Księga Rodzaju
rozdział 1
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.
Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód,  a Duch Boży unosił się nad wodami.
Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się światłość.
Bóg widząc,  że światłość jest dobra,  oddzielił ją od ciemności.
I nazwał Bóg światłość dniem,  a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień pierwszy.
A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich!
Uczyniwszy to sklepienie,  Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało,
Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.
A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało,
Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią,  a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc,  że były dobre,
rzekł: Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona,  drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce,  w których są nasiona. I stało się tak.
Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce,  w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział,  że były dobre.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.
A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaną ciała niebieskie,  świecące na sklepieniu nieba,  aby oddzielały dzień od nocy,  aby wyznaczały pory roku,  dni i lata;
aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią. I stało się tak.
Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe,  aby rządziło dniem,  i mniejsze,  aby rządziło nocą,  oraz gwiazdy.
I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba,  aby świeciły nad ziemią;
aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg,  że były dobre.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień czwarty.
Potem Bóg rzekł: Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych,  a ptactwo niechaj lata nad ziemią,  pod sklepieniem nieba!
Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe,  którymi zaroiły się wody,  oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc,  że były dobre,
pobłogosławił je tymi słowami: Bądźcie płodne i mnóżcie się,  abyście zapełniały wody morskie,  a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień piąty.
Potem Bóg rzekł: Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło,  zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów! I stało się tak.
Bóg uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt,  bydła i wszelkich zwierząt pełzających po ziemi. I widział Bóg,  że były dobre.
A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz,  podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi,  nad ptactwem powietrznym,  nad bydłem,  nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!
Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz,  na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.
Po czym Bóg im błogosławił,  mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się,  abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi,  nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi.
I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo,  którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem.
A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu,  i dla wszystkiego,  co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia,  będzie pokarmem wszelka trawa zielona. I stało się tak.
A Bóg widział,  że wszystko,  co uczynił,  było bardzo dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty.
rozdział 2
W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy [stworzeń].

Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy,  którą wykonał stwarzając.
Oto są dzieje początków po stworzeniu nieba i ziemi. Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo,
nie było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie wzeszła - bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka,  który by uprawiał ziemię
i rów kopał w ziemi,  aby w ten sposób nawadniać całą powierzchnię gleby -
wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia,  wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.
A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie,  Pan Bóg umieścił tam człowieka,  którego ulepił.
Na rozkaz Pana Boga wyrosły z gleby wszelkie drzewa miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące oraz drzewo życia w środku tego ogrodu i drzewo poznania dobra i zła.
Z Edenu zaś wypływała rzeka,  aby nawadniać ów ogród,  i stamtąd się rozdzielała,  dając początek czterem rzekom.
Nazwa pierwszej - Piszon; jest to ta,  która okrąża cały kraj Chawila,  gdzie się znajduje złoto.
A złoto owej krainy jest znakomite; tam jest także wonna żywica i kamień czerwony.
Nazwa drugiej rzeki - Gichon; okrąża ona cały kraj - Kusz.
Nazwa rzeki trzeciej - Chiddekel; płynie ona na wschód od Aszszuru. Rzeka czwarta - to Perat.
Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden,  aby uprawiał go i doglądał.
A przy tym Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania;
ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść,  bo gdy z niego spożyjesz,  niechybnie umrzesz.
Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze,  żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc.
Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne,  Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny,  aby przekonać się,  jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę,  które określił mężczyzna,  otrzymało nazwę istota żywa.
I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu,  ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu,  ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny.
Wtedy to Pan sprawił,  że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie,  i gdy spał,  wyjął jedno z jego żeber,  a miejsce to zapełnił ciałem.
Po czym Pan Bóg z żebra,  które wyjął z mężczyzny,  zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny,
mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą,  bo ta z mężczyzny została wzięta.
Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle,  że stają się jednym ciałem.
Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy,  nie odczuwali wobec siebie wstydu.
rozdział 3
A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe,  które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?
Niewiasta odpowiedziała wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy,
tylko o owocach z drzewa,  które jest w środku ogrodu,  Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego,  a nawet go dotykać,  abyście nie pomarli.
Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie!
Ale wie Bóg,  że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa,  otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło.
Wtedy niewiasta spostrzegła,  że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia,  że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc,  skosztowała i dała swemu mężowi,  który był z nią: a on zjadł.
A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali,  że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.
Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie,  w porze kiedy był powiew wiatru,  skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.
Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: Gdzie jesteś?

Rzekł Bóg: Któż ci powiedział,  że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa,  z którego ci zakazałem jeść?
Mężczyzna odpowiedział: Niewiasta,  którą postawiłeś przy mnie,  dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem.
Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: Dlaczego to uczyniłaś? Niewiasta odpowiedziała: Wąż mnie zwiódł i zjadłam.
Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: Ponieważ to uczyniłeś,  bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia.
Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę,  pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę,  a ty zmiażdżysz mu piętę.
Do niewiasty powiedział: Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności,  w bólu będziesz rodziła dzieci,  ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia,  on zaś będzie panował nad tobą.
Do mężczyzny zaś Bóg rzekł: Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa,  co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść - przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia.
Cierń i oset będzie ci ona rodziła,  a przecież pokarmem twym są płody roli.
W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie,  póki nie wrócisz do ziemi,  z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!
Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa,  bo ona stała się matką wszystkich żyjących.
Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich.
Po czym Pan Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki,  aby zerwać owoc także z drzewa życia,  zjeść go i żyć na wieki.
Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden,  aby uprawiał tę ziemię,  z której został wzięty.
Wygnawszy zaś człowieka,  Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujące ostrze miecza,  aby strzec drogi do drzewa życia.
rozdział 4
Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina,  i rzekła: Otrzymałam mężczyznę od Pana.
A potem urodziła jeszcze Abla,  jego brata. Abel był pasterzem trzód,  a Kain uprawiał rolę.
Gdy po niejakim czasie Kain składał dla Pana w ofierze płody roli,
zaś Abel składał również pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu,  Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę;
na Kaina zaś i na jego ofiarę nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą.
Pan zapytał Kaina: Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura?
Przecież gdybyś postępował dobrze,  miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował,  grzech leży u wrót i czyha na ciebie,  a przecież ty masz nad nim panować.
Rzekł Kain do Abla,  brata swego: Chodźmy na pole. A gdy byli na polu,  Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go.
Wtedy Bóg zapytał Kaina: Gdzie jest brat twój,  Abel? On odpowiedział: Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?
Rzekł Bóg: Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!
Bądź więc teraz przeklęty na tej roli,  która rozwarła swą paszczę,  aby wchłonąć krew brata twego,  przelaną przez ciebie.
Gdy rolę tę będziesz uprawiał,  nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!
Kain rzekł do Pana: Zbyt wielka jest kara moja,  abym mógł ją znieść.
Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli,  i mam się ukrywać przed tobą,  i być tułaczem i zbiegiem na ziemi,  każdy,  kto mnie spotka,  będzie mógł mnie zabić!
Ale Pan mu powiedział: O,  nie! Ktokolwiek by zabił Kaina,  siedmiokrotną pomstę poniesie! Dał też Pan znamię Kainowi,  aby go nie zabił,  ktokolwiek go spotka.
Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod,  na wschód od Edenu.
Kain zbliżył się do swej żony,  a ona poczęła i urodziła Henocha. Gdy Kain zbudował miasto,  nazwał je imieniem swego syna: Henoch.

Lamek wziął sobie dwie żony. Imię jednej było Ada,  a drugiej - Silla.
Ada urodziła Jabala; on to był praojcem mieszkających pod namiotami i pasterzy.
Brat jego nazywał się Jubal; od niego to pochodzą wszyscy grający na cytrze i na flecie.
Silla - ona też urodziła Tubal-Kaina; był on kowalem,  sporządzającym wszelkie narzędzia z brązu i z żelaza. Siostrą Tubal-Kaina była Naama.
Lamek rzekł do swych żon,  Ady i Silli: Słuchajcie,  co wam powiem,  żony Lameka. Nastawcie ucha na moje słowa: Gotów jestem zabić człowieka dorosłego,  jeśli on mnie zrani,  i dziecko - jeśli mi zrobi siniec!
Jeżeli Kain miał być pomszczony siedmiokrotnie,  to Lamek siedemdziesiąt siedem razy!
Adam raz jeszcze zbliżył się do swej żony i ta urodziła mu syna,  któremu dała imię Set,  gdyż - jak mówiła - dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla,  którego zabił Kain.
Setowi również urodził się syn; Set dał mu imię Enosz. Wtedy zaczęto wzywać imienia Pana.
rozdział 5
Oto rodowód potomków Adama. Gdy Bóg stworzył człowieka,  na podobieństwo Boga stworzył go;
stworzył mężczyznę i niewiastę,  pobłogosławił ich i dał im nazwę "ludzie",  wtedy gdy ich stworzył.
Gdy Adam miał sto trzydzieści lat,  urodził mu się syn,  podobny do niego jako jego obraz,  i dał mu na imię Set.
A po urodzeniu się Seta żył Adam osiemset lat i miał synów oraz córki.
Ogólna liczba lat,  które Adam przeżył,  była dziwięćset trzydzieści. I umarł.
Gdy Set miał sto pięć lat,  urodził mu się syn Enosz.
A po urodzeniu się Enosza żył osiemset siedem lat i miał synów oraz córki.
I umarł Set,  przeżywszy ogółem dziewięćset dwanaście lat.
Gdy Enosz miał dziewięćdziesiąt lat,  urodził mu się syn Kenan.
I żył Enosz po urodzeniu się Kenana osiemset piętnaście lat,  i miał synów oraz córki.
Enosz umarł,  przeżywszy ogółem dziewięćset pięć lat.
Gdy Kenan miał lat siedemdziesiąt,  urodził mu się Mahalaleel.
A po urodzeniu mu się Mahalaleela żył Kenan osiemset czterdzieści lat i miał synów i córki.
I gdy Kenan przeżył ogółem dziewięćset dziesięć lat,  umarł.
Gdy Mahalaleel miał sześćdziesiąt pięć lat,  urodził mu się syn Jered.
A po urodzeniu się Jereda żył osiemset trzydzieści lat i miał synów i córki.
Gdy Mahalaleel miał ogółem osiemset dziewięćdziesiąt pięć lat,  umarł.
Gdy Jered miał sto sześćdziesiąt dwa lata,  urodził mu się syn Henoch.
A po urodzeniu się Henocha Jered żył osiemset lat i miał synów i córki.
Jered przeżył ogółem dziewięćset sześćdziesiąt dwa lata,  i umarł.
Gdy Henoch miał sześćdziesiąt pięć lat,  urodził mu się syn Metuszelach.
Henoch po urodzeniu się Metuszelacha żył w przyjaźni z Bogiem trzysta lat i miał synów i córki.
Ogólna liczba lat życia Henocha: trzysta sześćdziesiąt pięć.
Żył więc Henoch w przyjaźni z Bogiem,  a następnie znikł,  bo zabrał go Bóg.
Gdy Metuszelach miał sto osiemdziesiąt siedem lat,  urodził mu się syn Lamek.
Po urodzeniu się Lameka żył jeszcze siedemset osiemdziesiąt dwa lata i miał synów i córki.
Metuszelach umarł mając ogółem dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć lat.
Gdy Lamek miał sto osiemdziesiąt dwa lata,  urodził mu się syn.
A dając mu imię Noe,  powiedział: Ten niechaj nam będzie pociechą w naszej pracy i trudzie rąk naszych na ziemi,  którą Pan przeklął.
Lamek po urodzeniu się Noego żył pięćset dziewięćdziesiąt pięć lat i miał synów i córki.
Umierając Lamek miał ogółem siedemset siedemdziesiąt siedem lat.
A gdy Noe miał pięćset lat,  urodzili mu się: Sem,  Cham i Jafet.
rozdział 6
A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi,  rodziły im się córki.
Synowie Boga,  widząc,  że córki człowiecze są piękne,  brali je sobie za żony,  wszystkie,  jakie im się tylko podobały.
Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze,  gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat.

