Bitwy pod Kiesią – seria starć zbrojnych mających na celu utrzymanie kontroli nad ufortyfikowanym miastem Kieś (Wenden, Cēsis, Võnnu), stoczonych podczas Wojen Inflanckich w latach 1577-1578. Magnus Inflancki obległ miasto w sierpniu 1577 roku, ale został zmuszony do odstąpienia przez wojska rosyjskie cara Iwana Groźnego, które zdobyły Kieś dla siebie, usadawiając się w samym sercu Inflant. Wojska polskie odebrały twierdzę w listopadzie, a w lutym 1578 roku odparły zwycięsko kontratak rosyjski. W październiku tego roku Rosjanie ponownie oblegli miasto, ale zostali rozbici przez znacznie mniej liczne siły polsko-szwedzkie. Był to punkt zwrotny wojen inflanckich, bowiem od tej pory inicjatywa znalazła się po stronie Królestwa Szwecji i Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Dzień po wygranej przez wojska polskie bitwie pod Cecorą zawarto traktat pokojowy, na mocy którego Tatarzy uznali władzę Jeremiego Mohyły osadzonego na tronie mołdawskim przez kanclerza Jana Zamoyskiego i zgodzili się by na obszarze Hospodarstwa pozostały polskie wojska. Dwa dni później armia tatarska rozpoczęła odwrót.


Bitwa pod Cecorą miała miejsce 19–20 października 1595 roku podczas wyprawy Zamoyskiego do Mołdawii.

Latem 1595 roku armia koronna (około 5000 jazdy, 2300 piechoty i kilka dział) dowodzona przez hetmana wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego wkroczyła do Mołdawii i 27 sierpnia zajęła Chocim. Po zdobyciu 3 września stolicy hospodarstwa – Jass, wódz polski osadził na tronie mołdawskim przychylnego Rzeczypospolitej Jeremiego Mohyłę. Akcja Zamoyskiego związana była z jego planami utworzenia w tej strefie zależnych od Rzeczypospolitej niewielkich państw buforowych, które chroniłyby Koronę przed zagrożeniem tureckim (miały to być Mołdawia, Siedmiogród i Wołoszczyzna).

Wkroczenie wojsk polskich do Mołdawii spotkało się z szybką reakcją Osmanów. Ponieważ sułtan Mehmed III zajęty był walką z Michałem Walecznym, na teren Mołdawii wkroczyła silna armia tatarska wspomagana przez posiłki tureckie (około 25 000 żołnierzy) dowodzona przez chana krymskiego Ğazı II Gireja. Na wieść o zbliżaniu się do Jass idącego od strony Kiszyniowa nieprzyjaciela Zamoyski przeprawił swą armię na lewy brzeg Prutu w celu obrony przeprawy przez rzekę. Wojska polskie założyły 6 października warowny obóz, którego tyły i oba skrzydła chroniła rzeka Prut, natomiast z przodu wybudowano wał z 13 bastionami i 4 bramami wypadowymi. Wieczorem 18 października nadciągnęła armia chańska i wkrótce doszło do pierwszych starć harcowników (m.in. kniaź Kirył Różyński (Kirył Rużyński) postrzelił z łuku siostrzeńca samego chana’[1]). Kolejnego dnia, 19 października, doszło do większych starć. Chan miał przy sobie niewiele piechoty – miał więc niewielkie szanse na zdobycie polskich umocnień. Duże straty wojskom oblegającym zadawały piechota i jazda wypadające przez obozowe bramy. Ponieważ 20 października walki przebiegały podobnie, Ğazı II Girej doszedł do wniosku, że nie jest w stanie pokonać Zamoyskiego i zgodził się przystąpić do rokowań.

Ostatecznie 21 października podpisano pokój, na mocy którego Tatarzy uznali władzę Jeremiego Mohyły w Mołdawii i zgodzili się, by na obszarze hospodarstwa pozostały polskie wojska. Dwa dni po zawartym układzie armia tatarska rozpoczęła odwrót.