Polski Jugendamt/Barnevernet odbierze dzieci rodzicom

27
Polski Jugendamt/Barnevernet odbierze dzieci rodzicom
Rodzina Kolstad (Montana, USA)

Decyzję o odebraniu opieki nad 14-letnią Jennifer podjął sąd na wniosek lokalnych służb opieki społecznej (CPS), które uznały, że sprzeciw rodziców wobec społecznej i medycznej tranzycji płciowej córki stanowi zagrożenie dla jej zdrowia psychicznego. Rodzice twierdzili, że Jennifer jest za młoda na takie decyzje i że potrzebuje czasu na dojrzewanie oraz pełne zrozumienie konsekwencji.

www.charismanews.com/culture/47722-montana-christian-family-loses-custody-battle-over-daughter-s-gender-transition, www.mycharisma.com

Rodzina Cox (Indiana, USA)

Sąd w Indianie odebrał opiekę rodzicom Mary i Jeremy’emu Cox na wniosek stanowych służb socjalnych (DCS). Uznano, że ich brak akceptacji dla tożsamości płciowej dziecka, które identyfikowało się jako osoba przeciwnej płci, może zaszkodzić zdrowiu emocjonalnemu dziecka. Rodzice argumentowali, że ich sprzeciw wynika z przekonań religijnych, które postrzegają biologiczną płeć jako niezmienną.

www.christianpost.com/news/christian-parents-petition-supreme-court-after-child-taken-away.html, www.lgbtqnation.com/2024/10/supreme-court-refuses-appeal-from-allegedly-abusive-parents-who-lost-custody-of-trans-child

Rodzina Bodnariu (Norwegia)

Norweska agencja ochrony dzieci, Barnevernet, zdecydowała o odebraniu dzieci rodzinie Bodnariu po zarzutach o "zbyt religijny" styl wychowania i stosowanie kar cielesnych (klaps i złapanie za ucho), co w Norwegii jest nielegalne. Władze uznały, że rygorystyczne podejście rodziców do wartości biblijnych może wywoływać konflikty wewnętrzne u dzieci. Rodzice twierdzili, że wychowują dzieci w duchu miłości i wartości chrześcijańskich.

www.christianpost.com/news/norway-targeted-family-for-christian-faith-before-seizing-5-children.html, www.ncregister.com/news/the-new-faces-of-persecution-against-christians-in-europe

Rodzina Martinez (Kalifornia, USA)

Decyzję o odebraniu opieki nad córką Yaeli podjęły służby opieki społecznej, które uznały, że brak wsparcia matki, Abigail Martinez, dla decyzji dziecka o tranzycji płciowej stanowi zagrożenie dla jej zdrowia psychicznego. Matka argumentowała, że jej sprzeciw wynikał z troski o dobro emocjonalne córki. Tragicznie, Yaeli później popełniła samobójstwo, co otworzyło dalszą debatę na temat praw rodziców w takich przypadkach.

www.lgbtqnation.com/2024/10/supreme-court-refuses-appeal-from-allegedly-abusive-parents-who-lost-custody-of-trans-child

Rodzina Wunderlich (Niemcy)

Niemieckie władze odebrały dzieci rodzinie Wunderlich, ponieważ rodzice, Dirk i Petra, zdecydowali się na edukację domową, która jest nielegalna w Niemczech. Władze uznały, że dzieci mogą być izolowane społecznie, a ich integracja może być zagrożona. Rodzice chcieli, aby ich dzieci były kształcone w środowisku zgodnym z ich przekonaniami religijnymi. Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał, że decyzja Niemiec nie naruszyła prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z ich wartościami.

www.christianpost.com/news/european-court-rules-against-christian-homeschool-family-forced-to-send-kids-to-school
Katarzyna Kotula, obecnie minister ds. równości, wielokrotnie wypowiadała się na temat praw dzieci wychowywanych w „tęczowych rodzinach”. Podkreśla, że takie dzieci powinny mieć prawo do stabilnej i bezpiecznej rodziny, niezależnie od orientacji rodziców. Kotula opowiada się za przysposobieniem dzieci przez pary jednopłciowe, preferując termin „przysposobienie” zamiast „adopcja”, co jej zdaniem lepiej oddaje charakter opieki rodzicielskiej w takich przypadkach. Zwraca również uwagę na wyroki europejskich trybunałów praw człowieka, które jednoznacznie wskazują na konieczność formalizacji takich związków, co miałoby na celu ochronę praw dzieci wychowywanych przez pary jednopłciowe.
Rafał Betlejewski, krytykując obowiązkową spowiedź dzieci, powiedział, że "spowiedź dzieci może być formą przemocy psychicznej", co wynika z faktu, iż młode osoby nie są jeszcze zdolne do pełnego zrozumienia swojego działania i oceny własnych grzechów. Jego zdaniem taka praktyka "utrzymuje dzieci w stanie zależności", a cały proces spowiedzi może budować niezdrowe poczucie winy i strachu przed sądem moralnym, który dzieci nie są gotowe w pełni pojąć.
Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć ▼

