W średniowiecznych Niemczech małżeństwa miały legalną możliwość rozwiązywania sporów w drodze pojedynku. Aby zapewnić uczciwość, mężczyzna musiał walczyć z wnętrza dziury z jedną ręką związaną za plecami, podczas gdy kobieta miała swobodę ruchu i była wyposażona w worek wypełniony kamieniami.
Pewnie wielu z was będzie heheszkować albo się oburzać, że jak to, a gdzie ikłality, przecież kobiety są takie same jak faceci? Otóż w tamtych czasach wiedzieli, że facet jest silniejszy od babeczki i nie było zbędnego pierdolenia o równości płci w każdym aspekcie życia.

-Nazwij mego ojca debilem, męża kurwiarzem wybaczę. Sztuczny nawóz nie pasuję twoja sprawa. Ale od forsycji się odpierdol bo zabije!!!
-Pogięte, bezbarwne i małe
-Przegiełaś!!!

SĄDOWY POJEDYNEK KOBIETY I MĘŻCZYZNY

Pojedynek sądowy w średniowieczu był jedną z form sądu Bożego. Rozstrzygano nim sprawy karne, ale też cywilne, np. spadkowe. Wierzono w nieomylność wyniku pojedynku – zwycięzca miał w sporze/sprawie niezaprzeczalną rację. 

W szranki mógł stanąć reprezentant strony, jeśli uczestnik sporu był zniedołężniały czy w inny sposób niezdolny do walki. 
Jak wyglądał pojedynek między mężczyznami – wiecie z lekcji historii czy filmów. 

Ale jak wyglądał pojedynek mężczyzny z kobietą? 

Mężczyzna uzbrojony w maczugę w prawej ręce, lewą miał unieruchomioną z tyłu. Tak przygotowany wchodził do wykopanego w ziemi dołu, aż po sam pas. 

Wokół dołu rozsypywano słomę na odległość zasięgu maczugi. 
Pojedynkująca się kobieta była uzbrojona w podłużny welon, do którego na skraju przymocowany był kamień. 

Zadanie: mężczyzna miał ugodzić kobietę maczugą i wyeliminować ją z walki. 

Kobieta miała uderzać tak, uchylając się przed maczugą, by okręcić welon wokół prawej ręki mężczyzny i ją unieruchomić. 

W teorii obie strony miały te same szanse. 

Pokonanego mężczyznę ścinano, pokonaną kobietę grzebano żywcem.

Począwszy od XIV wieku stopniowo zabraniano stosowania pojedynków sądowych.