Dzisiaj rocznica jak Turcy zajęli Konstantynopol w 1453 i zakończyli istnienie ostatniej formy Cesarstwa Rzymskiego w historii. Ale wielu z was może zadać sobie pytanie, jak to się stało że Turcy się pojawili na terenie który nie miał z nimi nigdy nic wspólnego i zostali tam do dzisiaj, a Grecja nie graniczy od wschodu z Syrią, Armenią i Kurdystanem. Śpieszę z krótkimi wyjaśnieniami.

Na zdjęciu poniżej Cesarstwo w roku 1025, tuż przed opisywanymi wydarzeniami.

Przodkowie Turków przyszli z Azji Środkowej, z pogranicza dzisiejszego Turkmenistaniu i Kazachstanu - gdzie wówczas roiło się od pokrewnych im plemion turkijskich. Dlatego dzisiaj wszystkie te poradzieckie "stany" (poza Tadżykistanem który jest irański) mówią w językach spokrewnionych z językiem tureckim. 

Klan Seldżuków wmieszali się w konflikty wewnątrz Kalifatu jako "ludzie kalifa od mokrej roboty", w rzeczywistości przejmując samemu władzę nad obszarem od Syrii po Indie (układ był podobny do Japonii: kalif był cesarzem, a sułtan seldżucki był szogunem).

Właściwym początkiem tej historii jest Bitwa pod Manzikertem we wschodniej Turcji w roku 1071. Skala tej porażki była tak dotkliwa jak choćby słynne zwycięstwo Hannibala nad Rzymianami pod Kannami w 217 p.n.e. Armia cesarstwa praktycznie przestała istnieć, a cesarz Roman IV Diogenes trafił do tureckiej niewoli. W międzyczasie jak grzyby po deszczu pojawiali się liczni pretendenci do tronu, którzy w zamian "za drobną pomoc" od Turków w walce o koronę oddawali im kolejne miasta i skrawki terenu w Azji. Gdy na tronie zasiadł cesarz Aleksy I Komnen nie było już z czego oddawać...

Tak się złożyło, że na skutek dyplomacji Aleksego i działań papieża Urbana, bardzo popularnym hasłem stało się DEUS VULT!  Europa ruszyła zbrojnie na wschód z zamiarem odbicia ziemi świętej z rąk niewiernych. Dla Rzymian (lub jak kto woli Bizantyjczyków), Europejczycy to były zwykłe agresywne dzikusy śliniące się na widok złota, z kolei dla Krzyżowców cesarz i jego ludzie byli pedziami, kłamcami, słabeuszami i heretykami - dlatego ta współpraca nie mogła się dobrze skończyć. Początkowo I Krucjata pomogła odbić z rąk tureckich część miast w Azji, ale potem koalicja ta się posypała.

Tymczasem Turcy w Anatolii zapuścili korzenie i założyli niepodległy sułtanat Rumu - czyli "sułtanat Rzymian". Duża część chrześcijan zwyczajnie zbiegła z terenów sułtanatu, zastąpiona przez przybyłych Turków którym przypadł do gustu suchy i surowy klimat płaskowyżu anatolijskiego, podobny do warunków ich rodzinnej Azji Centralnej. Reszta tubylców się asymilowała bo "za Turka podatki były mniejsze" i nie bardzo ich ciągali do wojska. Sukcesy Cesarstwa w odbijaniu wschodu zakończyły się w roku 1176 gdy Turcy z Rumu pod wodzą Kilidż Arslana wzięli w zasadzkę armię cesarza Manuela Komnena pod Myriokefalon, kolejny raz doszczętnie niszcząc armię Bizancjum. 

Wkrótce potem Cesarstwo zacznie się walić, IV krucjata w roku 1204 zdobędzie i złupi Konstantynopol, a tymczasem Turcy będą coraz bardziej wrastać w zajęty przez siebie kraj.

Po drugiej stronie Azji pojawi się nowy gracz, a rozpierdol jakiego dokona Czyngis-Chan i jego potomkowie w Azji doprowadzi do tego że wiele plemion z Azji Środkowej ucieknie w jedynym kierunku gdzie nie ma Mongołów - na zachód. Wiele z tych plemion trafi właśnie do Anatolii, gdzie jeszcze bardziej zwiększą liczebność Turków na tym terenie. Jednymi z uciekinierów przed Mongołami byli przodkowie dynastii Osmanów - ale oni jeszcze sobie poczekają chwilę na swój moment w historii.

Asymilacja lokalsów z Turkami, a także ich islamizacja będą z roku na rok coraz bardziej postępować, choć był to powolny proces który tak naprawdę zakończyły dopiero ludobójstwa na chrześcijanach w Imperium Osmańskim podczas I wojny światowej oraz późniejsza wymiana ludności Turcji z Grecją. Przed tymi wydarzeniami w Turcji nadal była jeszcze duża mniejszość grecka: w Stambule, na wybrzeżu Morza Egejskiego (miasta Smyrna i Efez), a nawet daleko na wschodzie - w Kapadocji i regionie Trebizondu przy granicy z Gruzją.

Nie wiem czy to dać tutaj, czy na historie, w sumie to i tak są działy publiczne widocznę dla każdego na poczekalni. Ale no wiecie.

Dzidki, polećcie jakieś książki o Świętym Cesarstwie Rzymskim i Cesarstwie Rzymskim (Bizantyńskim). Najlepiej takie napisane zrozumiałym językiem, rozumiecie jakimś takim powiedzmy zrozumiały dla laika, prostego człowieka. Dostępność w księgarniach i sklepach online i fajnie jakby miało ładną okładkę i najlepiej twardą bo taka trudniej się niszczy, a ja lubię czytać w dziwnych pozycjach itp. Ale może być też miękka jeśli nie znacie takich. Polecicie najlepiej kilka, jeśli znacie więcej niż dwie. Interesuje mnie zwłaszcza, ten szeroko pojęty nazwijmy to "republikanizm" jak działał senat wschodniorzymski w Bizancjum i Hoftag a potem Reischtag w ŚCR. I nazwijmy to jakby "federacjonizmem" to znaczy jak ŚCR jak działało kiedy weszło w etap rozdrobnienia feudalnego i z jednego państwa stało się federacją/konfederacją wielu księstw, miast i innych arcybiskupstw, co mógł cesarz, a co wasale? Ile mieli władzy i wolności, a ile obowiązków? Jak cesarz zażądał całą Rzeszą? To jak Cesarstwo Niemieckie narodu Rzymskiego z państwa właściwie unitarnego rozpadało się na kawałki na kształt rozbicia dzielnicowego (i kiedy to było), a potem stało się właściwie tylko tytularne, a także gospodarka ŚCR, Hanza, to jak Hanza działa. Stosunek kajzerkum do Słowian będących częścią Cesarstwa no i ogólna historia i itp. i to jak Cesarstwo Greckie narodu Bizantyjskiego funkcjonowało, administracja, organizacja armii, jakieś ciekawostki, wyścigi rydwanów i powstanie NIKA, o senacie już wspomniałem, ale ogólnie tutaj też ciekawi ile "szlachta i magnaci" mogli, a ile cesarz. A także to jak zaczęło tracić wszystkie prowincje, by później je odzyskiwać, aż w końcu nie udało im się "zjednoczyć"/"odrodzić" i potomkowie Rzymian zostali ostatecznie pokonani przez Turków.