Obalanie ideologii LGBTQ, część 4 - mit pseudo homoseksualizmu u zwierząt.

19
Ta część naszego cyklu będzie bardzo ciekawa, poparta badaniami i da dużo do myślenia. Zapewniam, że warto przeczytać cały tekst uważnie. 

Dziś obalimy zakłamanie i fałsz twierdzenia ideologów LGBTQ, którzy wmawiają ludzom, że homoseksualizm rzekomo jest powszechny wśród zwierząt. To miałoby pośrednio wspierać kłamstwo, iż homoseksualizm jest wrodzony i naturalny (co dobitnie obaliliśmy w pierwszych trzech częściach naszego cyklu). 

MIT ZDEMASKOWANY.

Prawdą jest, że w naturalnych warunkach, wśród zwierząt występują pseudo „homoseksualne” zachowania, czynności, ale nie są one homoseksualne w sensie stałej TOŻSAMOŚCI, czy ORIENTACJI HOMOSEKSUALNEJ. Po prostu absolutnie nie są homoseksualne w takim sensie, w jakim homoseksualizm występuje u człowieka. 

Odniosę się do badań Desmonda Morrisa, wybitnego zoologa światowej sławy, który l pracował między innymi w zespole badawczym Nikolasa Tinbergena (który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii za badania nad wrodzonymi podstawami ludzkich zachowań). Chociaż D. Morris był wybitnym zoologiem, uważał człowieka za wysoko rozwinięte zwierzę i z tego punktu widzenia prowadził również badania nad człowiekiem. Badał na przykład zachowanie niemowląt i dzieci oraz zachowanie człowieka w ogóle, o czym napisał wybitną książkę: „Obserwowanie dzieci” i inne, takie jak „Naga małpa”, „Zachowania intymne”, „Ludzkie zoo”.  Mam na myśli przede wszystkim eksperymenty, badania i wnioski, które sformułował w książce „ Ludzkie Zoo”.
1) ROZŁADOWANIE NAPIĘCIA SEKSUALNEGO. 

Desmond Morris stwierdził, że u niektórych gatunków ssaków dwa samce kopulują ze sobą, ale najczęściej dzieje się tak tylko dlatego, że w momencie skrajnego napięcia seksualnego samiec nie ma dostępnej samicy, która mogłaby rozładować to napięcie seksualne. Żaden samiec nie staje się trwale homoseksualny w naturze dzikiej, nie tworzy relacji godowej z innym samcem i nie tworzy żadnego homoseksualnego wzorca zachowań ani alternatywnej orientacji seksualnej.

Zwierzęta potrafią rozładować swoje napięcie nawet z przedmiotami, a pies może to zrobić na przykład z nogą człowieka. Nikt rozumny jednak nie powie, iż takie zachowanie zdesperowanego zwierzęcia jest jego orientacją seksualną. 
Ten sam samiec prawie na pewno wybierze samicę, jeśli tylko taka będzie dostępna i absolutnie NIE MA trwałej, homoseksualnej orientacji (nawiasem mówiąc , podobne zjawisko występuje u człowieka, szczególnie u odizolowanych mężczyzn, np. w więzieniach - niektórzy więźniowie podejmują akty homoseksualne, ale po wyjściu z więzienia zazwyczaj wracają całkowicie do normalnych relacji heteroseksualnych; będzie o tym więcej w 5 części). 

To obala część mitu o pseudo „homoseksualizmie” u zwierząt. Żadne zwierzę w naturze nie rodzi się z orientacją homoseksualną, ani nie nabywa jej. Kontynuujemy nasze rozważania, będzie jeszcze ciekawiej.
2) SEKS JAKO REGULATOR STATUSU W STADZIE.