Kiedy zaś Pan widział,  że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe,
żałował,  że stworzył ludzi na ziemi,  i zasmucił się.
Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi,  których stworzyłem,  z powierzchni ziemi: ludzi,  bydło,  zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne,  bo żal mi,  że ich stworzyłem.
[Tylko] Noego Pan darzył życzliwością.
Oto dzieje Noego. Noe,  człowiek prawy,  wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w przyjaźni z Bogiem żył Noe.
A Noe był ojcem trzech synów: Sema,  Chama i Jafeta.
Ziemia została skażona w oczach Boga.
Gdy Bóg widział,  iż ziemia jest skażona,  że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie,
rzekł do Noego: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi,  bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią.
Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego,  uczyń w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz.
A oto,  jak masz ją wykonać: długość arki - trzysta łokci,  pięćdziesiąt łokci jej szerokość i wysokość jej - trzydzieści łokci.
Nakrycie arki,  przepuszczające światło,  sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną,  drugą i trzecią.
Ja zaś sprowadzę na ziemię potop,  aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem,  w której jest tchnienie życia; wszystko,  co istnieje na ziemi,  wyginie,
ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto do arki z synami twymi,  z żoną i z żonami twych synów.
Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze,  samca i samicę,  aby ocalały wraz z tobą od zagłady.
Z każdego gatunku ptactwa,  bydła i zwierząt pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie,  aby nie wyginęły.
A ty nabierz sobie wszelkiej żywności - wszystkiego,  co nadaje się do jedzenia - i zgromadź u siebie,  aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt.
I Noe wykonał wszystko tak,  jak Bóg polecił mu uczynić.
rozdział 7
A potem Pan rzekł do Noego: Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki,  bo przekonałem się,  że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia.
Z wszelkich zwierząt czystych weź z sobą siedem samców i siedem samic,  ze zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę;
również i z ptactwa - po siedem samców i po siedem samic,  aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi.
Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz,  który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy,  aby wyniszczyć wszystko,  co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem.
I spełnił Noe wszystko tak,  jak mu Pan polecił.
Noe miał sześćset lat,  gdy nastał potop na ziemi.
Noe wszedł z synami,  z żoną i z żonami swych synów do arki,  aby schronić się przed wodami potopu.
Ze zwierząt czystych i nieczystych,  z ptactwa i ze wszystkiego,  co pełza po ziemi,
po dwie sztuki,  samiec i samica,  weszły do Noego,  do arki,  tak jak mu Bóg rozkazał.
A gdy upłynęło siedem dni,  wody potopu spadły na ziemię.
W roku sześćsetnym życia Noego,  w drugim miesiącu roku,  siedemnastego dnia miesiąca,  w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły się upusty nieba;
przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na ziemię.
I właśnie owego dnia Noe oraz jego synowie,  Sem,  Cham i Jafet,  żona Noego i trzy żony jego synów weszli do arki,
a wraz z nimi wszelkie gatunki zwierząt,  bydła,  zwierząt pełzających po ziemi,  wszelkiego ptactwa <i istot ze skrzydłami>.
Wszelkie istoty,  w których było tchnienie życia,  weszły po parze do Noego do arki.
Gdy już weszły do arki samiec i samica każdej istoty żywej,  jak Bóg rozkazał Noemu,  Pan zamknął za nim [drzwi].
A potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały,  i podniosły arkę ponad ziemię.
Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się wysoko ponad ziemią,  arka płynęła po powierzchni wód.

Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je.
Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa,  bydła i innych zwierząt i z wszelkich jestestw,  których było wielkie mnóstwo na ziemi,  wyginęły wraz ze wszystkimi ludźmi.
Wszystkie istoty,  w których nozdrzach było ożywiające tchnienie życia,  wszystkie,  które żyły na lądzie,  zginęły.
I tak Bóg wygubił doszczętnie wszystko,  co istniało na ziemi,  od człowieka do bydła,  zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało doszczętnie wytępione z ziemi. Pozostał tylko Noe i to,  co z nim było w arce.
A wody stale się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt dni.
rozdział 8
Ale Bóg,  pamiętając o Noem,  o wszystkich istotach żywych i o wszystkich zwierzętach,  które z nim były w arce,  sprawił,  że powiał wiatr nad całą ziemią i wody zaczęły opadać.
Zamknęły się bowiem zbiorniki Wielkiej Otchłani tak,  że deszcz przestał padać z nieba.
Wody ustępowały z ziemi powoli,  lecz nieustannie,  i po upływie stu pięćdziesięciu dni się obniżyły.
Miesiąca siódmego,  siedemnastego dnia miesiąca arka osiadła na górach Ararat.
Woda wciąż opadała aż do miesiąca dziesiątego. W pierwszym dniu miesiąca dziesiątego ukazały się szczyty gór.
A po czterdziestu dniach Noe,  otworzywszy okno arki,  które przedtem uczynił,
wypuścił kruka; ale ten wylatywał i zaraz wracał,  dopóki nie wyschła woda na ziemi.
Potem wypuścił z arki gołębicę,  aby się przekonać,  czy ustąpiły wody z powierzchni ziemi.
Gołębica,  nie znalazłszy miejsca,  gdzie by mogła usiąść,  wróciła do arki,  bo jeszcze była woda na całej powierzchni ziemi; Noe,  wyciągnąwszy rękę,  schwytał ją i zabrał do arki.
Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni,  znów wypuścił z arki gołębicę
i ta wróciła do niego pod wieczór,  niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego. Poznał więc Noe,  że woda na ziemi opadła.
I czekał jeszcze siedem dni,  po czym wypuścił znów gołębicę,  ale ona już nie powróciła do niego.
W sześćset pierwszym roku,  w miesiącu pierwszym,  w pierwszym dniu miesiąca wody wyschły na ziemi,  i Noe,  zdjąwszy dach arki,  zobaczył,  że powierzchnia ziemi jest już prawie sucha.
A kiedy w miesiącu drugim,  w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła,
Bóg przemówił do Noego tymi słowami:
Wyjdź z arki wraz z żoną,  synami i z żonami twych synów.
Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: z ptactwa,  bydła i zwierząt pełzających po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi,  niech będą płodne i niech się rozmnażają.
Noe wyszedł więc z arki wraz z synami,  żoną i z żonami swych synów.
Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i ptactwa,  wszystko,  co się porusza na ziemi.
Noe zbudował ołtarz dla Pana i wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze całopalnej na tym ołtarzu.
Gdy Pan poczuł miłą woń,  rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi,  bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego,  co żyje,  jak to uczyniłem.
Będą zatem istniały,  jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo,  mróz i upał,  lato i zima,  dzień i noc.
rozdział 9
Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów,  mówiąc do nich: Bądźcie płodni i mnóżcie się,  abyście zaludnili ziemię.
Wszelkie zaś zwierzę na ziemi i wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko,  co się porusza na ziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie.
Wszystko,  co się porusza i żyje,  jest przeznaczone dla was na pokarm,  tak jak rośliny zielone,  daję wam wszystko.
Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia.
Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze życie - upomnę się o nią u każdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego - o życie brata.

Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się; zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę.
Potem Bóg tak rzekł do Noego i do jego synów:
Ja,  Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem,  które po was będzie;
z wszelką istotą żywą,  która jest z wami: z ptactwem,  ze zwierzętami domowymi i polnymi,  jakie są przy was,  ze wszystkimi,  które wyszły z arki,  z wszelkim zwierzęciem na ziemi.
Zawieram z wami przymierze,  tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię.
Po czym Bóg dodał: A to jest znak przymierza,  które ja zawieram z wami i każdą istotą żywą,  jaka jest z wami,  na wieczne czasy:
Łuk mój kładę na obłoki,  aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią.
A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach,
wtedy wspomnę na moje przymierze,  które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą,  z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego jestestwa.
Gdy zatem będzie ten łuk na obłokach,  patrząc na niego,  wspomnę na przymierze wieczne między mną a wszelką istotą żyjącą w każdym ciele,  które jest na ziemi.
Rzekł Bóg do Noego: To jest znak przymierza,  które zawarłem między Mną a wszystkimi istotami,  jakie są na ziemi.
Synami Noego,  którzy wyszli z arki,  byli Sem,  Cham i Jafet. Cham był ojcem Kanaana.
Ci trzej byli synami Noego i od nich to zaludniła się cała ziemia.
Noe był rolnikiem i on to pierwszy zasadził winnicę.
Gdy potem napił się wina,  odurzył się [nim] i leżał nagi w swym namiocie.
Cham,  ojciec Kanaana,  ujrzawszy nagość swego ojca,  powiedział o tym dwu swym braciom,  którzy byli poza namiotem.
Wtedy Sem i Jafet wzięli płaszcz i trzymając go na ramionach weszli tyłem do namiotu i przykryli nagość swego ojca; twarzy zaś swych nie odwracali,  aby nie widzieć nagości swego ojca.
Kiedy Noe obudził się po odurzeniu winem i dowiedział się,  co uczynił mu jego młodszy syn,
rzekł: Niech będzie przeklęty Kanaan! Niech będzie najniższym sługą swych braci!
A potem dodał: Niech będzie błogosławiony Pan,  Bóg Sema! Niech Kanaan będzie sługą Sema!
Niech Bóg da i Jafetowi dużą przestrzeń i niech on zamieszka w namiotach Sema,  a Kanaan niech będzie mu sługą.
Noe żył po potopie trzysta pięćdziesiąt lat.
I umarł Noe w wieku lat dziewięciuset pięćdziesięciu.
rozdział 10
Oto potomstwo synów Noego: Sema,  Chama i Jafeta. Po potopie urodzili się im następujący synowie:
Synowie Jafeta: Gomer,  Magog,  Madaj,  Jawan,  Tubal,  Meszek i Tiras.
Synowie Gomera: Aszkanaz,  Rifat i Togarma.
Synowie Jawana: Elisza i Tarszisz,  Kittim i Dodanim.
Od nich pochodzą mieszkańcy wybrzeży i wysp,  podzieleni według swych krajów i swego języka,  według szczepów i według narodów.
Synowie Chama: Kusz,  Misraim,  Put i Kanaan.
Synowie Kusza: Seba,  Chawila,  Sabta,  Rama i Sabteka. Synowie Ramy: Saba i Dedan.
Kusz zaś zrodził Nimroda,  który był pierwszym mocarzem na ziemi.
Był on też najsławniejszym na ziemi myśliwym. Stąd powstało przysłowie: Dzielny jak Nimrod,  najsławniejszy na ziemi myśliwy.
On to pierwszy panował w Babelu,  w Erek,  w Akkad i w Kalne,  w kraju Szinear.
Wyszedłszy z tego kraju do Aszszuru,  zbudował Niniwę,  Rechobot-Ir,  Kalach
i Resan,  wielkie miasto pomiędzy Niniwą a Kalach.
Misraim miał jako potomstwo: Ludim,  Anamim,  Lehabim,  Naftuchim,
Patrusim i Kasluchim,  od których pochodzą Filistyni i Kaftoryci.
Kanaan zaś miał synów: pierworodnego Sydona i Cheta.
A ponadto: Jebusytów,  Amorytów,  Girgaszytów,
Chiwwitów,  Arkitów,  Sinitów,
Arwadytów,  Semarytów i Chamatytów. A potem szczepy kananejskie rozproszyły się.
Granica Kananejczyków biegła od Sydonu w kierunku Geraru aż do Gazy,  a potem w kierunku Sodomy,  Gomory,  Admy i Seboim - aż do Leszy.
Są to potomkowie Chama według ich szczepów,  języków,  krajów i narodów.

Synowie Sema: Elam,  Aszszur,  Arpachszad,  Lud i Aram.
Synowie Arama: Us,  Chul,  Geter i Masz.
Arpachszad był ojcem Szelacha,  a Szelach Ebera.
Eberowi urodzili się dwaj synowie; imię jednego Peleg,  gdyż za jego czasów ludzkość się podzieliła,  imię zaś jego brata - Joktan.
Joktan był ojcem Almodada,  Szelefa,  Chasarmaweta,  Jeracha,
Hadorama,  Uzala,  Dikli,
Obala,  Abimaela,  Saby,
Ofira,  Chawili i Jobaba. Ci wszyscy byli synami Joktana.
Obszar,  na którym mieszkali,  rozciągał się od Meszy w kierunku Sefar aż do wyżyny wschodniej.
Oto synowie Sema według szczepów,  języków,  krajów i narodów.
Oto szczepy synów Noego według ich pokrewieństwa i według narodów. Od nich to wywodzą się ludy na ziemi po potopie.
rozdział 11
Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę,  czyli jednakowe słowa.
A gdy wędrowali ze wschodu,  napotkali równinę w kraju Szinear i tam zamieszkali.
I mówili jeden do drugiego: Chodźcie,  wyrabiajmy cegłę i wypalmy ją w ogniu. A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołę zamiast zaprawy murarskiej,
rzekli: Chodźcie,  zbudujemy sobie miasto i wieżę,  której wierzchołek będzie sięgał nieba,  i w ten sposób uczynimy sobie znak,  abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi.
A Pan zstąpił z nieba,  by zobaczyć to miasto i wieżę,  które budowali ludzie,
i rzekł: Są oni jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę,  i to jest przyczyną,  że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe,  cokolwiek zamierzą uczynić.
Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język,  aby jeden nie rozumiał drugiego!
W ten sposób Pan rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi,  i tak nie dokończyli budowy tego miasta.
Dlatego to nazwano je Babel,  tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtąd też Pan rozproszył ich po całej powierzchni ziemi.
Ci są potomkowie Sema. Gdy Sem miał sto lat,  urodził mu się syn,  Arpachszad,  w dwa lata po potopie.
Po urodzeniu się Arpachszada Sem żył pięćset lat i miał synów i córki.
Arpachszad,  przeżywszy trzydzieści pięć lat,  miał syna Szelacha.
A po urodzeniu się Szelacha Arpachszad żył czterysta trzy lata i miał synów i córki.
Szelach,  przeżywszy trzydzieści lat,  miał syna Ebera;
po urodzeniu się Ebera żył Szelach czterysta trzy lata i miał synów i córki.
Gdy Eber miał trzydzieści cztery lata,  urodził mu się syn,  Peleg;
a po urodzeniu się Pelega żył Eber czterysta trzydzieści lat i miał synów i córki.
Gdy Peleg miał trzydzieści lat,  urodził mu się Reu;
a po urodzeniu się Reu żył Peleg dwieście dziewięć lat i miał synów i córki.
Gdy Reu miał trzydzieści dwa lata,  urodził mu się syn,  Serug;
a po urodzeniu się Seruga żył Reu dwieście siedem lat i miał synów i córki.
Gdy Serug miał trzydzieści lat,  urodził mu się Nachor;
a po urodzeniu się Nachora żył Serug dwieście lat i miał synów i córki.
Gdy Nachor miał dwadzieścia dziewięć lat,  urodził mu się Terach;
a po urodzeniu się Teracha Nachor żył sto dziewiętnaście lat i miał synów i córki.
Gdy Terach miał siedemdziesiąt lat,  urodzili mu się synowie: Abram,  Nachor i Haran.
Oto dzieje potomków Teracha. Terach był ojcem Abrama,  Nachora i Harana,  a Haran był ojcem Lota.
Haran zmarł jeszcze za życia Teracha,  swego ojca,  w kraju,  w którym się urodził,  w Ur chaldejskim.
Abram i Nachor wzięli sobie żony. Imię żony Abrama było Saraj,  imię zaś żony Nachora - Milka. Była to córka Harana,  który miał jeszcze drugą córkę imieniem Jiska.
Saraj była niepłodna,  nie miała więc potomstwa.
Terach,  wziąwszy z sobą swego syna Abrama,  Lota - syna Harana,  czyli swego wnuka,  i Saraj,  swą synową,  żonę Abrama,  wyruszył z nimi z Ur chaldejskiego,  aby się udać do kraju Kanaan. Gdy jednak przyszli do Charanu,  osiedlili się tam.
Terach doczekał dwustu i pięciu lat życia i zmarł w Charanie.
rozdział 12

