To jest trzmielówka wielka. Ten pasiasty ziomek nie jest osą i warto go mieć w ogrodzie. Co roku przylatuje do nas z Europy Południowej. 

Żywi się pyłkiem i nektarem, dlatego ciągnie ją do kwitnących roślin, np. baldaszkowatych, budlei oraz nawłoci. Podczas żerowania jest zwykle spokojn i niemal się nie płoszy, dlatego można się jej łatwo przyjrzeć z bliska. I najważnieksze, że tnie jest spokrewniona z osami, woęc nie ma czym dziabnąć. Ona się tylko upodabnia do osy, bo jak wiadomo opłaca udawać grożniejszego, a że ma nawet 2 cm długości to niewielu zechce sprawdzać czy  aprawdę taka grożna kest, jak wygląda. 

Ale prawdziwym kozakiem jest trzmielówka, kiedy chodzi o rozmnażanie. Samica sklada jaja w gnieździe os. Musi przy tym uważać, bo osy lubią zabić, ale jak już jej się uda, to larwy żywią się larwami os.

Trzmielówka jest spotykana praktycznie w całej Polsce, ale najbardziej upodobała sobie większe miasta, bo jest w nich cieplej, a ona lubi ciepło jak kot w paski.

Wypierdalam do ogrodu 

Piękny rogacz, jego kulejąca wybranka oraz szczwany rudzielec.
Ta trójka i mocny ich ruch, przykuł naszą uwagę już na powrocie, gdy jechaliśmy do domu. Szybka decyzja o zatrzymaniu auta na poboczu, aparaty w ręce i kawałek podbiegliśmy, by przyjrzeć się temu dokładniej. Jak widać, u sarny brak jest prawego, tylnego kopyta. Rana jest stara, zarośnięta, a sarna nauczyła się z nią żyć. Może ofiara kłusowniczych wnyków? Słabą sarnę natomiast upatrzył sobie lis, który postanowił, że tej nocy głodny chodzić nie będzie. Mimo prób ataku, doświadczony rogacz skutecznie pokazał mu i udowodnił, że poszukać sobie jedzenia musi w innym obiekcie niż jego wybrance.
Ze względu na warunki po godzinie 21, zdjęcia szału nie robią, ale warto było chociaż spróbować i zaobserwować ten spektakl natury.

Jak się ostatnio nie dysponuje czasem, by wyciągnąć aparat z gablotki, to chociaż telefon jest pod ręką.