Jak wykazał ten wybitny zoolog, u wielu gatunków zwierząt seks ma znaczenie społeczne i służy do przekazywania informacji! Pseudo seksualne zachowania służą do regulowania „społecznych” nastrojów i budowania hierarchii w stadzie - co nie ma nic wspólnego z prokreacją, a już na pewno nie jest orientacją seksualną, gdy dwóch osobników tej samej płci używa zachowań seksualnych jako regulatora pozycji w stadzie. 

W omawianym zjawisku seksualne zachowania nie mają nic wspólnego z seksem i często nawet nie kończą się orgazmem. Dzieje się tak zwłaszcza u wysoko rozwiniętych zwierząt. Na przykład samica szympansa prezentuje pośladki i pochyla się jako znak poddania się, uległości i gotowości do kopulacji. Samiec niekiedy zadowala się uległością, ale niekiedy kopuluje z nią, poruszając biodrami, ustalając wobec wszystkich słabszych samców i samic swój status samca dominujacego. 

W sytuacjach konfliktowych samica wykonuje podobną prezentację po prostu jako znak poddania, bez intencji seksu - jest to gest pokoju i pełni funkcję wskaźnika jej roli, podporządkowania w hierarchii stada, co porządkuje sytuację i często pomaga rozładować nerwową atmosferę. Często zdarza się, że samiec, jako znak dominacji, wykonuje tylko kilka kopulacyjnych pchnięć, bez normalnego aktu kopulacji, tylko po to, aby zademonstrować swój dominujący status.

Seks jako symbol statusu jest ważnym mechanizmem społecznym dla małp i pozwala uniknąć rozlewu krwi. Seks odgrywa tak ważną rolę w regulacji statusu u szympansów, że nawet słaby samiec, gdy jest zagrożony przez silnego, zachowuje się jak pseudosamica jako znak poddania - i często jest krótko penetrowany przez silnego samca jako znak dominacji, często bez orgazmu, tylko na znak uregulowania pozycji w stadzie. Nie ma tu więc mowy o seksie (nie mówiąc już o homoseksualizmie), a jedynie o ustalaniu hierarchii w stadzie (często nie ma ani orgazmu, ani ejakulacji).  

Tę samą sytuację można zaobserwować między dwoma samcami lub dwiema samicami – słabsza samica „prezentuje się” i jest pozornie, na niby „penetrowana” nieistniejącym "penisem" przez silniejszą, dominującą samicę. Nawet małe, młode małpy obserwują to i uczą się i przestrzegają tego rytuału, pomimo swojej niedojrzałości płciowej, ponieważ uczą się społecznie regulować relacje między członkami stada.

Przykładów tego typu zachowań wśród zwierząt jest wiele. Na przykład kot „witający” pana ociera się o nogę sztywno uniesionym ogonem i podnosi tylną część ciała. Kiedy go głaskamy, zaczyna ocierać się tyłem ciała o naszą rękę – to znak uległości – „seks jako oznaka statusu”. Ma to swoje źródło w kocim przedkopulacyjnym odsłonięciu sromu. Ale podobnie jak u małp, zachowanie to stało się niezależne od czysto seksualnych funkcji i jest wykorzystywane do sygnalizowania przyjaźni i uległości. Kot oczywiście nie ma orientacji seksualnej nastawionej na kopulację z człowiekiem, lecz po prostu używa pobocznej funkcji seksualnej jako regulator relacji - poddania i uległości. 

Wiele gatunków zwierząt reguluje w ten sposób status grupy. To kolejny dowód na to, że zachowania pseudo „homoseksualne” wśród zwierząt nie maja nic wspólnego z homoseksualizmem człowieka. Nie ma związku pary, nie ma mowy o stałej, trwałej orientacji seksualnej zwierzęcia wobec tej samej płci ( zupełnie inaczej jest u człowieka).

Desmond Morris udowadnia, że zwierzęta w naturze preferują płeć przeciwną, kiedy tylko jest dostępna. Ponadto zoolog zauważa, że w warunkach nienaturalnych, w niewoli, poprzez intensywne eksperymenty można skrzywić zwierzęta kierunku trwałego homoseksualizmu, którego nigdy nie obserwuje się w naturze.
Liczne eksperymenty przeprowadzono na normalnych zwierzętach różnych gatunków i uczyniono je trwale homoseksualnymi. 

