Tego dnia, w 1805 roku urodził się William Rowan Hamilton, irlandzki matematyk, astronom i fizyk. Zajmował się takimi dziedzinami jak optyka, geometria czy mechanika klasyczna. Matematycy mogą kojarzyć go z terminem kwaterniony, natomiast fizycy spotkają go najczęściej w mechanice klasycznej jak i kwantowej pod postacią funkcji/operatora "H" czyli hamiltonianu ;-)

Tak wygląda największy chad Układu Słonecznego widziany z około 600 mln kilometrów jako tarcza o rozmiarze niecałych 49 sekund kątowych przez 6" teleskop Newtona.

3 sierpnia 1851 roku, urodził się George Francis Fitzgerald, irlandzki fizyk. Zajmował się głównie elektromagnetyzmem, rozwijając zunifikowaną przez Jamesa Clerka Maxwella teorię tego zjawiska. Zasugerował jak zaprojektować urządzenie z oscylującym dipolem, dzięki któremu będzie można generować fale elektromagnetyczne (co zrealizował finalnie Heinrich Hertz). Niezależnie od Hendrika Lorentza, próbując wyjaśnić doświadczenie Michelsona-Morleya, wysnuł hipotezę, w której poruszające się ciało doznaje skrócenia długości w kierunku swojego ruchu. Nazywamy to dziś kontrakcją (skróceniem) Lorentza–Fitzgeralda, chociaż ogólnie przyjęło się używać tylko pierwszego nazwiska.

2 sierpnia 1820 roku urodził się John Tyndall, irlandzki przyrodnik, fizyk, chemik, biolog, glacjolog i alpinista. Członek Royal Society. Najbardziej znany jest ze zjawiska polegającego na rozpraszaniu światła przez koloid, nazywanym efektem Tyndalla. Oprócz tego zajmował się także diamagnetyzmem, właściwościami powietrza, podczerwienią czy przewodzeniem ciepła.

28 lipca 1909 roku, urodził się Pawieł Czerenkow, rosyjski fizyk. Do historii przeszedł za odkrycie w 1934 roku promieniowania powstałego przez ruch cząstki naładowanej, która porusza się w ośrodku z prędkością większą niż prędkość fazowa światła dla tego medium. Naturę tego zjawiska opisali Ilja Frank i Igor Tamm, dzięki czemu cała trójka w 1958 roku odebrała Nagrodę Nobla.

27 lipca 1848 urodził się Loránd Eötvös, węgierski matematyk i geofizyk. Autor słynnego eksperymentu stwierdzającego równoważność pomiędzy masą grawitacyjną i bezwładnościową. Chemikom może być również znany reguły Eötvösa dotyczącej zależności temperaturowej napięcia powierzchniowego cieczy. Od jego nazwiska wprowadzono jednostkę zmiany siły ciężkości 1 E (obecnie rzadko stosowana).