Kolejny długi artykuł jako uzupełnienie paczki
1
🪖🏳️"Pawło Narożnyj , założyciel „Reaktiwnej Poszty” i ekspert wojskowy, udzielił wywiadu francuskiej publikacji Le Grand Continent.
Obecnie sytuacja jest bardzo trudna. Musimy stawić czoła kilku problemom jednocześnie. Najważniejszą rzeczą jest brak amunicji dla artylerii: nasi żołnierze muszą uregulować użycie pocisków. Całkowita liczba wystrzeliwanych dziennie jest bardzo mała, od 2000 do 3000. I nie mówię o 3000 pocisków 155 mm, to są wszystkie kalibry razem wzięte. To około 600 lub 1000 sztuk nabojów kalibru 155 mm i może 2000 sztuk innych kalibrów — 152 mm, 122 mm, 120 mm.
Kolejnym ciągłym problemem, który może wkrótce zostać rozwiązany, jest użycie przez rosję bomb lotniczych. Luka ta jest bezpośrednio związana z brakiem systemów przeciwlotniczych. Ponieważ nie są to bomby niekierowane, można je wystrzelić w odległości 70, a nawet 100 kilometrów od linii frontu. Mogą razić cele w promieniu 100 metrów i zniszczyć każdą fortyfikację, każdy budynek. rosja zrzuca codziennie na linię frontu od 50 do 100 takich bomb.
Wygląda jednak na to, że problem ten wkrótce zostanie rozwiązany – na linii frontu pojawiły się tajemnicze systemy przeciwlotnicze, a my w pierwszych dniach marca zniszczyliśmy 15 rosyjskich samolotów. To ogromna strata dla rosji, która ma zaledwie około 200 takich samolotów. A każdy z tych bombowców Su-34 ma dwóch pilotów. Jeśli zestrzelisz ten samolot, będzie to oznaczać, że piloci zginą lub zostaną ranni. Jeśli się katapultują, doznają urazów kręgosłupa i będą potrzebować od trzech do sześciu miesięcy na powrót do zdrowia.
Zaczęliśmy używać francuskich bomb AASM. To te same bomby zaporowe, których używali rosjanie, tyle że nowocześniejsze. Nie tylko ostrzeliwują, mają własny silnik, który zapewnia im większy zasięg, co oznacza, że możemy uderzyć bardzo głęboko w rosyjską sieć logistyczną.
Opony są także jednym z największych celów artylerii, gdyż drogi w pobliżu linii frontu są usiane drobnymi pozostałościami zniszczonego sprzętu, a także gruzami, które mogą uszkodzić opony. Ponadto rosja stale sadzi małe miny „płatkowe”, które są na tyle potężne, że mogą oderwać nogę lub uszkodzić oponę bardzo dużej ciężarówki. Dlatego nasza organizacja kupuje stacje mobilne, aby jednostki mogły naprawiać i wymieniać opony bezpośrednio w terenie. Tylko jedna taka stacja kosztuje 30 tysięcy dolarów. Nie wystarczy. Bo na linii frontu, jeśli działo Cezara straci kilka opon i nie będzie mogło się już poruszać, staje się bardzo łatwym celem.
O tym, czy drony kamikadze (w szczególności FPV) mogą kompensować artylerię.
Dowódca haubicy może wystrzelić 3-4 pociski na minutę, czyli bardzo szybko w porównaniu do FPV, a pociski artyleryjskie nie nadają się do walki elektronicznej. Nie wspominając już o mocy: jeśli próbujesz zniszczyć duże fortyfikacje, betonowe bunkry, dron z kilogramem materiałów wybuchowych nic nie da. Na każdą z tych fortyfikacji należy użyć dziesiątek, jeśli nie setek pocisków artyleryjskich.
Zależy nam na dostarczaniu jednostkom artylerii haubic wabiących, które są produkowane tutaj, na Ukrainie. Są wykonane z drewna i kosztują 800 dolarów za sztukę, a rosjanie muszą wykazać się dużą precyzją, aby je zniszczyć. „Lancet” nie jest bardzo celną bronią, zwykle trafia od jednego do trzech metrów w promieniu haubicy wabika. W tym przypadku żołnierze smarują wierzby farbą i przesuwają drewnianą haubicę w inne miejsce. Biorąc pod uwagę, że Lancet kosztuje około 40 000 dolarów, ma to sens z ekonomicznego punktu widzenia. Na przykład tylko jedna z tych haubic-wabików była celem 12 Lancetów."