Uczynię bowiem z ciebie wielki naród,  będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem.
Będę błogosławił tym,  którzy ciebie błogosławić będą,  a tym,  którzy tobie będą złorzeczyli,  i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi.
Abram udał się w drogę,  jak mu Pan rozkazał,  a z nim poszedł i Lot. Abram miał siedemdziesiąt pięć lat,  gdy wyszedł z Charanu.
I zabrał Abram z sobą swoją żonę Saraj,  swego bratanka Lota i cały dobytek,  jaki obaj posiadali,  oraz służbę,  którą nabyli w Charanie,  i wyruszyli,  aby się udać do Kanaanu. Gdy zaś przybyli do Kanaanu,
Abram przeszedł przez ten kraj aż do pewnej miejscowości koło Sychem,  do dębu More. - A w kraju tym mieszkali wówczas Kananejczycy.
Pan,  ukazawszy się Abramowi,  rzekł: Twojemu potomstwu oddaję właśnie tę ziemię. Abram zbudował tam ołtarz dla Pana,  który mu się ukazał.
Stamtąd zaś przeniósł się na wzgórze na wschód od Betel i rozbił swój namiot pomiędzy Betel od zachodu i Aj od wschodu. Tam również zbudował ołtarz dla Pana i wzywał imienia Jego.
Zwinąwszy namioty,  Abram wędrował z miejsca na miejsce w stronę Negebu.
Kiedy zaś nastał głód w owym kraju,  Abram powędrował do Egiptu,  aby tam przez pewien czas pozostać; był bowiem ciężki głód w Kanaanie.
A gdy się już zbliżał do Egiptu,  rzekł do swojej żony,  Saraj: Wiem,  że jesteś urodziwą kobietą;
skoro cię ujrzą Egipcjanie,  powiedzą: to jego żona; i zabiją mnie,  a ciebie zostawią przy życiu.
Mów więc,  że jesteś moją siostrą,  aby mi się dobrze wiodło ze względu na ciebie i abym dzięki tobie utrzymał się przy życiu.
Gdy Abram przybył do Egiptu,  zauważyli Egipcajnie,  że Saraj jest bardzo piękną kobietą.
Ujrzawszy ją dostojnicy faraona,  chwalili ją także przed faraonem. Toteż zabrano Saraj na dwór faraona,
Abramowi zaś wynagrodzono za nią sowicie. Otrzymał bowiem owce i woły,  niewolników i niewolnice oraz oślice i wielbłądy.
Pan jednak dotknął faraona i jego otoczenie wielkimi karami za zabranie Saraj,  żony Abrama.
Wezwał więc faraon Abrama i rzekł: Cóżeś mi uczynił? Czemu mi nie powiedziałeś,  że ona jest twoją żoną?
Dlaczego mówiłeś: że to moja siostra,  tak że wziąłem ją sobie za żonę? A teraz - oto twoja żona; zabierz ją i idź!
Dał też faraon rozkaz dworzanom,  żeby Abrama i jego żonę,  i cały jego dobytek odprowadzili [do granicy].
rozdział 13
Abram wywędrował więc z Egiptu z żoną i całym dobytkiem swoim oraz z Lotem do Negebu.
A był Abram już bardzo zasobny w trzody,  srebro i złoto.
Zatrzymując się na postojach,  Abram zawędrował z Negebu do Betel,  do tego miejsca,  w którym przedtem rozbił swe namioty,  między Betel i Aj,
do tego miejsca,  w którym uprzednio zbudował ołtarz i wzywał imienia Pana.
Lot,  który szedł z Abramem,  miał również owce,  woły i namioty.
Kraj nie mógł utrzymać ich obu,  bo zbyt liczne mieli trzody; musieli więc się rozłączyć.
A gdy wynikła sprzeczka pomiędzy pasterzami trzód Abrama i pasterzami trzód Lota - mieszkańcami kraju byli wówczas Kananejczycy i Peryzzyci -
rzekł Abram do Lota: Niechaj nie będzie sporu między nami,  między pasterzami moimi a pasterzami twoimi,  bo przecież jesteśmy krewni.
Wszak cały ten kraj stoi przed tobą otworem. Odłącz się ode mnie! Jeżeli pójdziesz w lewo,  ja pójdę w prawo,  a jeżeli ty pójdziesz w prawo,  ja - w lewo.
Wtedy Lot,  spojrzawszy przed siebie,  spostrzegł,  że cała okolica wokół doliny Jordanu aż do Soaru jest bardzo urodzajna,  była ona bowiem jak ogród Pana,  jak ziemia egipska,  zanim Pan nie zniszczył Sodomy i Gomory.
Lot wybrał sobie zatem całą tę dolinę Jordanu i wyruszył ku wschodowi,  I tak rozłączyli się obaj.
Abram pozostał w ziemi Kanaan,  Lot zaś zamieszkał w owej okolicy,  rozbiwszy swe namioty aż po Sodomę.
Mieszkańcy Sodomy byli źli,  gdyż dopuszczali się ciężkich przewinień wobec Pana.

cały ten kraj,  który widzisz,  daję tobie i twemu potomstwu na zawsze.
Twoje zaś potomstwo uczynię liczne jak ziarnka pyłu ziemi; jeśli kto może policzyć ziarnka pyłu ziemi,  policzone też będzie twoje potomstwo.
Wstań i przejdź ten kraj wzdłuż i wszerz: tobie go oddaję.
Abram zwinął swe namioty i przybył pod Hebron,  gdzie były dęby Mamre. Osiedliwszy się tam,  zbudował ołtarz dla Pana.
rozdział 14
Za czasów Amrafela,  króla Szinearu,  i Arioka,  króla Ellasaru,  Kedorlaomer,  król Elamu,  i Tidal,  król Goim,
wszczęli wojnę z królem Sodomy,  Berą,  z królem Gomory,  Birszą,  z królem Admy,  Szinabem,  z królem Seboim,  Szemeeberem,  i z królem miasta Beli,  czyli Soaru.
Ci ostatni królowie sprzymierzyli się z sobą w dolinie Siddim,  gdzie dziś jest Morze Słone.
Przez lat dwanaście byli oni lennikami Kedorlaomera,  a w roku trzynastym zbuntowali się.
Toteż w czternastym roku nadciągnął Kedorlaomer wraz z innymi królami. Pobili oni Refaitów w Aszterot-Karnaim,  Zuzytów w Ham,  Emitów na równinie Kiriataim
i Chorytów w ich górzystym kraju Seir aż do El,  które leżało na pograniczu pustyni Paran.
Potem,  zawróciwszy,  dotarli do En-Miszpat,  czyli Kadesz,  i pobili Amalekitów na całej ziemi,  a także Amorytów mieszkających w Chasason-Tamar.
Królowie więc Sodomy,  Gomory,  Admy,  Seboim i Beli,  czyli Soaru,  wyruszyli i uszykowali się w dolinie Siddim do walki
z Kedorlaomerem,  królem Elamu,  Tidalem,  królem Goim,  Amrafelem,  królem Szinearu,  i Ariokiem,  królem Ellasaru - czterej królowie przeciwko pięciu.
A w dolinie Siddim było wiele dołów,  [z których wydobywano] smołę. Królowie Sodomy i Gomory,  rzuciwszy się do ucieczki,  skryli się w tych dołach,  a pozostali uciekli w góry.
Zwycięzcy,  zabrawszy całe mienie mieszkańcom Sodomy i Gomory oraz wszystkie ich zapasy żywności,  odeszli.
Uprowadzili również Lota,  bratanka Abrama,  wraz z dobytkiem - był on bowiem mieszkańcem Sodomy.
Jeden ze zbiegów przybył,  aby powiedzieć o tym Abramowi Hebrajczykowi,  który mieszkał w pobliżu dębów pewnego Amoryty,  imieniem Mamre,  brata Eszkola i Anera,  sprzymierzeńców Abrama.
Abram,  usłyszawszy,  że jego krewny został uprowadzony w niewolę,  dobrał sobie trzystu osiemnastu najbardziej doświadczonych spośród służby swego domu i rozpoczął pościg aż do Dan.
Podzieliwszy swych ludzi na oddziały,  nocą napadł wraz z nimi na nieprzyjaciół i zadał im klęskę. A potem ścigał ich aż do Choby,  która leży na zachód od Damaszku.
W ten sposób odzyskał całe mienie. a także sprowadził na powrót Lota wraz z jego dobytkiem,  kobietami i sługami.
Gdy Abram wracał po zwycięstwie odniesionym nad Kedorlaomerem i królami,  którzy z nim byli,  wyszedł mu na spotkanie do doliny Szawe,  czyli Królewskiej,  król Sodomy.
Melchizedek zaś,  król Szalemu,  wyniósł chleb i wino; a [ponieważ] był on kapłanem Boga Najwyższego,
błogosławił Abrama,  mówiąc: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego,  Stwórcę nieba i ziemi!
Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy,  który w twe ręce wydał twoich wrogów! Abram dał mu dziesiątą część ze wszystkiego.
Król Sodomy rzekł do Abrama: Oddaj mi tylko ludzi,  a mienie weź sobie!
Ale Abram odpowiedział królowi Sodomy: Przysięgam na Pana,  Boga Najwyższego,  Stwórcę nieba i ziemi,
że ani nitki,  ani rzemyka od sandała,  ani niczego nie wezmę z tego,  co do ciebie należy,  żebyś potem nie mówił: To ja wzbogaciłem Abrama.
Nie żądam niczego poza tym,  co poszło na wyżywienie moich ludzi,  i oprócz części zdobytego mienia dla tych,  którzy mi towarzyszyli - dla Anera,  Eszkola i Mamrego; ci niechaj otrzymają część,  która im przypada.
rozdział 15
Po tych wydarzeniach Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: Nie obawiaj się,  Abramie,  bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita.

