Seria tajemniczych zgonów

Po zakończeniu różnego rodzaju badań 18 października 1973 roku odbył się ponowny uroczysty pogrzeb Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, celebrowany przez prymasa Stefana Wyszyńskiego i metropolitę krakowskiego Karola Wojtyłę. Istotne jednak jest to, co zaczęło dziać się później.

Oto bowiem – tak jak w przypadku słynnej klątwy Tutenchamona – zaczęły umierać osoby, które brały udział w badaniach. Pierwszy (12 kwietnia 1974 roku) zmarł wawelski architekt Feliks Dańczak. Przyczyna śmierci: wylew. Kolejny zgon – doktora inżyniera Stefana Walczego. Zmarł 28 czerwca 1974 roku, również z powodu wylewu. W tym samym roku, 6 sierpnia śmierć zabrała jeszcze inżyniera Kazimierza Hurlaka. Kolejny rok to zgon inżyniera Jana Myrlaka – tego od lampy. Zmarł 17 maja 1975 roku. W ciągu kolejnych 10 lat ten sam los spotkał aż 15 osób, które uczestniczyły w otwarciu sarkofagu. Wszystkie były w średnim wieku i cieszyły się dobrym zdrowiem. Łączyło je jedno: w czasie prac znajdowały się najbliżej grobowca...

Link do całego artykułu:
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2022/06/12/klatwa-jagiellonczyka/

Muzyczka na niedzielny poranek.

.
.
.
i obrazek, niepowiązany

Dzisiaj mija dokładnie 80 lat od popełnienia przez niemców rzezi na rodzinie Ulmów we wsi Markowa. Powód był bardzo prosty - rodzina od około 1942 roku pomagała żydom co w końcu wyszło na jaw.

Ośmioro z nich przyjęli pod swój dach, kolejnym kilku pomogli zbudować w lesie coś w rodzaju szałasu, następnie zaopatrywali ich w produkty podstawowe do przeżycia. Ci drudzy nie mieli szczęścia, zostali wykryci i zamordowani, natomiast pierwsza rodzina nadal ukrywała się na gospodarstwie Ulmów. Nie byli to jedyni żydzi ukrywający się w Markowej, wiele rodzin znalazło schronienie w okolicznych lasach i budynkach gospodarczych (zdarzały się przypadki ukrywania się w nich bez wiedzy właścicieli).

Niemcy doskonale wiedzieli o tym że w Markowej żyło przed wojną mnóstwo żydów, dlatego regularnie organizowano na nich obławy, w tym jedną z największych pod koniec 1942 roku. Mimo to Ulmowie nadal chronili przygarniętą przez siebie rodzinę aż do feralnego marca 1944 kiedy to całe przedsięwzięcie wydało się, prawdopodobnie przez donos jednego z posterunkowych z Łańcuta. 24 marca do Markowej przybył pluton egzekucyjny składający się z 4 niemców (w tym folksdojcze) i kilku polaków tzw. granatowych policjantów, funkcjonariuszy podporządkowanych okupantowi. Jako pierwsi zostali rozstrzelani ukrywani żydzi, następnie rodzinę Ulmów wyprowadzono przed dom.

Głowę rodziny, Józefa, zastrzelono wraz z małżonką Wiktorią na oczach reszty dzieci. Warto dodać że była ona w zaawansowanej ciąży. W niektórych źródłach można wyczytać, że podczas ekshumacji główka nienarodzonego dziecka wystawała z jej dróg rodnych.

Następnie podjęto decyzję o zamordowaniu dzieci a trochę ich Ulmowie mieli. Pierwotny plan tego nie zakładał, jednak zrobiono to aby "pozbyć się kłopotu". Zabito kolejno Stasię (8 lat), Basię (6 lat), Władzia (5 lat), Franciszka (4 lata), Antosia (3 lata) i Marię (2 lata). Po wszystkim oprawcy przystąpili do plądrowania okolicy i potężnego picia.

Kilka dni po zbrodni Ulmowie zostali ekshumowani przez sąsiadów, i pochowani w należyty sposób (co było surowo przez niemców zakazane). Wszystkie ofiary doczekały się właściwego pochówku dopiero po zakończeniu wojny. Obecnie w Markowej (około 25 km na wschód od Rzeszowa) znajduje się muzeum poświęcone tym wydarzeniom. Dzięki pomocy Polaków wojnę przeżyło około 20 żydów z Markowej i okolic.

  Dichlorodifenylotrichloroetan (łac. Clofenotanum; DDT, Azotox) –  organiczny związek chemiczny z grupy chlorowanych węglowodorów.
  Stosowany jako środek owadobójczy.
Początkowo związek uważano za nieszkodliwy dla ssaków i ptaków. Rozgłos i uznanie DDT zdobył podczas II wojny światowej, kiedy był używany przez aliantów jako środek zwalczający wszy i pchły, co chroniło przed przenoszonym przez nie tyfusem plamistym (prawie go eliminując). Dzięki DDT udało się wytępić malarię z Europy i Ameryki Płn., oraz znacznie zredukować jej występowanie w Afryce i Ameryce Płd. 
  Masowe stosowanie DDT spowodowało między innymi istotny spadek liczebności (lokalnie nawet wymarcie) północnoamerykańskich sokołów wędrownych i w konsekwencji znaczne zmniejszenie różnorodności genetycznej tamtejszych populacji. Jako pierwsze zakaz stosowania DDT wprowadziły Norwegia i Szwecja w 1970, Stany Zjednoczone po długich sporach poszły w ich ślady w lecie 1972. W Polsce zakaz wszedł w życie 1976.

W Afryce DDT jest dalej stosowany, ale azbest w sumie też.