Obecnie sytuacja jest bardzo trudna. Musimy stawić czoła kilku problemom jednocześnie. Najważniejszą rzeczą jest brak amunicji dla artylerii: nasi żołnierze muszą uregulować użycie pocisków. Całkowita liczba wystrzeliwanych dziennie jest bardzo mała, od 2000 do 3000. I nie mówię o 3000 pocisków 155 mm, to są wszystkie kalibry razem wzięte. To około 600 lub 1000 sztuk nabojów kalibru 155 mm i może 2000 sztuk innych kalibrów — 152 mm, 122 mm, 120 mm.
Kolejnym ciągłym problemem, który może wkrótce zostać rozwiązany, jest użycie przez rosję bomb lotniczych. Luka ta jest bezpośrednio związana z brakiem systemów przeciwlotniczych. Ponieważ nie są to bomby niekierowane, można je wystrzelić w odległości 70, a nawet 100 kilometrów od linii frontu. Mogą razić cele w promieniu 100 metrów i zniszczyć każdą fortyfikację, każdy budynek. rosja zrzuca codziennie na linię frontu od 50 do 100 takich bomb.
Wygląda jednak na to, że problem ten wkrótce zostanie rozwiązany – na linii frontu pojawiły się tajemnicze systemy przeciwlotnicze, a my w pierwszych dniach marca zniszczyliśmy 15 rosyjskich samolotów. To ogromna strata dla rosji, która ma zaledwie około 200 takich samolotów. A każdy z tych bombowców Su-34 ma dwóch pilotów. Jeśli zestrzelisz ten samolot, będzie to oznaczać, że piloci zginą lub zostaną ranni. Jeśli się katapultują, doznają urazów kręgosłupa i będą potrzebować od trzech do sześciu miesięcy na powrót do zdrowia.
Zaczęliśmy używać francuskich bomb AASM. To te same bomby zaporowe, których używali rosjanie, tyle że nowocześniejsze. Nie tylko ostrzeliwują, mają własny silnik, który zapewnia im większy zasięg, co oznacza, że możemy uderzyć bardzo głęboko w rosyjską sieć logistyczną.
Opony są także jednym z największych celów artylerii, gdyż drogi w pobliżu linii frontu są usiane drobnymi pozostałościami zniszczonego sprzętu, a także gruzami, które mogą uszkodzić opony. Ponadto rosja stale sadzi małe miny „płatkowe”, które są na tyle potężne, że mogą oderwać nogę lub uszkodzić oponę bardzo dużej ciężarówki. Dlatego nasza organizacja kupuje stacje mobilne, aby jednostki mogły naprawiać i wymieniać opony bezpośrednio w terenie. Tylko jedna taka stacja kosztuje 30 tysięcy dolarów. Nie wystarczy. Bo na linii frontu, jeśli działo Cezara straci kilka opon i nie będzie mogło się już poruszać, staje się bardzo łatwym celem.
O tym, czy drony kamikadze (w szczególności FPV) mogą kompensować artylerię.
Dowódca haubicy może wystrzelić 3-4 pociski na minutę, czyli bardzo szybko w porównaniu do FPV, a pociski artyleryjskie nie nadają się do walki elektronicznej. Nie wspominając już o mocy: jeśli próbujesz zniszczyć duże fortyfikacje, betonowe bunkry, dron z kilogramem materiałów wybuchowych nic nie da. Na każdą z tych fortyfikacji należy użyć dziesiątek, jeśli nie setek pocisków artyleryjskich.
Zależy nam na dostarczaniu jednostkom artylerii haubic wabiących, które są produkowane tutaj, na Ukrainie. Są wykonane z drewna i kosztują 800 dolarów za sztukę, a rosjanie muszą wykazać się dużą precyzją, aby je zniszczyć. „Lancet” nie jest bardzo celną bronią, zwykle trafia od jednego do trzech metrów w promieniu haubicy wabika. W tym przypadku żołnierze smarują wierzby farbą i przesuwają drewnianą haubicę w inne miejsce. Biorąc pod uwagę, że Lancet kosztuje około 40 000 dolarów, ma to sens z ekonomicznego punktu widzenia. Na przykład tylko jedna z tych haubic-wabików była celem 12 Lancetów."