I mówił: Ponieważ nie dałeś mi potomka,  ten właśnie zrodzony u mnie sługa mój,  zostanie moim spadkobiercą.
Ale oto usłyszał słowa: Nie on będzie twoim spadkobiercą,  lecz ten po tobie dziedziczyć będzie,  który od ciebie będzie pochodził.
I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu,  rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy,  jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo.
Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.
Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Pan,  który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego,  aby ci dać ten oto kraj na własność.
A na to Abram: O Panie,  mój Boże,  jak będę mógł się upewnić,  że otrzymam go na własność?
Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę,  trzyletnią kozę i trzyletniego barana,  a nadto synogarlicę i gołębicę.
Wybrawszy to wszystko,  Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał.
Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne,  Abram je odpędził.
A gdy słońce chyliło się ku zachodowi,  Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku,  jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność.
I wtedy to Pan rzekł do Abrama: Wiedz o tym dobrze,  iż twoi potomkowie będą przebywać jako przybysze w kraju,  który nie będzie ich krajem,  i przez czterysta lat będą tam ciemiężeni jako niewolnicy;
aż wreszcie ześlę zasłużoną karę na ten naród,  którego będą niewolnikami,  po czym oni wyjdą z wielkim dobytkiem.
Ale ty odejdziesz do twych przodków w pokoju,  w późnej starości zejdziesz do grobu.
Twoi potomkowie powrócą tu dopiero w czwartym pokoleniu,  gdy już dopełni się miara niegodziwości Amorytów.
A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony,  ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt.
Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem,  mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj,  od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej,  rzeki Eufrat,
wraz z Kenitami,  Kenizytami,  Kadmonitami,
Chetytami,  Peryzzytami,  Refaitami,
Amorytami,  Kananejczykami,  Girgaszytami i Jebusytami.
rozdział 16
Saraj,  żona Abrama,  nie urodziła mu jednak potomka. Miała zaś niewolnicę Egipcjankę,  imieniem Hagar.
Rzekła więc Saraj do Abrama: Ponieważ Pan zamknął mi łono,  abym nie rodziła,  zbliż się do mojej niewolnicy; może z niej będę miała dzieci. Abram usłuchał rady Saraj.
Saraj,  żona Abrama,  wzięła zatem niewolnicę Hagar,  Egipcjankę,  i dała ją za żonę mężowi swemu Abramowi,  gdy już minęło dziesięć lat,  odkąd Abram osiedlił się w Kanaanie.
Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemienną. A widząc,  że jest brzemienna,  zaczęła lekceważyć swą panią.
Wtedy Saraj rzekła do Abrama: Przez ciebie doznaję zniewagi; ja sama dałam ci moją niewolnicę za żonę,  ona zaś czując się brzemienną,  lekceważy mnie. Niechaj Pan będzie sędzią między mną a tobą!
Abram rzekł do Saraj: Przecież niewolnica twoja jest w twojej mocy: postąp z nią,  jak będziesz uważała za dobre. Saraj upokorzyła Hagar; wtedy Hagar od niej uciekła.
Anioł Pański znalazł Hagar na pustyni u źródła przy drodze wiodącej do Szur
i zapytał: Hagar,  niewolnico Saraj,  skąd przyszłaś i dokąd idziesz? A ona odpowiedziała: Uciekłam od mojej pani,  Saraj.
Wtedy Anioł Pański rzekł do niej: Wróć do twej pani i pokornie poddaj się pod jej władzę.
Po czym Anioł Pański oznajmił: Rozmnożę twoje potomstwo tak bardzo,  że nie będzie można go policzyć.
I mówił: Jesteś brzemienna i urodzisz syna,  któremu dasz imię Izmael,  bo słyszał Pan,  gdy byłaś upokorzona.
A będzie to człowiek dziki jak onager: będzie on walczył przeciwko wszystkim i wszyscy - przeciwko niemu; będzie on utrapieniem swych pobratymców.
Hagar nazwała Pana przemawiającego do niej Tyś Bóg widzialny,  bo mówiła: Wszak tu widziałam Widzącego mnie,  a jestem żywa.

Hagar urodziła Abramowi syna. I Abram nazwał zrodzonego mu przez Hagar syna imieniem Izmael.
Abram miał lat osiemdziesiąt sześć,  gdy mu Hagar urodziła Izmaela.
rozdział 17
A gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat,  ukazał mu się Pan i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący. Służ Mi i bądź nieskazitelny,
chcę bowiem zawrzeć moje przymierze pomiędzy Mną a tobą i dać ci niezmiernie liczne potomstwo.
Abram padł na oblicze,  a Bóg tak do niego mówił:
Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów.
Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram,  lecz imię twoje będzie Abraham,  bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów.
Sprawię,  że będziesz niezmiernie płodny,  tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie.
Przymierze moje,  które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem,  będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne,  abym był Bogiem twoim,  a potem twego potomstwa.
I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj,  w którym przebywasz,  cały kraj Kanaan,  jako własność na wieki,  i będę ich Bogiem.
Potem Bóg rzekł do Abrahama: Ty zaś,  a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia,  zachowujcie przymierze ze Mną.
Przymierze,  które będziecie zachowywali między Mną a wami,  czyli twoim przyszłym potomstwem,  polega na tym: wszyscy wasi mężczyźni mają być obrzezani;
będziecie obrzezywali ciało napletka na znak przymierza waszego ze Mną.
Z pokolenia w pokolenie każde wasze dziecko płci męskiej,  gdy będzie miało osiem dni,  ma być obrzezane - sługa urodzony w waszym domu lub nabyty za pieniądze - każdy obcy,  który nie jest potomkiem twoim -
ma być obrzezany; obrzezany ma być sługa urodzony w domu twoim lub nabyty za pieniądze. Przymierze moje,  przymierze obrzezania,  będzie przymierzem na zawsze.
Nieobrzezany,  czyli mężczyzna,  któremu nie obrzezano ciała jego napletka,  taki człowiek niechaj będzie usunięty ze społeczności twojej; zerwał on bowiem przymierze ze Mną.
I mówił Bóg do Abrahama: żony twej nie będziesz nazywał imieniem Saraj,  lecz imię jej będzie Sara.
Błogosławiąc jej,  dam ci i z niej syna,  i będę jej nadal błogosławił,  tak że stanie się ona matką ludów i królowie będą jej potomkami.
Abraham,  upadłszy na twarz,  roześmiał się; pomyślał sobie bowiem: Czyż człowiekowi stuletniemu może się urodzić syn? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matką?
Rzekł zatem do Boga: Oby przynajmniej Izmael żył pod Twoją opieką!
A Bóg mu na to: Ależ nie! Żona twoja,  Sara,  urodzi ci syna,  któremu dasz imię Izaak. Z nim też zawrę przymierze,  przymierze wieczne z jego potomstwem,  które po nim przyjdzie.
Co do Izmaela,  wysłucham cię: Oto pobłogosławię mu,  żeby był płodny,  i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzie ojcem dwunastu książąt,  narodem wielkim go uczynię.
Moje zaś przymierze zawrę z Izaakiem,  którego urodzi ci Sara za rok o tej porze.
Wypowiedziawszy te słowa,  Bóg oddalił się od Abrahama.
Wtedy Abraham,  wziąwszy swego syna Izmaela i wszystkich zrodzonych w jego domu lub tych,  których nabył za pieniądze - wszystkich swych domowników płci męskiej - jeszcze tego samego dnia obrzezał ciało ich napletka,  tak jak mu to nakazał Bóg.
Abraham miał lat dziewięćdziesiąt dziewięć,  gdy obrzezano ciało jego napletka,
a Izmael miał lat trzynaście,  gdy obrzezano ciało jego napletka.
Tego samego dnia zostali więc obrzezani: Abraham i syn jego Izmael,
a wraz z nimi zostali obrzezani wszyscy jego domownicy - słudzy urodzeni w jego domu albo obcy,  nabyci za pieniądze.
rozdział 18
Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre,  gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia.
Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi,
rzekł: O Panie,  jeśli darzysz mnie życzliwością,  racz nie omijać Twego sługi!

Ja zaś pójdę wziąć nieco chleba,  abyście się pokrzepili,  zanim pójdziecie dalej,  skoro przechodzicie koło sługi waszego. A oni mu rzekli: Uczyń tak,  jak powiedziałeś.
Abraham poszedł więc spiesznie do namiotu Sary i rzekł: Prędko zaczyń ciasto z trzech miar najczystszej mąki i zrób podpłomyki.
Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę,  dał je słudze,  aby ten szybko je przyrządził.
Po czym,  wziąwszy twaróg,  mleko i przyrządzone cielę,  postawił przed nimi,  a gdy oni jedli,  stał przed nimi pod drzewem.
Zapytali go: Gdzie jest twoja żona,  Sara? - Odpowiedział im: W tym oto namiocie.
Rzekł mu [jeden z nich]: O tej porze za rok znów wrócę do ciebie,  twoja zaś żona Sara będzie miała wtedy syna. Sara przysłuchiwała się u wejścia do namiotu,  [które było tuż] za Abrahamem.
Abraham i Sara byli w bardzo podeszłym wieku. Toteż Sara nie miewała przypadłości właściwej kobietom.
Uśmiechnęła się więc do siebie i pomyślała: Teraz,  gdy przekwitłam,  mam doznawać rozkoszy,  i mój mąż starzec?
Pan rzekł do Abrahama: Dlaczego to Sara śmieje się i myśli: Czy naprawdę będę mogła rodzić,  gdy już się zestarzałam?
Czy jest coś,  co byłoby niemożliwe dla Pana? Za rok o tej porze wrócę do ciebie,  i Sara będzie miała syna.
Wtedy Sara zaparła się,  mówiąc: Wcale się nie śmiałam - bo ogarnęło ją przerażenie. Ale Pan powiedział: Nie. Śmiałaś się!
Potem ludzie ci odeszli i skierowali się ku Sodomie. Abraham zaś szedł z nimi,  aby ich odprowadzić,
a Pan mówił sobie: czyż miałbym zataić przed Abrahamem to,  co zamierzam uczynić?
Przecież ma się on stać ojcem wielkiego i potężnego narodu,  i przez niego otrzymają błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi.
Bo upatrzyłem go jako tego,  który będzie nakazywał potomkom swym oraz swemu rodowi,  aby przestrzegając przykazań Pana postępowali sprawiedliwie i uczciwie,  tak żeby Pan wypełnił to,  co obiecał Abrahamowi.
Po czym Pan rzekł: Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega,  bo występki ich [mieszkańców] są bardzo ciężkie.
Chcę więc iść i zobaczyć,  czy postępują tak,  jak głosi oskarżenie,  które do Mnie doszło,  czy nie; dowiem się.
Wtedy to ludzie ci odeszli w stronę Sodomy,  a Abraham stał dalej przed Panem.
Zbliżywszy się do Niego,  Abraham rzekł: Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi?
Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu przez wzgląd na owych pięćdziesięciu sprawiedliwych,  którzy w nim mieszkają?
O,  nie dopuść do tego,  aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi,  aby stało się sprawiedliwemu to samo,  co bezbożnemu! O,  nie dopuść do tego! Czyż Ten,  który jest sędzią nad całą ziemią,  mógłby postąpić niesprawiedliwie?
Pan odpowiedział: Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych,  przebaczę całemu miastu przez wzgląd na nich.
Rzekł znowu Abraham: Pozwól,  o Panie,  że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie,  choć jestem pyłem i prochem.
Gdyby wśród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu,  czy z braku tych pięciu zniszczysz całe miasto? Pan rzekł: Nie zniszczę,  jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu.
Abraham znów odezwał się tymi słowami: A może znalazłoby się tam czterdziestu? Pan rzekł: Nie dokonam zniszczenia przez wzgląd na tych czterdziestu.
Wtedy Abraham powiedział: Niech się nie gniewa Pan,  jeśli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu? A na to Pan: Nie dokonam zniszczenia,  jeśli znajdę tam trzydziestu.
Rzekł Abraham: Pozwól,  o Panie,  że ośmielę się zapytać: gdyby znalazło się tam dwudziestu? Pan odpowiedział: Nie zniszczę przez wzgląd na tych dwudziestu.
Na to Abraham: O,  racz się nie gniewać,  Panie,  jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu? Odpowiedział Pan: Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu.
Wtedy Pan,  skończywszy rozmowę z Abrahamem,  odszedł,  a Abraham wrócił do siebie.
rozdział 19

