Jako, że nie uczestniczyłem w eksploracji Jaskini Mamutowej, pozwoliłem sobie na zaczerpnięcie informacji z "Jamnika - 55 lat Krakowskiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego" J. Nowak, M. Ciszewski.

"W marcu 2016r. prowadził prace Paweł Sojka. 6 kwietnia 2016r. wsparliśmy go w kilkuosobowym zespole, wyciągając kilkadziesiąt błotnych kul. Odkryto kilkanaście metrów ciasnych korytarzy, nazwanych Partiami Żuka Gnojarza. W 2017r. Paweł rozpoczął prace polegające na odkopywaniu syfonu na dnie studzienki rozpoczynającej się w korytarzu przed salką z naciekami odkrytą w 1992r. Zorganizowaliśmy tam 7 wyjazdów eksploracyjnych (od kwietnia do lipca) podczas, których wydobywaliśmy utwory lessowe częściowo zailone, wypełniające miejscami cały przekrój korytarzy. Prace doprowadziły do odkrycia 4 salek posiadających niezwykle bogatą szatę naciekową. Dotarcie do nich jest uciążliwe, gdyż korytarze pomiędzy nimi są ciasne, kręte i miejscami pionowe do 3 m wysokości. Występowały tutaj prawie wszystkie typy form naciekowych, utworzone były one z krystalicznego, miejscami przeźroczystego kalcytu. Wszystkie formy naciekowe powstały w holocenie i tworzą się nadal. Na uwagę zasługują oryginalne wyrostki heliktytowe i liczne makarony z których jeden osiągnął długość 1m. W dniu 5 czerwca 2017r. Andrzej Górny pokonuje 3 metrowy kominek z IV Salki, wchodząc do V Salki z ładnymi kotłami wirowymi. Wtedy zostało zasypane przejście do III Salki, gdzie był metrowej długości makaron, a za nim grupa pięknych nacieków zamykała korytarz. 12 czerwca Paweł Sojka po usunięciu niewielkiej ilości osadów przechodzi metr wyżej do VI Salki z bogatą szatą naciekową. Salka ta znajduje się 6 metrów powyżej I Salki nad niedostępnym kominem z naciekami. W VI Salce nie ma możliwości dalszej eksploracji. W pracach udział wzięli: Jakub Bajorek, Justyna Cader, Kazimierz Gędoś, Andrzej Górny, Jagoda Kubiniok, Zbigniew "Zwierzątko" Rabenda, Tomasz Siwiecki, Anna Sojka, Paweł Sojka, Jan Tołysz i Andrzej Tyrpa."

Cześć!

Jaskinia Główna w Wielkiej Skale była znana już od dawna. Dalszą jej eksplorację prowadziło Przedsiębiorstwo Budowy Jaskiń w zimie 2022/2023 wraz z zaprzyjaźnionymi grotołazami. Odkrywcy dokopali się do drugiego otworu po drugiej stronie skały, dlatego można tę jaskinię nazwać już tunelem. 

Cześć!

Zapraszam Was dzisiaj na film o Jaskini Wielkowiejskiej. Obiekt był znany od dawna, ale w okresie od 17 czerwca do 12 września 2015r przez 20 akcji eksploracyjnych grupa "emerytowanych" grotołazów wraz z młodymi pasjonatami powiększyła go z 63m do 97m (+34m). Udało się odkryć wiele nacieków takich jak polewy, stalaktyty i stalagmity o masie kilkudziesięciu kilogramów. W spągu znajduje się ok. 10cm warstwa żwirów kwarcowych z krzemieniami i lidytem. Niektóre korytarze wypełnione są osadami starych latryn borsuków, co świadczy o zamieszkaniu jaskini przez dzikie zwierzęta, oraz zaobserwowano w niej nietoperze i puszczyka (Strix aluco) - sowę.

Cześć!

Zapraszam Was dzisiaj na film o Jaskini Wielkowiejskiej. Obiekt był znany od dawna, ale w okresie od 17 czerwca do 12 września 2015r przez 20 akcji eksploracyjnych grupa "emerytowanych" grotołazów wraz z młodymi pasjonatami powiększyła go z 63m do 97m (+34m). Udało się odkryć wiele nacieków takich jak polewy, stalaktyty i stalagmity o masie kilkudziesięciu kilogramów. W spągu znajduje się ok. 10cm warstwa żwirów kwarcowych z krzemieniami i lidytem. Niektóre korytarze wypełnione są osadami starych latryn borsuków, co świadczy o zamieszkaniu jaskini przez dzikie zwierzęta, oraz zaobserwowano w niej nietoperze i puszczyka (Strix aluco) - sowę.

