Mem (od gr. mimesis „naśladownictwo”) – w memetyce najmniejsza jednostka informacji kulturowej (informacji przekazywanej pozagenetycznie), analogiczna do genu, będącego jednostką ewolucji biologicznej. Ujmuje się go jako autonomiczną strukturę neuronalną i zarazem nośnik informacji kulturowej, a także jako jednostkę informacji kulturowej zapisywaną wyłącznie w mózgu (jako nośniku) albo zarówno w mózgu, jak i na innych nośnikach. Memy jako replikatory powielają się poprzez naśladownictwo, mogą mutować i podlegają selekcji. 

Termin został wprowadzony przez biologa Richarda Dawkinsa w książce Samolubny gen jako przykład replikatora innego niż gen. Nie definiował on wprost, czym jest mem, a jedynie wskazywał przykłady: melodie, idee, fasony ubrań. Wskazywał za to na sposób jego rozpowszechniania się w puli memowej. Podobnie jak geny rozprzestrzeniają się między organizmami (ciałami) za pomocą gamet, tak memy rozprzestrzeniają się między mózgami za pomocą naśladownictwa. Daniel Dennett wskazuje, że w koncepcji Dawkinsa największymi zaletami dla badania ewolucji kulturowej jest to, że ludzkie rozumienie i aprobata nie jest potrzebne, aby memy się utrwalały w kulturze, dobór naturalny działa na memy podobnie jak na wirusy i nie jest on zależny wprost od zwiększania sukcesu reprodukcyjnego swych gospodarzy (ludzi) oraz to, że mogą one być przesyłane, przechowywane i modyfikowane bez konieczności oddziaływania (wykonywania, wyrażania) podobnie jak nieoddziałujące na fenotyp recesywne allele genu.

H. Keith Henson: memom udaje się przetrwać w świecie, ponieważ ludzie przekazują je innym ludziom, wertykalnie – następnym pokoleniom i horyzontalnie – swoim ziomkom. Proces jest analogiczny do tego, w jakim geny wierzby powodują, że wierzby-drzewa rozsiewają te geny albo do procesu, w którym wirus przeziębienia powoduje, że kichanie go rozsiewa.

Peter J. Vajk: w przeciwieństwie do genów, memy nie są zapisywane w żadnym uniwersalnym kodzie w ludzkich umysłach czy kulturze. Np. perspektywa zbieżna w malarstwie, która pojawiła się w XVI wieku, może być przekazywana wśród Niemców, Anglików czy Chińczyków. Może być opisana słowami, równaniami algebraicznymi czy rysunkami. Niezależnie od tego, w jakiej formie ten mem będzie transmitowany, przejawia się w rozpoznawalnym elemencie realizmu, który pojawi się w dziełach sztuki, wytworzonych przez artystów zainfekowanych tym memem.

Memy ujmowane były przez Dawkinsa, Blackmore i innych autorów jako posiadające następujące cechy dobrego replikatora:

wierność kopiowania (reliability): im wierniejsza jest kopia, tym bardziej prawdopodobne, że po wielu aktach kopiowania przypominać będzie pierwotny wzorzec;
zmienność (mutability): poza wiernością kopiowania konieczna jest zachodząca niezbyt często zmienność (mutacje), aby mógł działać dobór wobec różnych wariantów replikatora;
płodność (fecundity): im więcej jest wytwarzanych replikatorów, tym większą mają przewagę nad innymi;
długowieczność, zróżnicowana przeżywalność (longevity): im dłużej trwa jakakolwiek forma replikatora, tym więcej może zostać wykonanych z niej kopii.

Jednym z pierwszych autorów, który dokonał klasyfikacji memów, był Richard Brodie. Podzielił on je na:

memy-kategorie – memy, dzięki którym jednostki klasyfikują elementy rzeczywistości, przyswajając jedynie część z nich i działając zgodnie ze wzorcami, które te kategorie narzucają
memy-strategie – memy skłaniające jednostki do działań, według przekonania, że dane zachowanie w konkretnej sytuacji przyniesie określony skutek
memy-skojarzenia – memy wiążące inne memy ze sobą w umyśle jednostki, dostrzeżenie jednego memu prowadzi do wyzwolenia powiązanych myśli lub uczuć.
Ponadto zastosował pojęcia: metamemu odnoszącego się do zagadnień związanych z memetyką; dobrego memu, który jest memem szybko rozprzestrzeniającym się w populacji oraz wirusa umysłu, który odpowiada za zarażanie umysłów ludzi memami wpływającymi na jego replikowanie się.

Więcej tutaj:
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Mem