W lecie 1990 roku, w Krakowie żył czarny kundelek o imieniu Dżok. Był to średniej wielkości psiak, miał kochającego go właściciela, ciepły dom i zawsze pełną miskę. Pewnego dnia, podczas spaceru z właścicielem przez Rondo Grunwaldzkie jego właściciel doznał zawału. Mimo szybkiej interwencji ratowników, zmarł w karetce w drodze do szpitala. Dżok nie rozumiał, co się stało i pozostał na rondzie, czekając na powrót swojego pana. Mijały dni, tygodnie, miesiące, a pies nie opuszczał miejsca, mimo zmieniającej się pogody.

Krakowianie zauważyli jego lojalność – jedni chcieli go złapać, inni pomagali, przynosząc jedzenie, wodę, a nawet budę. Dżok był jednak nieufny, choć ostatecznie zaufał Pani Marii Müller, emerytowanej nauczycielce. Z czasem Dżok zamieszkał z nią i jej psem Kajtkiem, znajdując nowy dom. Niestety, szczęście Dżoka trwało tylko kilka lat – w 1998 roku Pani Maria zmarła, a Dżok ponownie został sam. Trafił do Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami, skąd uciekł podkopując się pod siatką w Wielkanoc. Po kilku dniach odnaleziono martwego Dżoka na torach w Borku Fałęckim, gdzie zginął pod kołami pociągu. Pochowany został na terenie schroniska dla zwierząt na ul. Rybnej 3.

Poruszona jego historią społeczność Krakowa postanowiła uczcić Dżoka, wznosząc mu pomnik. Choć początkowo napotkano trudności – zarówno finansowe, jak i związane z lokalizacją – ostatecznie 26 maja 2001 roku odsłonięto rzeźbę Dżoka na bulwarach wiślanych. Autorem pomnika był Bronisław Chromy, a odsłonięcia dokonał owczarek niemiecki o imieniu Kety. Na pomniku umieszczono napis, który głosi:

„Pies Dżok
Najwierniejszy z wiernych, symbol psiej wierności. Przez rok /1990–1991/ oczekiwał na rondzie Grunwaldzkim na swojego pana, który w tym miejscu zmarł"

Witam wszystkich, na wstępie pragnę zaznaczyć, że jestem dyletantem w temacie który zamierzam opisać. Także nie będę oponował jak ktoś mądrzejszy coś skoryguje lub wyjaśni lepiej. Chciałbym opisać proces warzenia piwa w domu. Tematem zajmuje się od kilku lat i posiadam 34 warki na koncie. Generalnie ziarnem i przerabianiem go w alkohol zająłem się bardziej pod bimber i naturalnym krokiem w przód było piwowarstwo. Więc od początku piwo najczęściej powstaje z jęczmienia, a dokladniej słodu jęczmiennego. Słód to ziarno które zaczyna kiełkować, wtedy proces jest przerywany suszeniem, porażeniem itd, stąd różne kolory słodu i w konsekwencji różne style kolory piwa. Słód ma w sobie enzymy i skrobię która jest cukrem złożonym i enzymy pozwalają na rozbicie skrobi na cukry proste. Te z kolei mogą być przerobione prze drożdże na alkohol. Żeby zrobić piwo należy zmielić słód wrzucić go do wody w odpowiedniej proporcji i trzymać w temperaturze ~ 65 stopni przez około godzinę. Nazywa się to zacieranie. Pewnie stąd nazwa zacier. Potem trzeba całość odfiltrować, ja mam do tego kega z fałszywym dnem. Dodatkowo jeszcze się wysładza czyli upraszczając leje wody z góry (odbiór jest zazwyczaj na dole) i jakby półcze się słód żeby wydobyć resztki cukrów. Taki uzyskany płyn to (chyba) brzeczka. Teraz musimy to zagotować celem zabicia wszystkiego co niepotrzebne, a potem dodajemy chmiel w różnych ilościach i rodzajach na różny czas zależnie od stylu piwa. Chmiel generalnie odpowiada za smak i aromat piwa, działa lekko antysepczynie na bakterie i pleśnie oraz oczywiście jest odpowiedzialny za goryczkę. Po około godzinie chmielenia musimy nasze chyba już piwo schłodzić do temperatury około 20 stopni celem zadania drożdży. Ja do chłodzenia mam spiralę zanurzeniową - super sprawa. Musimy również pozbyć się chmielu filtrując go. Po dodaniu drożdży takie piwo fermentuje około 2 tygodnie. W tym czasie drożdże przerobią cukry na alko i ogólnie piwo nabiera właściwości odpowiednich dla stylu. Potem następuje rozlew do butelek z małym dodatkiem cukru i dofermentowanie i nagazawoanie w butelkach co trwa też około 2 tygodni. Potem zostaje tylko pić!!! Mam nadzieję że ktoś doczytał do końca i kogoś to zainteresuje i już wyp...... w podskoku.