Na przykład młode dzikie kaczuszki hodowane w grupach jednopłciowych po 5-10 osobników i niemające kontaktu z płcią przeciwną przez pierwsze 75 dni swojego życia. Po wypuszczeniu ich do stawu z normalną populacją, samce tworzą ze sobą pary homoseksualne! Nie potrafiły rozpoznać płci przeciwnej jako atrakcyjną i zdolną do założenia gniazda i kopulacji. 

Zdarzyło się na przykład, że dwa samce gołębi, na których przeprowadzono tego typu badanie, utworzyły związek pary, obejmujący wspólne budowanie gniazda i próby prokreacji, wysiadywanie jaj podrzuconych przez naukowców i wychowywanie młodych.

Naukowcy kontynuowali różne warianty eksperymentu na różnych gatunkach zwierząt i doprowadzali do sytuacji, w której zwierzęta te były seksualnie zorientowane na inne gatunki i w ogóle nie rozpoznawały jako atrakcyjne osobników własnego gatunku!

Tego typu zjawisk nie obserwuje się w naturze. Można je wywołać jedynie poprzez skrzywienie zwierzęcia w sztucznych warunkach intensywnego eksperymentu. Desmond Morris ten mechanizm skrzywiania zwierząt w eksperymentach określił jako "FAŁSZYWE WPOJENIE". 

Morris był nie tylko wybitnym zoologiem, ale też wieloletnim badaczem zachowań ludzkich. Był członkiem zespołu badawczego Nikolasa Tinbergena, który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii za badania nad wrodzonymi podstawami ludzkich zachowań (!). D. Morris był przekonany o tym, że homoseksualizm człowieka również jest orientacją, która jest nabywana w kontakcie z środowiskiem, w czasie życia człowieka, szczególnie w okresie dużej wrażliwości i infantylności (dziecinatwo i okres dojrzewania). Według niego człowiek może nabyć skłonności homoseksualne w pewnych warunkach, między innymi poprzez właśnie mechanizm fałszywego wpojenia, tak jak u zwierząt, na których przeprowadzano wspomniane wyzej eksperymenty w niewoli. 

Ale o tym napiszę w kolejnej części. 


Widać zatem wyraźnie, że ideolodzy LGBTQ oraz ulegający ich kłamstwom ludzie nieświadomi fałszywie interpretują zachowania zwierząt, zupełnie nie rozumiejąc zagadnień zoologii i budują na tej podstawie absurdalne wnioski i fałszywa ideologię.

Pozdrawiam. 

Źródło: D. Morris, "Ludzkie zoo". 
Obalanie ideologii LGBTQ, część 4 - mit pseudo homoseksualizmu u zwierząt.
Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć ▼

Obalanie kłamstw ideologii LGBTQ, część 3.

30
Część 3 - badania nad bliźniętami jednojajowymi udowodniły, że homoseksualizm nie jest wrodzony. Choć lobby LGBTQ lubi mataczyć, manipulować, by zakładać prawdę. Dziś rozmontujemy zakłamaną narrację ideologów LGBTQ w tej kwestii. 
----

Ideolodzy LGBTQ często wyrażają opinię, iż dowodem na wrodzony homoseksualizm jest badanie bliźniąt jednojajowych (czyli takich, które mają niemal identyczne DNA i kształtują się w identycznych warunkach hormonalnych,  prenatalnych, w łonie matki). Ideologowie LGBTQ twierdzą często, że jeśli jedno z bliźniąt jest homoseksualne, to drugie najprawdopodobniej również będzie homoseksualne, co ma być dowodem na to, że homoseksualizm jest wrodzony, a czynniki środowiskowe nie mają większego znaczenia. 

Tymczasem jest dokładnie na odwrót! Otóż kolejnym dowodem na to, że homoseksualizm nie jest wrodzony, są badania przeprowadzone na bliźniętach jednojajowych (ich DNA jest niemal identyczne, może się różnić, ale nieznacznie). 

Fałsz i często rozpowszechniane manipulacje lobby LGBTQ oparte są o pierwsze, źle przeprowadzone badanie na bliźniętach. Badanie to poniekąd miało sugerować, iż homoseksualizm może być wrodzony. 

Jednakże późniejsze, dokładniejsze badania, które przeprowadzano na większej próbie bliźniaków, całkowicie obaliły mit wrodzonego homoseksualizmu. Nie tylko zanegowali wcześniejsze twierdzenia ideologów LGBTQ, ale wręcz udowodniły, że Co więcej, te lepsze badania potwierdziły, że homoseksualizm nie jest wrodzony!