Zbudowaliśmy klatki dla holowanych haubic, a żołnierze mają specjalny sprzęt radiowy, który potrafi wykryć drony wroga. Kiedy dron znajdzie się w odległości około pięciu kilometrów, zaczyna wydawać bardzo głośny dźwięk przypominający syrenę, a strzelcy muszą trzymać się z daleka od haubic, ponieważ nie zdążą przesunąć działa przed przybyciem drona. Lancet będzie celował w haubicę, ale jest zasłonięta tą klatką, a ładunek wybuchowy drona nie jest na tyle silny, aby przebić klatkę. Po ataku strzelcy zwykle muszą dokonać pewnych napraw, takich jak naprawa hydrauliki działa lub wymiana opon, ale samo działo jest zwykle utrzymywane w dobrym stanie.
Obie strony używają dronów. Jeden z najbardziej zaawansowanych rosyjskich systemów artyleryjskich, Msta-S M2, posiada specjalny system cyfrowy, który umożliwia przesyłanie współrzędnych drona bezpośrednio do systemu artyleryjskiego. Jednak większość z nich nie jest wyposażona w system cyfrowy – a większość tych dział samobieżnych zniszczyliśmy, ponieważ uzyskaliśmy doskonałe wyniki w ostrzale przeciwbaterii.
Armia rosyjska nadal używa głównie artylerii holowanej, która jest przestarzała i pozbawiona elektroniki, co stanowi dużą różnicę między nimi a nami. Mamy specjalne centra dowodzenia z transmisją na żywo z dronów. I oczywiście mamy zachodnią artylerię. Jest dokładniejszy, bardziej mobilny i potężniejszy. Zachodni pocisk 155 mm jest wart 200 mm rosyjskiego.
Mówiąc szerzej, głównym problemem naszej armii jest niewystarczająca elastyczność. Podam przykład: załóżmy, że jesteś oficerem w jednostce i zepsuła Ci się ciężarówka. Musisz złożyć wniosek do Departamentu Obrony o naprawę lub wymianę ciężarówki, a rozpatrzenie takiego wniosku może zająć do dwóch miesięcy. Chłopaki wiedzą, że nie mogą tak długo czekać, więc kupują części z własnej kieszeni.
Obie strony używają dronów. Jeden z najbardziej zaawansowanych rosyjskich systemów artyleryjskich, Msta-S M2, posiada specjalny system cyfrowy, który umożliwia przesyłanie współrzędnych drona bezpośrednio do systemu artyleryjskiego. Jednak większość z nich nie jest wyposażona w system cyfrowy – a większość tych dział samobieżnych zniszczyliśmy, ponieważ uzyskaliśmy doskonałe wyniki w ostrzale przeciwbaterii.
Armia rosyjska nadal używa głównie artylerii holowanej, która jest przestarzała i pozbawiona elektroniki, co stanowi dużą różnicę między nimi a nami. Mamy specjalne centra dowodzenia z transmisją na żywo z dronów. I oczywiście mamy zachodnią artylerię. Jest dokładniejszy, bardziej mobilny i potężniejszy. Zachodni pocisk 155 mm jest wart 200 mm rosyjskiego.
Mówiąc szerzej, głównym problemem naszej armii jest niewystarczająca elastyczność. Podam przykład: załóżmy, że jesteś oficerem w jednostce i zepsuła Ci się ciężarówka. Musisz złożyć wniosek do Departamentu Obrony o naprawę lub wymianę ciężarówki, a rozpatrzenie takiego wniosku może zająć do dwóch miesięcy. Chłopaki wiedzą, że nie mogą tak długo czekać, więc kupują części z własnej kieszeni.
Ukraińskie organizacje charytatywne wydają ogromne pieniądze na wsparcie armii – tak podaje statystyka publikowana przez Narodowy Bank: największe organizacje zebrały około 20 miliardów hrywien – około 500 milionów dolarów. Nikt nie zna liczb zebranych przez mniejsze organizacje, ale w sumie jest to kwota znacząca.
