Szarża pod Krojantami

2 września 1939 roku, drugi dzień niemieckiej inwazji na Polskę, stał się świadkiem jednego z najbardziej znanych, choć często błędnie interpretowanych, epizodów kampanii wrześniowej — szarży polskiej kawalerii pod Krojantami.

W tym dniu, 18. Pułk Ułanów Pomorskich, dowodzony przez pułkownika Kazimierza Mastalerza, otrzymał rozkaz opóźnienia natarcia niemieckiej 20. Dywizji Zmechanizowanej, która miała zamiar otoczyć polskie jednostki w rejonie Chojnic. Ułani, uzbrojeni głównie w karabiny, szable i lance, natrafili na zgrupowanie niemieckiej piechoty, która znajdowała się w niepełnej gotowości bojowej. Wykorzystując element zaskoczenia, pułk Mastalerza przeprowadził skuteczny atak, rozbijając oddziały niemieckie i zadając im poważne straty.

Jednakże, chwilę po tym sukcesie, polscy kawalerzyści zostali zaatakowani przez niemieckie wozy pancerne, które nadjechały na pole bitwy. Bez odpowiedniego wsparcia i uzbrojenia przeciwpancernego, ułani musieli wycofać się, ponosząc przy tym znaczne straty, w tym śmierć dowódcy, pułkownika Mastalerza.

Szarża pod Krojantami stała się szybko obiektem propagandy, zarówno po stronie niemieckiej, jak i w międzynarodowej prasie. Niemiecka propaganda przedstawiała ją jako dowód na rzekomą beznadziejność polskiego oporu i zacofanie polskiej armii, twierdząc, że polscy ułani atakowali czołgi szablami, co w rzeczywistości było nieprawdą. Prasa międzynarodowa podchwyciła tę narrację, co stworzyło mit o polskiej kawalerii walczącej z niemieckimi czołgami.

W rzeczywistości, szarża pod Krojantami była taktycznym manewrem wymierzonym w piechotę, który odniósł początkowy sukces, ale został przerwany przez pojawienie się niemieckich pojazdów pancernych. Mimo to, incydent ten stał się symbolem heroicznego, acz tragicznego, oporu polskich żołnierzy wobec przeważających sił niemieckich, a także przypomnieniem o brutalnej rzeczywistości współczesnej wojny, w której tradycyjne formy walki stawały się coraz mniej skuteczne w obliczu nowoczesnych technologii.