Stanisław Bułak-Bałachowicz.W 1914 r. został zmobilizowany do armii rosyjskiej i wcielony do 2 Lejb-Ułańskiego Kurlandzkiego płk. Wkrótce odznaczył się w walkach koło Sochaczewa i Kowna. Wojnę skończył jako rotmistrz sztabowy. Po rewolucji w Rosji przez krótki czas był w armii bolszewików, po czym wraz ze swoim 1 płk łuskim przedarł się spod Pskowa do Estonii, gdzie walczył w różnych formacjach „białych” (wojna estońsko-bolszewicka), między innymi w armii gen. Judenicza. Szczególnie odznaczył się podczas nieudanej ofensywy białych na Piotrogród wiosną 1919 r., dowodząc korpusem, który zdobył na bolszewikach Gdow, a następnie razem z wojskami estońskimi gen. Laidonera Psków, za co w 1919 r. został awansowany na stopień generała majora. Po zawarciu estońsko-sowieckiego traktatu pokojowego w marcu 1920 przeszedł z Estonii śmiałym rajdem przez pozycje bolszewików na stronę polską na czele oddziału ok. 800 ludzi (Rosjan, Białorusinów, Litwinów, Łotyszy, Estończyków i Polaków) pod Dyneburgiem. Po reorganizacji w Brześciu nad Bugiem w kwietniu 1920 r. jego grupa została podporządkowana dowódcy 3 Armii gen. Edwarda Śmigłego-Rydza. Oddział gen. Bułak-Bałachowicza brał od VI 1920 r. udział w walkach na froncie polsko-bolszewickim na obszarze Polesia. W trakcie walk był zasilany wziętymi do niewoli czerwonoarmistami oraz dezerterami, dzięki czemu pomimo strat zwiększył swą liczebność do ok. 1,8k żołnierzy piechoty i 800 kawalerzystów. Po odwrocie wojsk polskich, od 15.08.1920 r. „bałachowcy” wzięli udział w kontrofensywie znad Wieprza oraz w Bitwie Warszawskiej. Przemieszczając się w kierunku Włodawy, osiągnęli swój największy sukces militarny, zdobywając Pińsk 26 września, gdzie wzięli do niewoli 2400 bolszewickich jeńców, włączając w to sztab 4 armii.Rozkazem Naczelnego Dowództwa WP z 28.09.1920 wojska gen. Bułak-Bałachowicza zostały określone jako Ochotnicza Sprzymierzona Armia, uzyskując status odrębnej sojuszniczej armii. Generał nazwał ją Rosyjską Ludową Armią Ochotniczą (Russkaja Narodnaja Dobrowolczeskaja Armia, RNDA), która osiągnęła liczbę ok. 20 tys. żołnierzy. Mimo zawarcia rozejmu między Polską a stroną sowiecką w Rydze 12 października 1920 r., armia gen. Bułak-Bałachowicza od 5.11.1920 r. podjęła samodzielne działania bojowe na obszarze Białorusi zajętym przez bolszewików, zdobywając 10.11 Mozyrz. W Mozyrzu gen. Bułak-Bałachowicz ogłosił niepodległość Białorusi i powołał rząd Republiki Białoruskiej, lecz po kilku dniach i kontrofensywie oddziałów bolszewickich, jego armia została zmuszona do wycofania się do Polski. Gen. Stanisław Bułak-Bałachowicz przekroczył granicę Polski 28 listopada, w ślad za głównymi siłami swojej armii, która następnie została w Polsce internowana.Armia ochotnicza dowodzona przez Stanisława Bułak-Bałachowicza, tzw. bałachowcy, była oskarżana o gwałty, bandytyzm i morderstwa na Żydach. W interpelacji poselskiej z stycznia 1921 r. koło posłów żydowskich przytaczało przykłady osobistego mordowania Żydów przez generała i żądano postawienia go pod sądem. Podobną interpelację złożył w marcu 1921 PPS. Znany były z okrucieństwa także wobec pojmanych wrogów oraz wobec własnych podkomendnych. Nie został przyjęty do Wojska Polskiego, wobec czego nie został zweryfikowany w stopniu gen brygady. Mimo tego występował w mundurze wyjściowym oficera Wojska Polskiego z oznakami stopnia generała brygady.Po wojnie polsko-bolszewickiej gen. Bałachowicz osiadł w Warszawie, prowadząc działalność polityczną.Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej po stronie oddziałów gen. Franco. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził zorganizowanym przez siebie oddziałem ochotniczym. Jednostka ta walczyła w obronie Warszawy.Zginął 10.05.1940 r. podczas próby aresztowania przez Gestapo na ul. Paryskiej w Warszawie. Według relacji, do idącego ulicą Bałachowicza podjechało auto, z którego wysiadł gestapowiec, a po chwili został on zabity przez generała ostrzem ukrytym w lasce, drugi z gestapowców oddał śmiertelny strzał. 

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Bu%C5%82ak-Ba%C5%82achowicz