Wyobraź sobie, że ludzkość staje przed wyzwaniem kolonizacji nowej planety, odległej i nieznanej. Wydawałoby się, że potrzeba tysięcy ludzi, by zbudować tam nową cywilizację. Jednak prawda jest taka że wystarczy zaledwie 160 osób, by zapewnić przetrwanie i odnowienie populacji na nowym świecie.

Badania genetyczne pokazują, że to właśnie 160 osób stanowi minimalną liczbę, która pozwoli na zachowanie zdrowej różnorodności genetycznej i uniknięcie problemów związanych z chowem wsobnym. Ta grupa pionierów, jeśli będzie odpowiednio zróżnicowana pod względem genetycznym, może z powodzeniem przetrwać i rozwijać się na nowej planecie przez wiele pokoleń.

Szacunkowy czas odbudowy (Utopia): 

Po 5-6 pokoleniach (około 150-200 lat): Populacja może osiągnąć kilkadziesiąt tysięcy osób, co pozwala na bardziej zróżnicowaną społeczność i stabilniejsze struktury społeczne. Nadal jednak będzie to liczba daleko odbiegająca od współczesnych standardów.

Po 10-15 pokoleniach (około 300-500 lat): Populacja mogłaby osiągnąć kilka milionów osób, co byłoby bliższe „normalności” sprzed apokalipsy. W tym momencie mogłyby już istnieć większe miasta, zaawansowane struktury społeczne, oraz różnorodność zawodowa.

Pełna odbudowa do miliardów ludzi (ponad 20 pokoleń, 500-1000 lat): Osiągnięcie poziomu miliardów ludzi mogłoby zająć kilkaset lat, o ile nie pojawią się nowe zagrożenia, jak katastrofy naturalne, wojny czy problemy genetyczne.

Co więcej, taki scenariusz nie jest jedynie teorią. Historia pokazuje, że małe grupy ludzkie były w stanie przetrwać i rozwinąć się w trudnych warunkach. Na przykład, około 70 tysięcy lat temu ludzkość przetrwała katastrofę, która zmniejszyła populację do kilku tysięcy osób. To pokazuje, że nawet w obliczu największych wyzwań, mała, dobrze zorganizowana grupa ludzi ma szansę nie tylko przetrwać, ale i zapoczątkować nową erę na innej planecie.

Gdyby kobiety nie istniały, a mężczyźni byli aseksualni i rozmnażali się przez pączkowanie.