rzekł: Raczcie,  panowie moi,  zajść do domu sługi waszego na nocleg; obmyjcie sobie nogi. a rano pójdziecie w dalszą drogę. Ale oni mu rzekli: Nie! Spędzimy noc na dworze.
Gdy on usilnie ich prosił,  zgodzili się i weszli do jego domu. On zaś przygotował wieczerzę,  poleciwszy upiec chleba przaśnego. I posilili się.
Zanim jeszcze udali się na spoczynek,  mieszkający w Sodomie mężczyźni,  młodzi i starzy,  ze wszystkich stron miasta,  otoczyli dom,
wywołali Lota i rzekli do niego: Gdzie tu są ci ludzie,  którzy przyszli do ciebie tego wieczoru? Wyprowadź ich do nas,  abyśmy mogli z nimi poswawolić!
Lot,  który wyszedł do nich do wejścia,  zaryglowawszy za sobą drzwi,
rzekł im: Bracia moi,  proszę was,  nie dopuszczajcie się tego występku!
Mam dwie córki,  które jeszcze nie żyły z mężczyzną,  pozwólcie,  że je wyprowadzę do was; postąpicie z nimi,  jak się wam podoba,  bylebyście tym ludziom niczego nie czynili,  bo przecież są oni pod moim dachem!
Ale oni krzyknęli: Odejdź precz! I mówili: Sam jest tu przybyszem i śmie nami rządzić! Jeszcze gorzej z tobą możemy postąpić niż z nimi! I rzucili się gwałtownie na tego męża,  na Lota,  inni zaś przybliżyli się,  aby wyważyć drzwi.
Wtedy ci dwaj mężowie,  wsunąwszy ręce,  przyciągnęli Lota ku sobie do wnętrza domu i zaryglowali drzwi.
Tych zaś mężczyzn u drzwi domu,  młodych i starych porazili ślepotą. Toteż na próżno usiłowali oni odnaleźć wejście.
A potem ci dwaj mężowie rzekli do Lota: Kogokolwiek jeszcze masz w tym mieście,  zięcia,  synów i córki oraz wszystkich bliskich,  wyprowadź stąd.
Mamy bowiem zamiar zniszczyć to miasto,  ponieważ oskarżenie przeciw niemu do Pana tak się wzmogło,  że Pan posłał nas,  aby je zniszczyć.
Wyszedł więc Lot,  aby powiedzieć tym,  którzy jako [przyszli] zięciowie mieli wziąć jego córki za żony: Chodźcie,  wyjdźcie z tego miasta,  bo Pan ma je zniszczyć! Oni jednak myśleli,  że on żartuje.
Gdy już zaczyanło świtać,  aniołowie przynaglali Lota,  mówiąc: Prędzej,  weź żonę i córki,  które są przy tobie,  abyś nie zginął z winy tego miasta.
Kiedy zaś on zwlekał,  mężowie ci chwycili go,  jego żonę i dwie córki za ręce - Pan bowiem litował się nad nim - i wyciągnęli ich,  i wyprowadzili poza miasto.
A gdy ich już wyprowadzili z miasta,  rzekł jeden z nich: Uchodź,  abyś ocalił swe życie. Nie oglądaj się za siebie i nie zatrzymuj się nigdzie w tej okolicy,  ale szukaj schronienia w górach,  bo inaczej zginiesz!
Ale Lot rzekł do nich: Nie,  panie mój!
Jeśli darzysz twego sługę życzliwością,  uczyń większą łaskę niż ta,  którą mi wyświadczyłeś,  ratując mi życie: bo ja nie mogę szukać schronienia w górach,  aby tam nie dosięgło mnie nieszczęście i abym nie zginął.
Oto jest tu w pobliżu miasto,  do którego mógłbym uciec. A choć jest ono małe,  w nim znajdę schronienie. Czyż nie jest ono małe? Ja zaś będę mógł ocalić życie.
Odpowiedział mu: Przychylam się i do tej twojej prośby; nie zniszczę więc miasta,  o którym mówisz.
Szybko zatem schroń się w nim,  bo nie mogę dokonać zniszczenia,  dopóki tam nie wejdziesz. dlatego dano temu miastu nazwę Soar.
Słońce wzeszło już nad ziemią,  gdy Lot przybył do Soaru.
A wtedy Pan spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia od Pana <z nieba>.
I tak zniszczył te miasta oraz całą okolicę wraz ze wszystkimi mieszkańcami miast,  a także roślinność.
Żona Lota,  która szła za nim,  obejrzała się i stała się słupem soli.
Abraham,  wstawszy rano,  udał się na to miejsce,  na którym przedtem stał przed Panem.
I gdy spojrzał w stronę Sodomy i Gomory i na cały obszar dokoła,  zobaczył unoszący się nad ziemią gęsty dym,  jak gdyby z pieca,  w którym topią metal.
Tak więc Bóg,  niszcząc okoliczne miasta,  przez wzgląd na Abrahama ocalił Lota od zagłady,  jakiej uległy te miasta,  w których Lot przedtem mieszkał.

rzekła starsza do młodszej: Ojciec nasz wprawdzie już jest stary,  ale nie ma w tej okolicy mężczyzny,  który by przyszedł do nas na sposób wszystkim właściwy.
Chodź więc,  upoimy ojca naszego winem i położymy się z nim,  a tak będziemy miały potomstwo z ojca naszego.
Upoiły więc swego ojca winem tej samej nocy; wtedy starsza poszła i położyła się przy ojcu swoim,  on zaś nawet nie wiedział ani kiedy się kładła,  ani kiedy wstała.
Nazajutrz rzekła starsza do młodszej: Oto ostatniej nocy ja spałam z ojcem; upójmy go winem także tej nocy i idź ty,  i śpij z nim,  abyśmy obie miały potomstwo z ojca naszego.
Upoiły więc i tej nocy ojca swego winem i poszła młodsza i położyła się przy nim; a on nawet nie wiedział,  kiedy się kładła i kiedy wstała.
I tak obie córki Lota stały się brzemienne za sprawą swego ojca.
Starsza,  urodziwszy potem syna,  dała mu imię Moab. Ten był praojcem dzisiejszych Moabitów.
Młodsza również urodziła syna i nazwała go Ben-Ammi. Ten zaś stał się praojcem dzisiejszych Ammonitów.
rozdział 20
Potem Abraham powędrował stamtąd do Negebu i osiedlił się pomiędzy Kadesz a Szur. A gdy przebywał w Gerarze,
mawiał o swej żonie Sarze: Jest ona moją siostrą. Wobec tego Abimelek,  król Geraru,  wysłał swoich ludzi,  by zabrali Sarę.
Tej samej jednak nocy przyszedł Bóg do Abimeleka we śnie i powiedział do niego: Umrzesz z powodu tej kobiety,  którą zabrałeś,  gdyż ona ma męża.
Abimelek,  który jeszcze nie zbliżył się do niej,  rzekł: Panie,  czy miałbyś także ukarać śmiercią ludzi niewinnych?
Przecież on mi mówił: Ona jest moją siostrą,  i przecież ona również mówiła: On jest moim bratem. Uczyniłem to w prostocie serca i z rękami czystymi.
Wtedy Bóg rzekł do niego: I ja wiem,  że uczyniłeś to w prostocie serca. Toteż sam ciebie powstrzymałem od wykroczenia przeciwko Mnie; dlatego nie dopuściłem,  abyś się jej dotknął.
Teraz więc zwróć żonę temu człowiekowi,  bo jest on prorokiem i będzie się modlił za ciebie,  abyś pozostał przy życiu. Jeżeli zaś nie zwrócisz,  wiedz,  że na pewno nie minie śmierć ciebie i wszystkich twoich bliskich.
Nazajutrz rano Abimelek zwołał wszystkich swoich domowników i opowiedział im to wszystko,  oni zaś bardzo się przerazili.
Potem Abimelek wezwał Abrahama i rzekł mu: Cóżeś nam uczynił? Cóż ci zawiniłem,  że o mało nie doprowadziłeś mnie i moich poddanych do wielkiego grzechu? Postąpiłeś ze mną tak,  jak nie powinno się postępować!
I zapytał Abimelek Abrahama: Jaki miałeś zamiar,  czyniąc to?
Abraham odpowiedział: Bo myślałem: Na pewno nie ma tu u ludzi bojaźni Bożej i zabiją mnie z powodu mej żony.
Zresztą jest ona rzeczywiście moją siostrą,  jako córka ojca mego,  lecz z innej matki; mimo to została moją żoną.
Gdy więc Bóg kazał mi wyruszyć z domu mego ojca na wędrówkę,  rzekłem do niej: Wyświadczysz mi przysługę,  gdy tam,  dokąd przyjdziemy,  będziesz mówiła o mnie: On jest moim bratem.
Wtedy Abimelek dał Abrahamowi owce,  woły,  niewolników i niewolnice i zwrócił mu żonę jego,  Sarę.
Po czym rzekł: Oto kraj mój przed tobą: zamieszkaj,  gdzie ci się podoba!
Do Sary powiedział: Daję bratu twemu tysiąc sztuk srebra; niechaj to będzie dla ciebie dowodem,  że jesteś bez winy,  wobec wszystkich,  którzy są z tobą.
Abraham pomodlił się do Boga i Bóg uzdrowił Abimeleka,  żonę jego i jego niewolnice,  aby mogli mieć potomstwo;
Bóg bowiem dotknął niepłodnością wszystkie łona w domu Abimeleka za Sarę,  żonę Abrahama.
rozdział 21
Wreszcie Pan okazał Sarze łaskawość,  jak to obiecał,  i uczynił jej to,  co zapowiedział.
Sara stała się brzemienną i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właśnie czasie,  jaki Bóg wyznaczył.
Abraham dał swemu synowi,  którego mu Sara urodziła,  imię Izaak.
Abraham obrzezał Izaaka,  gdy ten miał osiem dni,  tak jak to Bóg mu przykazał.
Abraham miał sto lat,  gdy mu się urodził syn jego Izaak.

I dodawała: Któż by się ośmielił rzec Abrahamowi: Sara będzie karmiła piersią dzieci,  a jednak urodziłam syna mimo podeszłego wieku mego męża.
Dziecko podrosło i zostało odłączone od piersi. Abraham wyprawił wielką ucztę w tym dniu,  w którym Izaak został odłączony od piersi.
Sara widząc,  że syn Egipcjanki Hagar,  którego ta urodziła Abrahamowi,  naśmiewa się z Izaaka,
rzekła do Abrahama: Wypędź tę niewolnicę wraz z jej synem,  bo syn tej niewolnicy nie będzie współdziedzicem z synem moim Izaakiem.
To powiedzenie Abraham uznał za bardzo złe - ze względu na swego syna.
A wtedy Bóg rzekł do Abrahama: Niechaj ci się nie wydaje złe to,  co Sara powiedziała o tym chłopcu i o twojej niewolnicy. Posłuchaj jej,  gdyż tylko od Izaaka będzie nazwane twoje potomstwo.
Syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielkim narodem,  bo jest on twoim potomkiem.
Nazajutrz rano wziął Abraham chleb oraz bukłak z wodą i dał Hagar,  wkładając jej na barki,  i wydalił ją wraz z dzieckiem. Ona zaś poszła i błąkała się po pustyni Beer-Szeby.
A gdy zabrakło wody w bukłaku,  ułożyła dziecko pod jednym krzewem,
po czym odeszła i usiadła opodal tak daleko,  jak łuk doniesie,  mówiąc: Nie będę patrzała na śmierć dziecka. I tak siedząc opodal,  zaczęła głośno płakać.
Ale Bóg usłyszał jęk chłopca i Anioł Boży zawołał na Hagar z nieba: Cóż ci to,  Hagar? Nie lękaj się,  bo usłyszał Bóg jęk chłopca tam leżącego.
Wstań,  podnieś chłopca i weź go za rękę,  bo uczynię go wielkim narodem.
Po czym Bóg otworzył jej oczy i ujrzała studnię z wodą; a ona poszła,  napełniła bukłak wodą i dała chłopcu pić.
Bóg otaczał chłopca opieką,  gdy dorósł. Mieszkał on na pustyni i stał się łucznikiem.
Mieszkał stale na pustyni Paran; matka zaś jego sprowadziła mu żonę z ziemi egipskiej.
W owym czasie Abimelek z dowódcą swego wojska Pikolem tak powiedział do Abrahama: Bóg pomaga ci we wszystkim,  co czynisz.
Złóż mi więc teraz tu na tym miejscu przysięgę na Boga,  że ani wobec mnie,  ani wobec mego potomstwa bliższego i dalszego nie dopuścisz się zdrady; że jak ja obszedłem się z tobą łaskawie,  tak też i ty będziesz postępował względem mnie i tej ziemi,  w której jesteś gościem.
Abraham rzekł: Przysięgam!
Równocześnie jednak Abraham zrobił Abimelekowi wymówkę z powodu studni z wodą,  zabranej mu przemocą przez ludzi Abimeleka.
Abimelek odpowiedział: Nie wiem,  kto to uczynił,  boś ty mi nie dał o tym znać. Dopiero teraz dowiaduję się o tym.
A potem Abraham dał Abimelekowi owce i woły,  i tak obaj zawarli przymierze.
Abraham wydzielił nadto z trzody siedem jagniąt.
Abimelek zapytał Abrahama: Co znaczy tych siedem jagniąt,  które oddzieliłeś?
Odpowiedział Abraham: Tych siedem jagniąt przyjmiesz ode mnie,  żebym mógł mieć dowód,  że to ja wykopałem ową studnię.
Dlatego nazwano tę miejscowość Beer-Szeba,  że tam obaj złożyli przysięgę.
Po zawarciu przymierza w Beer-Szebie Abimelek i dowódca jego wojska Pikol udali się w powrotną drogę do kraju Filistynów.
Abraham zaś zasadził w Beer-Szebie drzewo tamaryszkowe. Tam też wzywał imienia Pana,  Boga Wiekuistego.
I tak przebywał Abraham przez długi czas w kraju Filistynów.
rozdział 22
A po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: Abrahamie! A gdy on odpowiedział: Oto jestem -
powiedział: weź twego syna jedynego,  którego miłujesz,  Izaaka,  idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków,  jakie ci wskażę.
Nazajutrz rano Abraham osiodłał swego osła,  zabrał z sobą dwóch swych ludzi i syna Izaaka,  narąbał drzewa do spalenia ofiary i ruszył w drogę do miejscowości,  o której mu Bóg powiedział.
Na trzeci dzień Abraham,  spojrzawszy,  dostrzegł z daleka ową miejscowość.
I wtedy rzekł do swych sług: Zostańcie tu z osłem,  ja zaś i chłopiec pójdziemy tam,  aby oddać pokłon Bogu,  a potem wrócimy do was.