Zaczęło się od badania, którego wyniki opublikowano w grudniu 1991. J. Michael Bailey oraz Richard C. Pillard przeprowadzili badanie na bliźniętach jednojajowych, dwujajowych oraz braciach adoptowanych i stwierdzili, że "wzorzec proporcji homoseksualizmu... jest zasadniczo zgodny ze znaczącym wpływem genetycznym".

W końcu w roku 1993 Dean Hamer ogłosił, że znalazł specyficzny "region chromosomalny" zawierający gen, który przyczynia się do powstania homoseksualnej orientacji u mężczyzn.

Badania te zawierały jednak rażące błędy metodologiczne: bardzo mała liczebność grupy, nielosowy dobór osób badanych, a nawet możliwe fałszywe przypisanie osób badanych do grup. 

Co więcej (i ma to kluczowe znaczenie!) inni badacze nie byli w stanie powtórzyć tych badań (a brak możliwości powtórzenia wyklucza ich wiarygodność, tak działa metodologia badań naukowych!).
Późniejsze, bardziej rygorystyczne badania par bliźniąt jednojajowych uniemożliwiły stawianie twierdzeń o genetycznych uwarunkowaniach homoseksualizmu. Badano coraz większe grupy oraz stosowano prawidłową metodologię. 

Bliźnięta jednojajowe mają niemal identyczne geny, dlatego gdyby homoseksualizm był genetycznie uwarunkowany i ustalony już przy urodzeniu, powinniśmy zakładać, że gdy jeden z braci jest homoseksualny, to prawdopodobnie drugi także będzie homoseksualny. Procent par bliźniaków, w których obydwoje są homoseksualni powinien być bardzo duży, wielokrotnie większy niż średnia w społeczeństwie. 

Michael Bailey, jeden z autorów słynnego badania bliźniąt z roku 1991 (w którym donoszono o 50% zgodności) przeprowadził później badania na większej próbie bliźniąt australijskich. Jak podsumowali to naukowcy: Znaleźli oni 27 par bliźniąt jednojajowych, w których co najmniej jeden z braci był homoseksualny, jednak tylko w trzech z tych par drugi z braci też był homoseksualistą. (zgodność wynisila zaledwie 11%).

Taki wynik badania wyklucza twierdzenia o genetycznym, wrodzonym uwarunkowaniu homoseksualizmu. Badania kontynuowano i ulepszano. badania były dokładniejsze i lepiej przeprowadzone metodologicznie, tym bardziej statystyka zbliżała się do ogólnej przeciętnej, obserwowanej w całym społeczeństwie! 

Nieuniknionym wnioskiem z tych badań jest to, iż wrodzony homoseksualizm wśród bliźniąt jednojajowych jest mitem, fałszem. 
Oto badania kontynuowali badacze Peter Bearman oraz Hannah Brückner z uniwersytetów Columbiai Yale, ktosyz przestudiowali dane z National Longitudinal Study o Adolescent Health i odkryli już zgodność zaledwie 6,7% dla męskich oraz 5,3% dla żeńskich bliźniąt jednojajowych! W rzeczywistości, badanie ich obaliło kilka z teorii biologicznych źródeł homoseksualizmu, wykazując że doświadczenia dziecięce są dla rozwoju homoseksualizmu o wiele bardziej znaczące. Naukowcy informują:

"Wzorzec zgodności (podobieństwa w parach) preferencji homoseksualnych dla par rodzeństwa nie sugeruje wpływu genetycznego niezależnego od kontekstu społecznego. Nasze dane falsyfkują hipotezę transferu hormonalnego przez wykazanie pojedynczego warunku eliminującego efekt bliźnięcia płci przeciwnej – obecności starszego rodzeństwa tej samej płci. Rozważyliśmy także i odrzuciliśmy spekulatywną teorię ewolucyjną opierającą się na obserwacji wpływu kolejności urodzeń w rodzeństwie na orientację seksualną. Wręcz przeciwnie, wyniki naszych badań wpierają hipotezę, że niespecyfczna dla płci socjalizacja we wczesnym dzieciństwie i dzieciństwie przed okresem dojrzewania kształtuje następnie pojawiające się preferencje seksualne wobec własnej płci." (SIC!)

"Jeśli nie było to jasne w latach 1990, jest to jasne teraz – nikt nie rodzi się gejem."

