zbiorowych oraz głos. Na indeks ten składają się trzy wskaźniki. Pierwszym jest zakres rokowań zbiorowych. Drugim jest częstość występowania związków zawodowych. Ostatnim jest reprezentacja pracowników w przedsiębiorstwie/organizacji (np. przez związek zawodowy, radę zakładową, przedstawiciela BHP czy spotkania kierownictwa z pracownikami. Każdy z indeksów przybiera wartość od 1 do 100.