W porównaniu z budżetem Ministerstwa Obrony Ukrainy – około 35 miliardów dolarów – środki zebrane przez organizacje charytatywne nie wydają się tak znaczące. Główną zaletą takich organizacji jest jednak ich skuteczność, gdyż potrafią szybko podejmować decyzje, kupować niezarejestrowany w MON sprzęt i w bardzo krótkim czasie transportować go na linię frontu. Szybkość i elastyczność to główne zalety takich organizacji. Jeśli oficer artyleryjski chce zdobyć, powiedzmy, stację pogodową, nie może po prostu pójść do sklepu i ją kupić, musi przejść przez specjalny proces biurokratyczny. Albo może do mnie zadzwonić i powiedzieć, że potrzebuje stacji pogodowej.
Mamy „Bohdanę”, ukraińską haubicę samobieżną, podobną do „Cezara”, bardzo dobre działo. Produkujemy sześć sztuk miesięcznie, co jest dobrym wynikiem. Ale tak naprawdę nie możemy produkować pocisków artyleryjskich i to jest duży problem. Nie znam cyfr, bo są tajne. Tyle, że dostarczyła go firma „Ukraińskie pojazdy opancerzone”, która twierdzi, że produkuje około 20 000 pocisków moździerzowych miesięcznie. Istnieje jednak duża różnica pomiędzy moździerzami a pociskami kal. 155 mm. Do nabojów moździerzowych można używać gorszej stali, ale nie działa to w przypadku większych kalibrów: ciśnienie w lufie jest tak wysokie, że jeśli użyjesz złej stali, pocisk eksploduje wewnątrz działa. Są też problemy z dostawami prochu, trotylu... I nie jest to tylko problem produkcji na Ukrainie, boryka się z nim każdy na świecie.
Co jeśli zakończy się wsparcie finansowe i militarne Zachodu?
Rozpadniemy się, to pewne.
To tylko kwestia czasu. Tu na Ukrainie nie jesteśmy w stanie wyprodukować wystarczająco dużo: nie da się zbudować dużych fabryk, nie mamy dość pieniędzy, bo straciliśmy około 30% naszej gospodarki, a prawie 100% naszych dochodów wydajemy na wojsko, na pensje, na kupić paliwo, żywność dla miliona żołnierzy."
W porównaniu z budżetem Ministerstwa Obrony Ukrainy – około 35 miliardów dolarów – środki zebrane przez organizacje charytatywne nie wydają się tak znaczące. Główną zaletą takich organizacji jest jednak ich skuteczność, gdyż potrafią szybko podejmować decyzje, kupować niezarejestrowany w MON sprzęt i w bardzo krótkim czasie transportować go na linię frontu. Szybkość i elastyczność to główne zalety takich organizacji. Jeśli oficer artyleryjski chce zdobyć, powiedzmy, stację pogodową, nie może po prostu pójść do sklepu i ją kupić, musi przejść przez specjalny proces biurokratyczny. Albo może do mnie zadzwonić i powiedzieć, że potrzebuje stacji pogodowej.
Mamy „Bohdanę”, ukraińską haubicę samobieżną, podobną do „Cezara”, bardzo dobre działo. Produkujemy sześć sztuk miesięcznie, co jest dobrym wynikiem. Ale tak naprawdę nie możemy produkować pocisków artyleryjskich i to jest duży problem. Nie znam cyfr, bo są tajne. Tyle, że dostarczyła go firma „Ukraińskie pojazdy opancerzone”, która twierdzi, że produkuje około 20 000 pocisków moździerzowych miesięcznie. Istnieje jednak duża różnica pomiędzy moździerzami a pociskami kal. 155 mm. Do nabojów moździerzowych można używać gorszej stali, ale nie działa to w przypadku większych kalibrów: ciśnienie w lufie jest tak wysokie, że jeśli użyjesz złej stali, pocisk eksploduje wewnątrz działa. Są też problemy z dostawami prochu, trotylu... I nie jest to tylko problem produkcji na Ukrainie, boryka się z nim każdy na świecie.
Co jeśli zakończy się wsparcie finansowe i militarne Zachodu?
Rozpadniemy się, to pewne.
To tylko kwestia czasu. Tu na Ukrainie nie jesteśmy w stanie wyprodukować wystarczająco dużo: nie da się zbudować dużych fabryk, nie mamy dość pieniędzy, bo straciliśmy około 30% naszej gospodarki, a prawie 100% naszych dochodów wydajemy na wojsko, na pensje, na kupić paliwo, żywność dla miliona żołnierzy."