Cześć! 

Schronisko znajduje się w Wierzchowskiej Grani, około 20 m powyżej poziomu drogi. Ma jeden otwór na południowej jej stronie i cztery otwory na północnej stronie. Za otworem południowym jest górna część schroniska mająca postać wydłużonej, dość wysokiej komory. W lewej jej części znajduje się studzienka odkopana przez grotołazów w 2017 roku. Prowadzi do dolnej części schroniska, w której również jest niewielka salka. Jest nieco większa i ma 4 otwory.

Schronisko znane od dawna. W literaturze po raz pierwszy opisał go Kazimierz Kowalski w 1951 roku. Wówczas były to dwa odrębne schroniska i nadał im nazwę Schronisko przy Jaskini Mamutowej I i Schronisko przy Jaskini Mamutowej II. Tak samo potraktowali je A. Górny i M. Szelerewiczw 1986 r. W 2017 r. po odkopaniu połączenia między nimi schroniska te stały się jednym schroniskiem o nazwie Schronisko przy Jaskini Mamutowej Pierwsze. Jego plan opracował N. Sznober w 2015 r.

Cześć! 

Schronisko znajduje się w Wierzchowskiej Grani, około 20 m powyżej poziomu drogi. Ma jeden otwór na południowej jej stronie i cztery otwory na północnej stronie. Za otworem południowym jest górna część schroniska mająca postać wydłużonej, dość wysokiej komory. W lewej jej części znajduje się studzienka odkopana przez grotołazów w 2017 roku. Prowadzi do dolnej części schroniska, w której również jest niewielka salka. Jest nieco większa i ma 4 otwory.

Schronisko znane od dawna. W literaturze po raz pierwszy opisał go Kazimierz Kowalski w 1951 roku. Wówczas były to dwa odrębne schroniska i nadał im nazwę Schronisko przy Jaskini Mamutowej I i Schronisko przy Jaskini Mamutowej II. Tak samo potraktowali je A. Górny i M. Szelerewiczw 1986 r. W 2017 r. po odkopaniu połączenia między nimi schroniska te stały się jednym schroniskiem o nazwie Schronisko przy Jaskini Mamutowej Pierwsze. Jego plan opracował N. Sznober w 2015 r.

Cześć!

Jaskinia Główna w Wielkiej Skale była znana już od dawna. Dalszą jej eksplorację prowadziło Przedsiębiorstwo Budowy Jaskiń w zimie 2022/2023 wraz z zaprzyjaźnionymi grotołazami. Odkrywcy dokopali się do drugiego otworu po drugiej stronie skały, dlatego można tę jaskinię nazwać już tunelem. 

Aktualny plan jaskini skartografowali Patrycja Kopytko i Dominik Sarnowski.

Cześć! 

Zapraszam dzisiaj na film o niewielkiej, mierzącej 61m jaskini. Dziura znajduje się w Wierzchowie na lewym zboczu górnej części Doliny Kluczwody. Jej otworu nie da się nie zauważyć. Znajduje się on pod ogromnym okapem zauważalnym z ulicy. Wiele osób mówi, że ta jaskinia nie jest warta zobaczenia w porównaniu do znajdujących się niedaleko innych dziur, ale moim zdaniem została super ozdobiona malowidłami na ścianach przez lokalnych mieszkańców, co nadaje jej charakteru, nie ma bardzo ciasnych korytarzy, nie trzeba się czołgać, by wejść do jaskini, choć są takie odnogi gdzie zachęcam się pogimnastykować :P, a w wewnątrz można zobaczyć nacieki, niestety częściowo zniszczone, oraz jej małych mieszkańców takich jak motyle, pająki czy nietoperze. Jaskinia ma również potencjał, jeżeli chodzi o jej eksplorację. Mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości jakiś grotołaz powiększy tę dziurę ;) Zapraszam do oglądania!