Nawet, jeśli istnieje jakiś czynnik biologiczny mogący nieco zwiększać predyspozycje do nabycia skłonności homoseksualnych, to ma on bardziej charakter pewnej wrażliwości człowieka, jako jego cechy osobowościowej niż determinującej bycie homoseksualistą.
Źródła: 
1) opposite-Sex Twins and Adolescent Same-Sex Attraction" by Peter S. Bearman and Hannah Brückner, in American Journal of Sociology (Mar. 2002), Univ. of Chicago Press, Journals Division, 1427 E. 60th St., Chicago, Ill. 60637.
2) https://www.researchgate.net/publication/285329852_Neither_genes_nor_choice_Same-sex_attraction_is_mostly_a_unique_reaction_to_environmental_factors
3) W. Bołoz, Etyka seksualna, s. 153-155.
Obalanie kłamstw ideologii LGBTQ, część 3.
Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć ▼

Homoseksualizm NIE JEST zdeterminowany genetycznie i nie jest wrodzony. Część 2.

18
Wczoraj opublikowałem pierwszą część cyklu obalajacego ideologię LGBTQ+, w której przedstawiłem wyniki badań genetycznych dr Andrea Ganna i jego zespołu naukowców.
Link: https://m.jbzd.com.pl/obr/3822109/homoseksualizm-nie-jest-zdeterminowany-genetycznie-i-nie-jest-wrodzony-czesc-1

Dzisiaj zapraszam na drugą część, w której pokaże, jak lobby LGBTQ zafałszowało i przekręciło wnioski z poprzednich, starszych badań, aby zbudować zakłamany mit "wrodzonego homoseksualizmu". 
Część 2. O tym, jak lobby LGBTQ  manipulowało i przekręcało wyniki badań,  aby zbudować potężne kłamstwo, załgany mit wyrażony w słowach: "homoseksualizm jest wrodzony; homoseksualisci się tacy rodzą". 

Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku dwóch naukowców Harvardu opublikowało badania, które sprawiły, że ludzie wbrew nauce uwierzyli, iż pociąg do tej samej płci jest wrodzony i nieodwołalny. Badania tego nie wykazały, ale perfidnie zinterpretowano je tak, jakby dowiodły, że homoseksualizm jest wrodzony.

Najpierw, w 1991 roku neurobiolog Simon LeVay w badaniach postmortem odkrył, że podwzgórze (jedna ze struktur w mózgu) u homoseksualistów jest mniejsze niż u heteroseksualnych osób. Później, w 1993 roku, genetyk Dean Harmer opublikował badania, w których twierdził, że homoseksualizm ma podstawy w genetyce. 

Wielu ludzi połączyło wyniki dwóch niezwiązanych z sobą badań i przyjęło przekonanie, że homoseksualizm powodowany jest biologią, a konkretnie, że można urodzić się z uwarunkowaniem homoseksualnym. Ten mit został szybko rozdmuchany do płomienia przez lobby LGBTQ, choć jest pełen skandalicznych przek
łamań.
Kiedy inni naukowcy zaczęli wyjaśniać niesłusznie panujące przekonanie, zarówno LeVay, jak i Hamer jasno sprecyzowali swoje odkrycia. LeVay napisal:


"Istotne jest, aby podkreślić, czego NIE odkryłem. Nie dowiodłem, że homoseksualizm jest uwarunkowany genetycznie, ani nie odkryłem biologicznych podstaw i skłonności do homoseksualizmu. Nie wykazałem, że homoseksualiści stacy się urodzili, jak wielu błędnie wyczytało z moich badań".


Dean Harmer przyznał później:


"Tożsamość seksualna wynika bardziej z otoczenia niz z dziedziczności czy genów".


Kiedy zaś naciskano, aby jasno wypowiedział się, czy homoseksualizm wynika wyłącznie z biologii, odpowiedział: „Absolut nie nie. Nawet Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne przyznaje obecnie, że nie ma naukowych podstaw do tego, aby twierdzić, że homoseksualiści „tacy się urodzili". W broszurze Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego na temat orientacji seksualnej i homoseksualizmu napisano:


„Nie ma zgody wśród naukowców odnośnie do przyczyn, dla których u części ludzi rozwija się orientacja heteroseksualna, a u innych - homo, czy biseksualna. Przeprowadzono wiele badań w dziedzinie genetyki, socjologii, rozwoju, endokrynologii i wpływów kulturowych na orientację seksualną, jednak żadne nie wykazały jasno, że jest ona determinowana przez jaki kolwiek czynnik czy czynniki" (autorzy nie znali jeszcze badań A. Ganna, które wykluczyły mit wrodzonego homoseksualizmu, o czym napisałem w pierwszej części, w poprzedniej dzidzie).
Ponownie zatem unaocznienie fakt, że nikt nie rodzi się gejem, a seksualność człowieka jest niezwykle złożoną sprawa, w której mogą występować zaledwie predyspozycje, które mogą sprzyjać ukierunkowaniu człowieka w bardzo różne strony.  

