Eriol jest jedną z kluczowych postaci wczesnej mitologii Tolkiena, a jego rola w "Księdze zaginionych opowieści" wykracza daleko poza bycie jedynie odbiorcą pradawnych historii. To nie tylko żeglarz, który dociera na Tol Eressëę – wyspę elfów, lecz przede wszystkim symbol dążenia do odkrycia tajemnicy istnienia. Jego postać ucieleśnia archetyp podróżnika, który wyrusza w nieznane, by dotrzeć do korzeni rzeczywistości i zgłębić ukryte prawdy. Eriol jest napędzany tęsknotą za czymś nieosiągalnym w codziennym doświadczeniu. Jego podróż na Tol Eressëę to metafora poszukiwania tego, co wieczne i ukryte – wyspy, gdzie czas płynie inaczej, a dawne historie są wciąż żywe.

Tolkien, poprzez Eriola, ukazuje człowieka jako nieustannego poszukiwacza. W świecie pełnym chaosu i zmienności, Eriol jest jak mityczny Odyseusz, który nie spoczywa na laurach prostych odpowiedzi. Jego podróż nie jest jedynie fizycznym przemieszczaniem się przez morza, lecz metafizycznym poszukiwaniem sensu. Spotkanie z elfami na Tol Eressëi jest dla niego wejściem w świat wiecznej mądrości, gdzie opowieści są fragmentami nieskończoności. Elfowie w świecie Tolkiena nie tylko strzegą historii, ale są także uosobieniem nieprzemijającego piękna i wiedzy. Eriol pragnie zrozumieć te opowieści, by dotknąć tego, co wykracza poza liniowy czas i zwykłe zrozumienie.

Ewolucja postaci Eriola w twórczości Tolkiena odzwierciedla filozoficzną refleksję nad naturą mitologii. Początkowo jest prostym żeglarzem, przypadkiem trafiającym na Tol Eressëę, co symbolizuje przypadkowość odkryć, gdzie najważniejsze prawdy znajdują ci, którzy podążają za niejasnym przeczuciem. W późniejszej wersji, jako Ælfwine, "Przyjaciel Elfów", staje się kimś, kto z własnej woli wyrusza na poszukiwanie tego, co wieczne. Jest to odzwierciedlenie dążenia człowieka, świadomego ulotności swojego istnienia, do odkrycia nieskończoności. Ælfwine nie jest już tylko słuchaczem opowieści, lecz kimś, kto aktywnie uczestniczy w procesie ich zachowania.

W "Księdze zaginionych opowieści" Eriol pełni rolę strażnika pradawnych historii. Jego podróż to nie tylko chęć zgłębiania wiedzy, ale także dążenie do zachowania mądrości przodków. Jako pośrednik między światem ludzi a elfów, symbolizuje ideę, że prawdziwa wiedza to opowieść, pełna znaczeń, która musi być odkrywana na nowo przez każde pokolenie. Tol Eressëa staje się dla niego miejscem, gdzie opowieści są kluczem do zrozumienia istoty świata – wyprawą w poszukiwaniu utraconego raju, gdzie czas i historia łączą się w niekończący się strumień.

Postać Eriola ewoluowała w różnych wersjach "Księgi zaginionych opowieści", co odzwierciedla filozoficzne dylematy Tolkiena związane z mitologią. W niektórych wersjach jest prostym żeglarzem, w innych – bardziej złożoną postacią, świadomą istnienia innego, bardziej prawdziwego świata. Zmiany te ukazują, jak Tolkien próbował zrozumieć rolę mitologii w życiu człowieka, od przypadkowego odkrycia, po świadome poszukiwanie tego, co nieskończone.

Ostatecznie, Eriol jest alegorią ludzkiej tęsknoty za poznaniem tego, co niewidoczne. Jego podróż na Tol Eressëę symbolizuje przekroczenie granic doświadczenia w poszukiwaniu prawdy, która zawsze wydaje się poza zasięgiem, lecz jej przeczucie prowadzi nas naprzód. To wieczne dążenie do odkrycia sensu, zawarte w opowieściach, które muszą być przekazywane i zrozumiane na nowo.