Mario to jednak debil - gania całymi dniami za jakąś księżniczką, która zresztą ma go w dupie i tylko opierdala petare Bowserowi.
Gdybym to ja był Mario, to pierdoliłbym to całe królestwo i kupiłbym sobie kwiat Piranii.

Piranie to bardzo inteligentne kwiaty więc od razu zacząłbym ją tresować - z początku wkładałbym jej różne przedmioty do paszczy i nagradzał ją za niegryzienie - chodzi o to, żeby oduczyć ją wszelkich agresywnych odruchów.
Następnie stopniowo zacząłbym zmieniać jej dietę tak, aby ostatecznie składała się głównie ze spermy.
Z początku dla bezpieczeństwa oczywiście aplikowałbym 'jedzenie' tylko przez specjalnie dildo i to oczywiście, dopiero gdy Pirania wystarczająco dildosa wymemlała - stopniowo zwiększając trudność z każdą kolejnym dniem. To powtarzałbym do momentu, aż Pirania nauczyłaby się wzorowo robić hehe lodzika.
W końcu po długim treningu przyszedłby czas na prawdziwy test.
Wyobraź sobie tylko: budzisz się rano, a twoja Pirania już nieciepliwie czeka na śniadanie z otwartą paszczą - widzisz tę ślinkę ociekającą w jej ustach, widzisz ten jęzor gotowy, aby znowu opleść się wokół swojej 'ofiary' i czujesz to ciepło bijące z jej wnętrza.

Nie możesz już dłużej czekać - wyciągasz bydlaka śmierdziela i kładziesz jej na języku. Pirania jak na zawołanie od razu ożywa i zamyka paszczę na twoim członku. W środku jest bardzo ciepło, miękko i wilgotno.
Pirania zaczyna ssać i jednocześnie powoli ruszać się w przód i w tył. Jej wytrenowane wargi cały czas ściśle przylegają do twojego członka, tworząc wokół niego szczelną barierę utrzymującą w środku podciśnienie.
Tymczasem wewnątrz jej język oplata się wokół twojego prącia i ślizga się wzdłuż niego w rytmie dokładnie odwrotnym niż jej usta - nawet czasem wychodzi z nich na zewnątrz i liże twoje kule. Mimo tego Pirania ani na moment nie traci szczelnego połączenia - jej ślina działa nie tylko jak lubrykant, ale też jako świetny uszczelniacz.
Jej ruchy stają się coraz szybsze a ssanie coraz mocniejsze. Pirania obciąga ci, jakby nie było jutra, w całym pokoju słychać tylko głośne mlaskanie i ssanie a na podłogę spadają co chwilę kolejne krople śliny. Czujesz, że jesteś blisko.
W końcu jednym mocnym ruchem Pirania chapie twój sprzęt po same kule, przez co dochodzisz mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Ciepły płyn wypełnia każdy zakamarek jej ust, a ty słyszysz tylko rytmiczne łykanie Piranii pijącej swoją dzienną dawkę słonego nektaru - to sprawia, że dochodzisz jeszcze mocniej. Pirania wysysa wszystko - nie pozostawia w tobie nawet kropli życiodajnego płynu. 
Jeszcze przez minutę oboje tkwicie w osłupieniu tego, co się właśnie wydarzyło, aż w końcu Pirania cię puszcza.
Po wszystkim Pirania 'patrzy' na ciebie jakby ci dziękowała - widząc jej ponętne, lekko uśmiechnięte usta nie wytrzymujesz i całujesz ją, a ona o dziwo odwzajemnia pocałunek, mimo że nigdy jej tego nie uczyłeś. Od dzisiaj to będzie wasza codzienna rutyna.

Nikt nigdy nie pokocha cię tak mocno, jak Pirania

Z pokorą opowiadam o burzliwych wydarzeniach, które natchnęły nasz dwór. Oto mój rodziciel, oddany z gorliwością szlachecką, miłośnikiem sztuki wędkarskiej, aż po horyzont sięgającej. Połowa siedziby naszej, jak mawiać wszyscy, zamieszkała przez instrumenty rybackie najwyższej próby. Przeciętnie co miesiąc jakiś niefortunny pieszy wdepnie w leżący na ziemi hak czy kotwicę, co zmusza nas do natychmiastowej interwencji u znachora, gdyż owiane są one zadziorami na swych zakończeniach. W trzydziestym trzecim roku mojego życia człowieczego byłem już dziesięciokrotnie poddawany takiej leczeniowej operacji. Co dość ciekawe, tydzień temu, udając się na nieplanowane badanie, służąca znachora, wobec mojej obecności, błyskawicznie wezwała mnie do zdjęcia buta xD, mając na względzie przypuszczenie, że ponownie zostanę omyłkowo osaczony przez hak w swej nodze.

W części drugiej dworu, o którym wspominasz, goszczą Skryby Polskie, Kroniki Wędkarskie, Kapitalny Pstrąg xD i inne takie manuskrypty. Co tydzień mój ojciec wędruje po wszystkich kramach w naszym mieście, uparcie starając się zebrać komplet wędkarskich kronik. Ja, w swej naiwności, próbowałem wprowadzić go w świat intelektu, sądząc, że pomoże to zaoszczędzić trochę pieniędzy na skrybach. Lecz teraz, zamiast tego, ojciec nie tylko nadal je kupuje, lecz również spędza godziny na różnych areopagach dla wędkarzy, angażując się w burzliwe dyskusje o najskuteczniejszych przynętach i tak dalej. Zdarza się, że wybucha gniewem przed manuskryptorem, a nawet wyrzuca pergamin przez okno. Kiedyś, w chwili jego wybuchu złości, postanowiłem stworzyć konto i naśmiewać się z niego, pisząc w jego wątkach nonsensy, jakoby szczupaki zajadały odchody. Moja matka ledwie nadąża z gotowaniem bigosu, by uspokoić atmosferę. Co więcej, ojciec osiągnął już na areopagu tytuł SUM za osiągnięcie 10 tysięcy pism."

"Gdy nadeszły słoneczne dni, co sabat mój ojciec wyruszał na łowy rybne. Od przeszło pięciu lat, w każdą niedzielę, posilałem się rybą na obiad, podczas gdy mój ojciec nieustannie rozmawiał o korzyściach z jedzenia tego wodnego pożywienia. Kiedy rozpocząłem naukę akademicką, przez cały tydzień ojciec upierał się, że to właśnie dzięki mojej regularnej diecie rybnej, bogatej w fosfor, mój mózg pracuje efektywniej."