Izaak odezwał się do swego ojca Abrahama: Ojcze mój! A gdy ten rzekł: Oto jestem,  mój synu - zapytał: Oto ogień i drwa,  a gdzież jest jagnię na całopalenie?
Abraham odpowiedział: Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie,  synu mój. I szli obydwaj dalej.
A gdy przyszli na to miejsce,  które Bóg wskazał,  Abraham zbudował tam ołtarz,  ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu.
Potem Abraham sięgnął ręką po nóż,  aby zabić swego syna.
Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: Abrahamie,  Abrahamie! A on rzekł: Oto jestem.
Anioł powiedział mu: Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem,  że boisz się Boga,  bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna.
Abraham,  obejrzawszy się poza siebie,  spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc,  wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna.
I dał Abraham miejscu temu nazwę "Pan widzi". Stąd to mówi się dzisiaj: Na wzgórzu Pan się ukazuje.
Po czym Anioł Pański przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi:
Przysiągam na siebie,  wyrocznia Pana,  że ponieważ uczyniłeś to,  a nie oszczędziłeś syna twego jedynego,
będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół.
Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego,  jakie jest udziałem twego potomstwa,  dlatego że usłuchałeś mego rozkazu.
Abraham wrócił do swych sług i wyruszywszy razem z nimi w drogę,  poszedł do Beer-Szeby. I mieszkał Abraham nadal w Beer-Szebie.
Po tych wydarzeniach doniesiono Abrahamowi: Milka również urodziła synów twemu bratu,  Nachorowi:
Usa,  syna pierworodnego,  Buza,  jego brata,  Kemuela,  praojca Aramejczyków,
Keseda,  Chazo,  Pildasza,  Jidlafa oraz Betuela. -
Betuel zaś był ojcem Rebeki. Ośmiu synów urodziła Milka Nachorowi,  bratu Abrahama.
Również drugorzędna żona Nachora,  imieniem Reuma,  urodziła Tebacha,  Gachama,  Tachasza i Maakę.
rozdział 23
Sara doczekała się stu dwudziestu siedmiu lat życia.
Zmarła ona w Kiriat-Arba,  czyli w Hebronie,  w kraju Kanaan. Abraham rozpoczął więc obrzędową żałobę po Sarze,  aby ją opłakać.
A potem powstawszy odszedł od swej zmarłej i zwrócił się do Chetytów z taką prośbą:
Choć mieszkam wśród was jako przybysz,  sprzedajcie mi tu u was grób na własność,  abym mógł pochować moją zmarłą.
Chetyci dali taką odpowiedź Abrahamowi:
Posłuchaj nas,  panie! Uchodzisz wśród nas za człowieka szczególnie zaszczyconego przez Boga; pochowaj więc swą zmarłą w najprzedniejszym z naszych grobów. Nikt z nas nie odmówi ci swego grobu do pochowania twej zmarłej.
Wtedy Abraham powstał i,  oddawszy pokłon zgromadzonym Chetytom,  zaczął do nich tak mówić:
Jeśli godzicie się,  abym pochował moją zmarłą,  posłuchajcie mnie! Proście za mną Efrona,  syna Sochara,
żeby mi sprzedał pieczarę Makpela,  która znajduje się na krańcu jego pola; za odpowiednią cenę niechaj mi ją sprzeda,  abym miał wśród was grób na własność.
Efron Chetyta,  który siedział wśród swych współplemieńców,  odpowiedział Abrahamowi wobec nich i wobec wszystkich wchodzących w bramę miasta:
Nie,  panie mój,  posłuchaj mnie: pole to i pieczarę,  która na nim się znajduje,  daję ci; w obecności moich współbraci daję ci ją,  pochowaj swą zmarłą.
Ale Abraham,  oddawszy pokłon Chetytom,
oświadczył Efronowi wobec zebranych: Raczej ty zechciej mnie posłuchać: daję pieniądze za to pole,  przyjmij ode mnie,  a wtedy dopiero pochowam tam moją zmarłą.
Efron dał na to Abrahamowi taką odpowiedź:
Panie mój,  posłuchaj mnie: ziemia warta czterysta syklów srebra - suma niewielka dla mnie i dla ciebie - pochowaj swoją zmarłą!
Abraham przystał na żądanie Efrona. Odważył więc Efronowi sumę,  którą ten wymienił w obecności Chetytów: czterysta syklów srebra,  jakie były wówczas w obiegu.

własnością Abrahama w obecności Chetytów i wszystkich,  którzy wchodzili w bramę ich miasta.
A potem Abraham pochował swoją żonę Sarę w pieczarze na polu zwanym Makpela w pobliżu Mamre,  czyli Hebronu,  w kraju Kanaan.
Odtąd pole i znajdująca się na nim pieczara przeszły od Chetytów do Abrahama jako tytuł własności grobu.
rozdział 24
Abraham zestarzał się i doszedł do podeszłego wieku,  a Bóg mu we wszystkim błogosławił.
I rzekł Abraham do swego sługi,  który piastował w jego rodzinie godność zarządcy całej posiadłości: Połóż mi twą rękę pod biodro,
bo chcę,  żebyś mi przysiągł na Pana,  Boga nieba i ziemi,  że nie weźmiesz dla mego syna Izaaka żony spośród kobiet Kanaanu,  w którym mieszkam,
ale że pójdziesz do mego rodzinnego kraju i wybierzesz żonę dla mego syna Izaaka.
Odpowiedział mu sługa: A gdyby taka kobieta nie zechciała przyjść ze mną do tego kraju,  czy mogę wtedy zaprowadzić twego syna do kraju,  z którego pochodzisz?
Rzekł do niego Abraham: Nie czyń tego nigdy,  abyś miał tam wracać z moim synem!
Pan,  Bóg niebios,  który mnie wywiódł z domu mego ojca i z mego kraju rodzinnego,  który mi uroczyście obiecał: Potomstwu twemu dam ten kraj,  On pośle swego anioła przed tobą; znajdziesz tam żonę dla mego syna.
A gdyby owa kobieta nie chciała przyjść z tobą,  wtedy jesteś zwolniony z przysięgi; byleś tylko z synem moim tam nie wracał.
Wtedy sługa położył rękę pod biodro Abrahama,  pana swego,  i przysiągł,  że spełni,  jak mu powiedziano.
Sługa ów zabrał z sobą dziesięć wielbłądów oraz kosztowności swego pana i wyruszył do Aram-Naharaim,  do miasta,  w którym mieszkał Nachor.
Tam rozsiodłał wielbłądy przy studni poza miastem w porze wieczornej,  wtedy właśnie,  kiedy kobiety wychodziły czerpać wodę.
I modlił się: Panie,  Boże Pana mego Abrahama,  spraw,  abym spotkał ją dzisiaj; bądź łaskaw dla mego pana Abrahama!
Gdy teraz stoję przy źródle i gdy córki mieszkańców tego miasta wychodzą,  aby czerpać wodę,
niechaj dziewczyna,  której powiem: Nachyl mi dzban twój,  abym się mógł napić,  a ona mi odpowie: Pij,  a i wielbłądy twoje napoję,  będzie tą,  którą przeznaczyłeś dla sługi swego Izaaka; wtedy poznam,  że jesteś łaskaw dla mego pana.
Zanim przestał się modlić,  nadeszła Rebeka córka Betuela,  syna Milki,  żony Nachora,  brata Abrahama; wyszła z dzbanem na ramieniu.
Panna to była bardzo piękna,  dziewica,  która nie obcowała jeszcze z mężem. Ona to zeszła do źródła i napełniwszy swój dzban,  wracała.
Wtedy sługa ów szybko zabiegł jej drogę i rzekł: Daj mi się napić trochę wody z twego dzbana!
A ona powiedziała: Pij,  panie mój - i szybko pochyliła swój dzban,  i dała mu pić.
A gdy go napoiła,  rzekła: Także dla twych wielbłądów naczerpię wody,  aby mogły pić do woli.
Po czym szybko wylała ze swego dzbana wodę do koryta i pobiegła znów do studni czerpać wodę,  aż nanosiła dla wszystkich wielbłądów.
On zaś zdziwiony czekał w milczeniu,  aby się przekonać,  czy Pan pozwoli mu dopiąć celu podróży,  czy nie.
Ale gdy się wielbłądy napiły,  wyjął kolczyk złoty wagi pół sykla oraz włożył na jej ręce dwie bransolety złote ważące dziesięć syklów
i zapytał: Czyją jesteś córką,  powiedzże mi; czy w domu twego ojca jest miejsce dla nas na nocleg?
A ona rzekła: Jestem córką Betuela,  syna Milki,  którego ona urodziła Nachorowi.
Po czym dodała: Dość u nas słomy i paszy oraz miejsca do przenocowania.
Wtedy człowiek ów padł na kolana i,  oddawszy pokłon Panu,
rzekł: Niech będzie błogosławiony Pan,  Bóg mego pana Abrahama,  który nie omieszkał okazać łaskawości swej i wierność memu panu,  ponieważ prowadził mnie w drodze do domu krewnych mojego pana!
Tymczasem dziewczyna pobiegła do domu i opowiedziała swej matce o tym,  co zaszło.
A miała Rebeka brata imieniem Laban. Ten to Laban udał się śpiesznie do owego człowieka,  za miasto do źródła.

rzekł do niego: Pójdź,  błogosławiony przez Pana,  czemu stoisz tu na dworze! Przygotowałem dom dla ciebie i miejsce dla twych wielbłądów.
udał się więc ów człowiek do domu. Rozkiełznano wielbłądy,  dano słomę i paszę wielbłądom oraz wodę do obmycia jego nóg i nóg ludzi,  którzy z nim byli.
Gdy zaś podano owemu człowiekowi posiłek,  rzekł: nie będę jadł,  dopóki nie przedstawię mej prośby. Rzekł Laban: Mów.
I zaczął mówić: Jestem sługą Abrahama.
Pan w szczególny sposób błogosławił memu panu,  toteż stał się on zamożny: dał mu owce,  woły,  srebro,  złoto,  niewolników,  niewolnice,  wielbłądy i osły.
Żona zaś pana mego,  Sara,  urodziła panu memu w podeszłym swym wieku syna. Jemu to oddał on całą swą majętność.
Pan mój kazał mi przysiąc,  że spełnię takie polecenie: Nie wolno ci wziąć żony dla mego syna spośród kobiet Kanaanu - kraju,  w którym przebywam,
lecz masz udać się do rodziny mego ojca,  do moich krewnych,  i stamtąd wziąć żonę dla mego syna.
Gdy zaś rzekłem memu panu: A jeśli taka kobieta nie zechce pójść ze mną -
odpowiedział mi: Pan,  któremu służę,  pośle z tobą swego anioła i sprawi,  że zamiar twój ci się powiedzie,  że weźmiesz żonę dla mego syna z rodziny mojej,  z rodu mojego ojca.
Będziesz zaś zwolniony z przysięgi,  jeśli przyjdziesz do mych krewnych,  a oni ci jej nie dadzą; tylko wtedy będziesz zwolniony z przysięgi.
Gdy więc dziś przyszedłem do źródła,  modliłem się: Panie,  Boże pana mego Abrahama,  jeśli taka wola Twoja,  spraw,  abym dopiął celu podróży,  którą odbywam.
Oto jestem u źródła. Niech więc stanie się tak,  żeby ta dziewczyna wyszła czerpać wodę. A gdy jej powiem: Daj mi się napić trochę wody z twego dzbana,
niechaj mi powie: Pij ty,  a i wielbłądy twe napoję; będzie to ta kobieta,  którą Pan wybrał dla syna pana mojego.
Zaledwie przestałem tak w duchu się modlić,  ukazała się Rebeka z dzbanem na ramieniu i zeszła do źródła,  aby czerpać wodę. Wtedy powiedziałem do niej: Daj mi pić.
Ona zaś szybko nachyliła swój dzban i powiedziała: Pij,  a potem napoję także twe wielbłądy. I napiłem się,  i wielbłądy moje napoiła.
A gdym ją zapytał: Czyją jesteś córką,  odpowiedziała: Jestem córką Betuela,  syna Nachora,  którego urodziła mu Milka. Włożyłem więc kolczyk w jej nozdrza i bransolety na jej ręce.
A potem padłem na kolana i oddałem pokłon Panu; i dziękowałem Panu,  Bogu pana mego Abrahama,  że poprowadził mnie drogą właściwą,  abym wziął bratanicę pana mego za żonę dla jego syna.
A teraz powiedzcie mi,  czy chcecie okazać panu mojemu prawdziwą życzliwość; a jeśli nie - powiedzcie,  a wtedy udam się gdzie indziej.
Wtedy Laban i Betuel tak odpowiedzieli: Ponieważ Pan tak zamierzył,  nie możemy ci powiedzieć nie lub tak.
masz przed sobą Rebekę,  weź ją z sobą i idź. Niechaj będzie ona żoną syna pana twego,  jak postanowił Pan.
Gdy sługa Abrahama usłyszał te ich słowa,  oddał pokłon Panu.
Po czym wyjąwszy srebrne i złote klejnoty oraz szaty,  dał je Rebece; a bratu i matce jej ofiarował kosztowności.
Potem on i ci,  którzy z nim przybyli,  najadłszy się i napiwszy,  udali się na spoczynek. A gdy wstali rano,  rzekł sługa Abrahama: Pozwólcie mi wrócić do mego pana.
Odpowiedzieli brat i matka dziewczyny: Niechaj pozostanie ona z dziesięć dni,  zanim odejdzie.
Ale on przynaglał mówiąc: Nie zatrzymujcie mnie wy,  skoro Pan pozwolił mi dopiąć celu mojej podróży. Pozwólcie mi odejść i wrócić do mego pana.
Wtedy oni rzekli: Zawołajmy dziewczynę i zapytajmy ją samą.
Zawołali zatem Rebekę i spytali: Czy chcesz iść z tym człowiekiem? A ona odpowiedział: Chcę iść.
Wyprawili więc Rebekę,  siostrę swoją,  i jej piastunkę ze sługą Abrahama i jego ludźmi.
Pobłogosławili Rebekę i tak rzekli: Siostro nasza,  wzrastaj w tysiące nieprzeliczone: i niech potomstwo twoje zdobędzie bramy swych nieprzyjaciół!
Po czym Rebeka i jej niewolnice wsiadły na wielbłądy i ruszyły w drogę za owym człowiekiem. Sługa Abrahama zabrał więc Rebekę i odjechał.

