W 1807 roku Napoleon utworzył  1 Pułku Szwoleżerów Lansjerów Gwardii Cesarskiej złożonej z polskich ułanów. Ułani ci nie wchodzili w skład wojsk Księstwa Warszawskiego lecz bezpośrednio podlegali francuskiemu dowództwu. Po I upadku Napoleona część z nich dobrowolnie postanowiła udać się wraz z nim na wygnanie na wyspę Elbę tworząc tzw "Szwadron Elby" pod dowództwem Pawła Jerzmanowskie. Po powrocie Napoleona do Francji "Szwadron Elby" z racji rozformowania 1 Pułku został włączony do  holenderskiego 2 Pułku Szwoleżerów Lansjerów Gwardii Cesarskiej jako ostatnia polska jednostka walcząca u boku Napoleona. 18 czerwca 1815 w trakcie bitwy pod Waterloo Anglicy w celu powstrzymania ataku Francuzów, rzucili do boju swe elitarne jednostki jazdy  gwardyjską 1 brygadę „Household" gen. Edwarda Somerseta (11 szwadronów - łącznie 1319 ludzi) oraz 2 brygadę „Union" (9 szwadronów - 1332 ludzi) gen. Williama Ponsonby'ego. Brygada gen. Somerseta w niszczącej szarży rozbiła francuskich kirasjerów, natomiast brygada gen. Ponsonby'ego uderzyła na I Korpus francuski, rozpraszając kolejno trzy dywizje i biorąc około 3000 jeńców. W tym momencie Napoleon rzucił do ataku  polsko - holenderski 2 Pułk Szwoleżerów Lansjerów Gwardii który zmiótł brygady brytyjskich dragonów z powierzchni. Niestety dla polskich ułanów nie przesądziło to o zwycięstwie w bitwie. Co ciekawe pod Waterloo zginęło tylko kilku Polaków - Łukasz Biernacki, Jan Nowak, Karol Pawłowski, Ignacy Rużyczko i Sylwester Zeleski, sam Paweł Jerzmanowski został ranny.