Saint Chamond był drugim czołgiem zbudowanym przez Francuzów w 1917 roku. Był najciężej uzbrojonym czołgiem alianckim tej wojny.
Z długim kadłubem i słabym silnikiem o mocy 90 KM (67,14 kW) dla prawie 25 ton litej stali, jego perspektywy nigdy nie dorównywały rzeczywistości wojny okopowej.
Cały projekt rozpoczął się pod ścisłym nadzorem pułkownika Émile Rimailho, utalentowanego inżyniera artylerii, który miał silne interesy finansowe w firmie Saint Chamond.
Pułkownik Rimailho od samego początku nalegał, odchodząc od oryginalnego projektu Schneidera, aby Saint-Chamond był wyposażony w canon de 75 Model 1897, pierwsze na świecie działo polowe wyposażone w hydropneumatyczny mechanizm odrzutu.
Jedynym sposobem na noszenie 75 mm (2,95 cala) w zadowalający sposób było umieszczenie go z przodu, a nie w bocznym sponsonie. Wymagało to specjalnie wykonanego nowego kadłuba, aby pasował do istniejącego, zmodyfikowanego podwozia Baby Holt. Silnik umieszczono pośrodku, bez przedziałów. Broń była przesuwana do przodu i do tyłu, w sumie cztery karabiny maszynowe w małych sponsorach. Kadłub był w zasadzie dużym prostokątnym pudłem, z pancerzem zaprojektowanym do wytrzymania przeciętnego ognia piechoty.
Saint Chamond, który został zaprojektowany do przenoszenia 75 mm (2,95 cala) w dużym oddziale bojowym, był większy niż jakikolwiek poprzedni prototyp, w tym CA-1. Od samego początku problemem był prześwit, podobnie jak rozkład masy. Przednia część kadłuba, w której znajdowało się działo, była zbyt ciężka, a testy wykazały, że ma tendencję do zapadania się dziobem w błoto.
Produkcja rozpoczęła się w marcu 1917 i zakończyła w marcu 1918, po wyprodukowaniu 377 szt.
Swoją pierwszą akcję odbył pod Laffaux Mill 5 maja 1917 r. Kilka pojazdów utknęło w okopach, ale trzem się udało. W sumie po dostawach utworzono dwanaście grup artylerii, „Artillerie Spéciale” o numerach od 31 do 42. Jednak oczywiste ograniczenia szybko spowodowały regularne skargi różnych oficerów, przekazujących skargi załóg. Został wycofany jako czołg ofensywny na rzecz czołgu FT. Jednak ich 75 mm (2,95 cala) działo, prędkość na drogach i umiarkowanie płaskich terenach sprawiły, że idealnie nadawały się jako mobilne działa szturmowe do radzenia sobie z niemieckimi bateriami. Latem 1918 roku alianci prowadzili kontrofensywę, a Saint Chamond znalazły sprzyjające otwarte tereny.
Saint Chamond został uznany za przestarzały w 1918 roku. Żaden nie walczył poza Francją, pomimo plotek, że garstka została wysłana do polskich sił walczących z Sowietami w 1919 roku. Jedyny ocalały znajdował się w amerykańskim muzeum uzbrojenia, część czołgów dostarczonych siłom amerykańskim w 1917 roku. Został przekazany z powrotem do Francji i jest obecnie wystawiany w muzeum Saumur (Musee des Blindes) jako model statyczny.
Silnik: 1 silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy Panhard-Levassor o mocy 90 KM (66 kW) + 2 silniki elektryczne o mocy 2x52 kW.
Transmisja: mechaniczna
Pancerz : nitowany z płyt walcowanych o grubości: przód-18 mm, boki-8 mm, góra-5 mm
Długość : 7,91 m (z działem: 8,83 m)
Szerokość: 2,67 m
Wysokość: 2,35 m
Masa: 24 000 kg (bojowa)
Źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/St._Chamond_M16
https://www.tanks-encyclopedia.com/ww1/fr/ww1-char_saint_chamond.php
http://www.landships.info/landships/tank_articles/St_Chamond.html
https://pl.pinterest.com/pin/740982944916271378/
https://www.museedesblindes.fr/presentation-du-musee-des-blindes/plan-des-salles-du-musee-des-blindes-saumur/1ere-guerre-mondiale/item/le-char-st-chamond