wyszedł bowiem pogrążony w smutku na pole przed wieczorem. Podniósłszy oczy ujrzał zbliżające się wielbłądy.
Gdy zaś Rebeka podniosła oczy,  spostrzegła Izaaka,  szybko zsiadła z wielbłąda
i spytała sługi: Kto to jest ten mężczyzna,  który idzie ku nam przez pole? Sługa odpowiedział: To mój pan. Wtedy Rebeka wzięła zasłonę i zakryła twarz.
Kiedy sługa opowiedział Izaakowi o wszystkim,  czego dokonał,
Izaak wprowadził Rebekę do namiotu Sary,  swej matki. Wziąwszy Rebekę za żonę,  Izaak miłował ją,  bo była mu pociechą po matce.
rozdział 25
Abraham poślubił jeszcze drugą kobietę,  imieniem Ketura.
Ona to urodziła mu Zimrana,  Jokszana,  Medana,  Midiana,  Jiszbaka i Szuacha.
Jokszan był ojcem Saby i Dedana; synami zaś Dedana byli: Aszszurim,  Letuszim i Leummim.
Synowie Midiana: Efa,  Efer,  Henoch,  Abida i Eldaa. - Ci wszyscy byli potomkami Ketury.
Abraham całą swą majętność oddał Izaakowi,
synów zaś,  których miał z żon drugorzędnych,  obdarował i kazał im jeszcze za swego życia odejść od Izaaka ku wschodowi,  do kraju leżącego na wschód.
A gdy Abraham dożył lat stu siedemdziesięciu pięciu,
zbliżył się kres jego życia i zmarł w późnej,  lecz szczęśliwej starości,  syt życia,  i połączył się ze swoimi przodkami.
Izaak i Izmael,  synowie Abrahama,  pochowali go w pieczarze Makpela na polu Efrona,  syna Sochara Chetyty,  w pobliżu Mamre.
Na tym polu,  które nabył Abraham od Chetytów,  został on pochowany obok swej żony,  Sary.
Po śmierci Abrahama Bóg błogosławił jego synowi Izaakowi. Izaak zamieszkał w pobliżu studni Lachaj-Roj.
Oto potomkowie Izmaela,  syna Abrahama,  którego Abrahamowi urodziła Egipcjanka Hagar,  niewolnica Sary.
Oto imiona synów Izmaela,  imiona pochodzących od nich potomków: Nebajot,  pierworodny syn Izmaela,  Kedar,  Adbeel,  Mibsam,
Miszma,  Duma,  Massa.
Chadad,  Tema,  Jetur,  Nafisz i Kedma.
Oto synowie Izmaela i takie są zarazem nazwy miejscowości,  w których oni przebywali lub się osiedlili - dwunastu naczelników ich szczepów.
A Izmael,  mając sto trzydzieści siedem lat,  doszedł do kresu swego życia; umarł i połączył się ze swoimi przodkami.
[Jego zaś potomkowie] mieszkali od Chawila aż do Szur,  leżącego naprzeciw Egiptu,  na drodze do Aszszuru. Osiedlili się tam,  mimo sprzeciwu ze strony spokrewnionych z nimi szczepów.
Oto dzieje potomków Izaaka,  syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka.
Izaak miał czterdzieści lat,  gdy wziął sobie za żonę Rebekę,  córkę Betuela,  Aramejczyka z Paddan-Aram,  siostrę Labana Aramejczyka.
Izaak modlił się do Pana za swą żonę,  gdyż była ona niepłodna. Pan wysłuchał go,  i Rebeka,  żona Izaaka,  stała się brzemienna.
A gdy walczyły z sobą dzieci w jej łonie,  pomyślała: Jeśli tak bywa,  to czemu mnie się to przytrafia? Poszła więc zapytać o to Pana,
a Pan jej powiedział: Dwa narody są w twym łonie,  dwa odrębne ludy wyjdą z twych wnętrzności; jeden będzie silniejszy od drugiego,  starszy będzie sługą młodszego.
Kiedy nadszedł czas porodu,  okazało się,  że w łonie jej były bliźnięta.
I wyszedł pierwszy syn czerwony,  cały pokryty owłosieniem,  jakby płaszczem; nazwano go więc Ezaw.
Zaraz potem ukazał się brat jego,  trzymający Ezawa za piętę; dano mu przeto imię Jakub. - Izaak miał lat sześćdziesiąt,  gdy mu się oni urodzili.
A gdy chłopcy urośli,  Ezaw stał się zręcznym myśliwym,  żyjącym w polu. Jakub zaś był człowiekiem spokojnym,  mieszkającym w namiocie.
Izaak miłował Ezawa,  bo ten przyrządzał mu ulubione potrawy z upolowanej zwierzyny; Rebeka natomiast kochała Jakuba.
Gdy pewnego razu Jakub gotował jakąś potrawę,  nadszedł z pola Ezaw bardzo znużony
i rzekł do Jakuba: Daj mi choć trochę tej czerwonej potrawy,  jestem bowiem znużony. - Dlatego nazwano go Edom.
Jakub odpowiedział: Odstąp mi najprzód twój przywilej pierworodztwa!.
Rzekł Ezaw: Skoro niemal umieram [z głodu],  cóż mi po pierworodztwie?

Wtedy Jakub podał Ezawowi chleb i gotowaną soczewicę. Ezaw najadł się i napił,  a potem wstał i oddalił się. Tak to Ezaw zlekceważył przywilej pierworodztwa.
rozdział 26
Gdy w kraju nastał głód,  drugi z kolei po tym,  który był za czasów Abrahama,  Izaak powędrował do Abimeleka,  króla filistyńskiego,  do Geraru.
Ukazał mu się bowiem Pan i rzekł: Nie idź do Egiptu,  lecz zatrzymaj się w tym kraju,  który ci wskażę.
Zamieszkaj w tym kraju,  a ja będę z tobą,  będę ci błogosławił. Bo tobie i twemu potomstwu oddaję wszystkie te ziemie i dotrzymam przysięgi,  którą dałem twojemu ojcu,  Abrahamowi,
że rozmnożę potomstwo twe jak gwiazdy na niebie oraz dam twojemu potomstwu wszystkie te ziemie. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia [takiego,  jakie jest udziałem] twego potomstwa,
dlatego że Abraham był mi posłuszny - przestrzegał tego,  co mu poleciłem: moich nakazów,  praw i pouczeń.
Tak więc Izaak zamieszkał w Gerarze.
A kiedy okoliczni mieszkańcy pytali go o jego żonę,  odpowiedział: Jest ona moją siostrą. Bał się bowiem mówić: To moja żona,  gdyż myślał sobie: Jeszcze gotowi mnie zabić z powodu Rebeki. - Była ona bowiem bardzo piękna.
Gdy tak mieszkał tam dłuższy czas,  pewnego razu Abimelek,  król filistyński,  wyglądając przez okno,  dostrzegł Izaaka uśmiechającego się czule do Rebeki jako do żony.
Wezwał więc Abimelek Izaaka i rzekł: Przecież to jest twoja żona; dlaczego mówiłeś: Jest ona moją siostrą? Odpowiedział mu Izaak: Mówiłem tak,  aby przez nią nie postradać życia.
A na to Abimelek: Czemu z nami tak postąpiłeś? Niewiele brakowało,  aby któryś z mych poddanych żył z twoją żoną,  a wtedy sprowadziłbyś na nas winę!
Abimelek dał więc wszystkim swym poddanym takie ostrzeżenie: Ktokolwiek tknie się żony tego człowieka,  zostanie zgładzony.
Przebywając w tym kraju,  zasiał Izaak ziarno i doczekał się w owym roku stokrotnego plonu,  gdyż Pan mu pobłogosławił.
I tak stawał się on coraz bardziej zasobny,  aż dorobił się wielkiej majętności.
Miał liczne stada owiec i wołów i wiele służby. Toteż Filistyni z zazdrości
zasypali ziemią wszystkie studnie,  które słudzy jego ojca,  Abrahama,  niegdyś wykopali.
Sam zaś Abimelek rzekł do Izaaka: Odejdź od nas,  bo jesteś zamożniejszy od nas!
Izaak oddalił się więc stamtąd i rozbiwszy namioty w dolinie Geraru,  tam osiadł.
I zaczął oczyszczać studnie,  które były niegdyś wykopane za życia Abrahama,  jego ojca,  a które Filistyni po śmierci Abrahama zasypali,  i przywrócił im takie nazwy,  jakie niegdyś ponadawał jego ojciec.
A gdy słudzy Izaaka,  kopiąc w owej dolinie studnię,  natrafili na bijące źródło,
pasterze z Geraru wszczęli sprzeczkę z pasterzami Izaaka i mówili: To dla nas ta woda! - Studnię tę nazwał on Esek,  bo swarzyli się z nim o nią.
Potem wykopali inną studnię,  i znów powstał o nią spór; toteż dał jej nazwę Sitna.
Izaak przeniósł się więc na inne miejsce i wykopał jeszcze inną studnię. O tę studnię już nie było sporów. Izaak dał jej nazwę Rechobot,  mówiąc: Teraz dał nam Pan swobodną przestrzeń,  abyśmy się rozmnażali w tym kraju.
Potem wyruszył Izaak do Beer-Szeby.
I zaraz pierwszej nocy ukazał mu się Pan i rzekł: Ja jestem Bogiem twego ojca,  Abrahama. Nie lękaj się,  bo Ja będę z tobą. I będę ci błogosławił,  rozmnażając twoje potomstwo przez wzgląd na Abrahama,  który Mi służył.
Izaak zbudował więc tam ołtarz i wzywał imienia Pana. Rozbił też tam swój namiot,  a słudzy Izaaka wykopali tam studnię.
Potem przybyli z Geraru Abimelek i Achuzat,  jeden z przyjaciół Abimeleka,  oraz dowódca wojska,  Pikol.
Izaak rzekł do nich: Czemu przybywacie do mnie,  przecież znienawidziliście mnie i kazaliście mi się od was oddalić?
Oni zaś odpowiedzieli: Widząc,  jak Pan jest z tobą,  postanowiliśmy,  aby istniała między nami,  czyli między tobą a nami umowa. Chcemy z tobą zawrzeć przymierze,