Jeśli niektórzy ludzie rodzą się z genami, które jednocześnie odpowiadają za (dr A. Ganna) predyspozycje do używek, narkotyków, alkoholu, podejmowania ryzyka, otwartością na doświadczenia oraz (te same geny !) ze skłonnością do wplatania się w homoseksualizm, to czy może to służyć jako usprawiedliwienie, normalizowanie i umoralnianie homoseksualizmu? A jeśli tak, to ile innych zachowań należałoby skreślić z zachowań patologicznych i usprawiedliwić, kierując się analogiczną logiką? Na przykład uzależnienie od alkoholu, hazard, a nawet niewierność i rozwiązłość seksualna wynikają po części z genetycznej, wrodzonej skłonności, która aktywowała się i związała ludzi w kontakcie z bodźcami zewnętrznymi, środowiskiem w trakcie ich życia. 

Oto naukowcy Uniwersytetu Binghamton, podobnie jak A. Ganna odkryli na przykład, że mniej więcej połowa populacji ma geny, z powodu którego wykazuje skłonność (predyspozycję) do pewnych szkodliwych zachowań. Według późniejszych odkryć czołowego badacza, doktora Justina Garcii, ludzie mający gen DRD4 są bardziej skłonni do seksu bez zobowiązań, w tym romansów na jedną noc, oraz niewierności w związku". "Ten gen odpowiada także za uzależnienie od alkoholu i hazardu". Czy to oznacza, że połowa populacji od urodzenia zmierza ku pewnej zgubie? Nie! Tacy ludzie nie rodzą się alkoholikami, hazardzistami, nałogowcami, seksoholikami. Oni po prostu mają zwiększone predyspozycje do tego, by w kontakcie z bodźcami, ze środowiskiem tacy się stać. Analogicznie jest z homoseksualizmem. Nikt nie rodzi się gejem.

Homoseksualizm przypomina w dużej mierze potężne uzależnienie od pornografii lub ogólnie seksu, gdy osoba z predyspozycjami wystawiona jest na silne, skrzywione seksualne bodźce we wrażliwym okresie swojego życia (dzieciństwo, okres dojrzewania). Będzie o tym dużo szerzej, w oparciu o badania naukowe, w części czwartej mojego cyklu.

Natomiast w kolejnej, czyli trzeciej części cyklu obalę mit "homoseksualnych bliźniąt jednojajowych", czyli kolejne zakłamanie lobby LGBT, na którym buduje ono swoją mitologię, ideologię. Zapewniam, że będzie to kolejna ciekawa i  ciężka orka ideologii LGBTQ.

Pozdrawiam.
Źródła:

Josh McDowell: "piękno nietolerancji", s. 104-106.

A także:
Dean Hamer, Peter Copeland, Living with Our Genes, Why They Matter More Than You Think, Bantam Doubleday Dell, New York 1998, s. 188. Dean Hamer [w:] Anastasia Toufexis, New Evidence of a Gay Gene". Time" 1995, t. 146, nr 20, s. 95. Answers to Your Questions. For a Better Understanding of Sexual Orientation Homosexuality (broszura), American Psychological Association, Washing on DC 2008, Simon LeVay, A Difference in Hypothalamic Structure between Heterosc and Homosexual Men, Science 1991, t 253, ar 5023, s. 1034-1037 "Dean Hamer in, A Linkage between DNA Markers on the X Ch and Male Sexual Orientation, Science 1993, 261, s. 321-32 Simon LeVay [w:] David Nimmons, Sex and the Brain-Neurobulego mon LeVay Found a Link between Brain Structure and Homosexuality ver, marzec 1994, ne 6
4.
Homoseksualizm NIE JEST zdeterminowany genetycznie i nie jest wrodzony. Część 2.
Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć ▼
0.12251591682434