Izaak wyprawił im ucztę,  oni zaś jedli i pili.
Nazajutrz rano złożyli sobie nawzajem przysięgę,  po czym Izaak ich pożegnał i rozstali się w zgodzie.
A gdy tego dnia słudzy Izaaka przynieśli mu wiadomość o studni,  którą wykopali,  mówiąc: Znaleźliśmy wodę,
nazwał on tę studnię Szibea. - Stąd miasto to nosi po dzień dzisiejszy nazwę Beer-Szeba.
Gdy Ezaw miał czterdzieści lat,  wziął za żonę Jehudit,  córkę Chetyty Beeriego,  oraz Bosmat,  córkę Chetyty Elona.
Były one powodem zgryzoty Izaaka i Rebeki.
rozdział 27
Gdy Izaak zestarzał się i jego oczy stały się tak słabe,  że już nie mógł widzieć,  zawołał na Ezawa,  swego starszego syna: Synu mój!
A kiedy ten odezwał się: Jestem,  Izaak rzekł: Oto zestarzałem się i nie znam dnia mojej śmierci.
Weź więc teraz przybory myśliwskie,  twój kołczan i łuk,  idź na łowy i upolój coś dla mnie.
Potem przyrządź mi smaczną potrawę,  jaką lubię,  podaj mi ją,  abym jadł i abym ci pobłogosławił,  zanim umrę.
Rebeka słyszała to,  co Izaak mówił do swego syna Ezawa. Gdy więc Ezaw poszedł już na łowy,  aby przynieść coś z upolowanej zwierzyny,
rzekła do swego syna Jakuba: Słyszałam,  jak ojciec rozmawiał z twoim bratem Ezawem i dał mu takie polecenie:
Przynieś dla mnie coś z polowania i przyrządź smaczną potrawę,  abym zjadł i pobłogosławił cię wobec Pana przed śmiercią.
Teraz więc,  synu mój,  posłuchaj mego polecenia,  które ci dam.
Idź,  weź dla mnie z trzody dwa dorodne koźlęta,  ja zaś przyrządzę z nich smaczną potrawę dla twego ojca,  taką,  jaką lubi.
Potem mu zaniesiesz,  on zje i w zamian za to udzieli ci przed śmiercią błogosławieństwa.
Ale Jakub rzekł do swej matki: Przecież mój brat,  Ezaw,  jest owłosiony,  ja zaś gładki.
Jeśli się mnie dotknie mój ojciec,  będzie wyglądało tak,  jak gdybym z niego żartował,  i wtedy mogę ściągnąć na siebie przekleństwo zamiast błogosławieństwa.
Rzekła mu matka: Niech na mnie spadnie to przekleństwo dla ciebie,  mój synu! Tylko posłuchaj mnie,  idź i przynieś mi [koźlęta].
Poszedł więc,  wziął i przyniósł [je] swej matce; ona zaś przyrządziła z nich smaczną potrawę,  taką,  jaką lubił jego ojciec.
Potem Rebeka wzięła szaty Ezawa,  swego starszego syna,  najlepsze,  jakie miała u siebie,  ubrała w nie Jakuba,  swojego młodszego syna,
i skórkami koźląt owinęła mu ręce i nieowłosioną szyję.
Po czym dała Jakubowi ową smaczną potrawę,  którą przygotowała,  i chleb.
Jakub,  wszedłszy do swego ojca,  rzekł: Ojcze mój! A Izaak: Słyszę; któryś ty jest,  synu mój?
Odpowiedział Jakub ojcu: Jestem Ezaw,  twój syn pierworodny. Uczyniłem,  jak mi poleciłeś. Podnieś się,  siądź i zjedz potrawę z upolowanej przez mnie zwierzyy,  i pobłogosław mi!
Izaak rzekł do syna: Jakże tak szybko mogłeś coś upolować,  synu mój? A Jakub na to: Pan,  Bóg twój,  sprawił,  że tak mi się właśnie zdarzyło.
Wtedy Izaak rzekł do Jakuba: Zbliż się,  abym dotknąwszy ciebie mógł się upewnić,  czy to mój syn Ezaw,  czy nie.
Jakub przybliżył się do swego ojca Izaaka,  a ten dotknąwszy go rzekł: Głos jest głosem Jakuba,  ale ręce - rękami Ezawa!
Nie rozpoznał jednak Jakuba,  gdyż jego ręce były owłosione jak ręce Ezawa! A mając udzielić mu błogosławieństwa,
zapytał go jeszcze: Ty jesteś syn mój Ezaw? Jakub odpowiedział: Ja jestem.
Rzekł więc: Podaj mi,  abym zjadł to,  co upolowałeś,  synu mój,  i abym ci sam pobłogosławił. Jakub podał mu i on jadł. Przyniósł mu też i wina,  a on pił.
A potem jego ojciec Izaak rzekł do niego: Zbliż się i pocałuj mnie,  mój synu!
Jakub zbliżył się i pocałował go. Gdy Izaak poczuł woń jego szat,  dając mu błogosławieństwo mówił: Oto woń mego syna jak woń pola,  które pobłogosławił Pan!
Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyzności ziemi,  obfitości zboża i moszczu winnego.

Gdy Izaak wypowiedział swe błogosławieństwo nad Jakubem i gdy ten tylko co odszedł od niego,  wrócił z łowów brat Jakuba,  Ezaw.
I on także przyrządził ulubioną potrawę ojca,  zaniósł mu ją i rzekł do niego: Podnieś się mój ojcze,  i jedz to,  co twój syn upolował,  abyś mi udzielił błogosławieństwa!
Izaak go zapytał: Kto ty jesteś? A on odpowiedział: Jam syn twój pieroworodny,  Ezaw!
Izaak bardzo się zatrwożył i rzekł: Kim więc był ten,  który upolował zwierzynę i przyniósł mi,  a ja jadłem z niej,  zanim ty wróciłeś,  i pobłogosławiłem mu? Przecież to on otrzymał błogosławieństwo!
Gdy Ezaw usłyszał te słowa swojego ojca,  podniósł głośny pełen goryczy lament,  i rzekł do ojca: Daj i mnie błogosławieństwo,  mój ojcze!
Izaak powiedział: Przyszedł podstępnie brat twój i zabrał twoje błogosławieństwo!
A wtedy Ezaw: Nie darmo dano mu imię Jakub! Dwukrotnie mnie już podszedł: pozbawił mnie mego przywileju pierworodztwa,  a teraz odebrał za mnie błogosławieństwo!
Izaak na te słowa odrzekł Ezawowi: Skoro uczyniłem go twoim panem,  wszystkich zaś jego krewnych - jego sługami,  i zapewniłem mu obfitość zboża oraz moszczu,  to cóż mogę dla ciebie uczynić,  mój synu?
Lecz Ezaw rzekł do ojca: Czyż miałbyś tylko jedno błogosławieństwo,  mój ojcze? Pobłogosław także i mnie,  ojcze mój! I Ezaw rozpłakał się w głos.
Na to Izaak taką dał mu odpowiedź: Nie będzie żyzny kraj,  w którym zamieszkasz,  bo nie będzie tam rosy z nieba.
Z miecza żyć będziesz i będziesz sługą twego brata! A gdy pragnienie wolności owładnie tobą,  zrzucisz jego jarzmo z twej szyi.
Ezaw znienawidził Jakuba z powodu błogosławieństwa,  które otrzymał od ojca,  i taki powziął zamiar: Gdy nadejdą dni żałoby po moim ojcu,  zabiję mojego brata Jakuba.
Kiedy Rebeka dowiedziała się o tym,  co mówił Ezaw,  jej starszy syn,  kazała zawołać Jakuba i rzekła mu: Ezaw,  twój brat zamierza cię zabić.
Posłuchaj więc mnie,  synu mój: przygotuj się i uchodź do brata mego,  Labana,  do Charanu.
Pozostań tam przez jakiś czas,  dopóki nie uśmierzy się gniew twego brata.
A gdy już przestanie on gniewać się na ciebie i zapomni,  co mu uczyniłeś,  wtedy dam ci znać i sprowadzę cię stamtąd. Czemu miałabym was obu jednocześnie stracić?
Rebeka mówiła do Izaaka: Sprzykrzyło mi się życie z tymi Chetytkami. Jeżeli jeszcze Jakub weźmie sobie za żonę Chetytkę,  czyli jedną z tych kobiet,  które są w tym kraju,  to już nie będę miała po co żyć!
rozdział 28
Wtedy Izaak zawołał Jakuba,  pobłogosławił go i dał mu taki rozkaz: Nie bierz sobie żony spośród mieszkanek Kanaanu.
Idź do Paddan-Aram,  do rodziny Betuela,  ojca twej matki,  i weź sobie tam za żonę jedną z córek Labana,  twego wuja.
A Bóg Wszechmocny będzie ci błogosławił. Uczyni cię płodnym i da ci liczne potomstwo,  tak że staniesz się praojcem wielu szczepów.
Błogosławieństwo,  [otrzymane przez] Abrahama,  da również tobie i twojemu potomstwu,  abyś posiadł na własność kraj,  w którym przebywasz,  a który Bóg oddał niegdyś Abrahamowi.
Po czym Izaak wyprawił Jakuba w drogę i ten poszedł do Paddan-Aram do Labana,  syna Betuela Aramejczyka,  brata Rebeki - matki Jakuba i Ezawa.
A Ezaw zobaczył,  że Izaak dał błogosławieństwo Jakubowi i wysłał go do Paddan-Aram,  aby sobie tam wybrał żonę a błogosławiąc go dał mu rozkaz: Nie bierz sobie żony spośród mieszkanek Kanaanu!
i że Jakub usłuchał ojca i matki,  i udał się do Paddan-Aram.
Gdy więc uznał,  że mieszkanki Kanaanu nie podobają się jego ojcu,  Izaakowi,
poszedł do Izmaelitów i oprócz żon,  które już miał,  wziął sobie za żonę Machalat,  jedną z córek Izmaela,  syna Abrahama,  siostrę Nebajota.
Kiedy Jakub wyszedłszy z Beer-Szeby wędrował do Charanu,
trafił na jakieś miejsce i tam się zatrzymał na nocleg,  gdyż słońce już zaszło. Wziął więc z tego miejsca kamień i podłożył go sobie pod głowę,  układając się do snu na tym właśnie miejscu.

A oto Pan stał na jej szczycie i mówił: Ja jestem Pan,  Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię,  na której leżysz,  oddaję tobie i twemu potomstwu.
A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi,  ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód,  na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymają błogosławieństwo przez ciebie i przez twych potomków.
Ja jestem z tobą i będę cię strzegł,  gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię,  dopóki nie spełnię tego,  co ci obiecuję.
A gdy Jakub zbudził się ze snu,  pomyślał: Prawdziwie Pan jest na tym miejscu,  a ja nie wiedziałem.
I zdjęty trwogą rzekł: O,  jakże miejsce to przejmuje grozą! Prawdziwie jest to dom Boga i brama do nieba!
Wstawszy więc rano,  wziął ów kamień,  który podłożył sobie pod głowę,  postawił go jako stelę i rozlał na jego wierzchu oliwę.
I dał temu miejscu nazwę Betel. - Natomiast pierwotna nazwa tego miejsca była Luz.
Po czym złożył taki ślub: Jeżeli Pan Bóg będzie ze mną,  strzegąc mnie w drodze,  w którą wyruszyłem,  jeżeli da mi chleb do jedzenia i ubranie do okrycia się
i jeżeli wrócę szczęśliwie do domu ojca mojego,  Pan będzie moim Bogiem.
Ten zaś kamień,  który postawiłem jako stelę,  będzie domem Boga. Z wszystkiego,  co mi dasz,  będę Ci składał w ofierze dziesięcinę.
rozdział 29
Jakub,  wyruszywszy w dalszą drogę,  powędrował do ziemi synów Wschodu.
Tam ujrzał studnię w polu i trzy stada owiec wylegujących się wokół niej; z tej bowiem studni pojono stada. Wielki zaś kamień przykrywał jej otwór.
Toteż gromadzono tu wszystkie stada i wtedy dopiero odsuwano kamień znad otworu studni,  a po napojeniu owiec przesuwano go znów na dawne miejsce nad otwór studni.
Jakub rzekł do czekających tam pasterzy: Bracia moi,  skąd jesteście? Odpowiedzieli mu: Jesteśmy z Charanu.
On zaś pytał ich: Czy znacie Labana,  syna Nachora? Oni na to: Znamy.
I jeszcze zapytał ich: Czy dobrze się miewa? Odpowiedzieli: Dobrze. Ale oto jego córka,  Rachela,  nadchodzi z trzodą.
Wtedy [Jakub] rzekł: Ponieważ jeszcze jest jasny dzień i nie czas zapędzać trzody,  napójcie trzodę i idźcie ją paść.
Oni zaś powiedzieli: Nie możemy poić,  dopóki nie spędzą wszystkich stad i nie odsuną kamienia znad otworu studni,  wtedy będziemy poić owce.
Gdy Jakub tak z nimi rozmawiał,  Rachela,  która była pasterką,  nadeszła ze stadem owiec swego ojca.
A gdy Jakub ujrzał Rachelę,  córkę Labana,  brata swej matki,  i trzodę tegoż Labana,  zbliżył się,  odsunął kamień znad otworu studni i napoił trzodę Labana.
A potem ucałował Rachelę i rozpłakał się w głos.
Kiedy zaś powiedział Racheli,  że jest siostrzeńcem jej ojca,  synem Rebeki,  pobiegła i opowiedziała o tym swemu ojcu.
Gdy Laban usłyszał nowinę,  że to jest Jakub,  jego siostrzeniec,  wybiegł mu na spotkanie,  uściskał go i ucałował,  i wprowadził go do swego domu. Wtedy to Jakub opowiedział Labanowi o wszystkim.
Laban rzekł do Jakuba: Przecież jesteś moją kością i ciałem. A gdy Jakub przebywał u Labana miesiąc,
rzekł do niego Laban: Czyż dlatego,  że jesteś moim krewnym,  masz mi służyć za darmo? Powiedz mi więc,  jaką mam ci dać zapłatę?
Miał zaś Laban dwie córki; starsza nazywała się Lea,  a młodsza Rachela.
Oczy Lei były jakby zgaszone,  Rachela zaś miała piękną postać i miłą powierzchowność. -
Ponieważ Jakub pokochał Rachelę,  rzekł do Labana: Będę ci służył przez siedem lat za twą młodszą córkę,  Rachelę.
Laban powiedział: Wolę dać ją tobie niż komu innemu. Pozostań więc u mnie.
I tak służył Jakub za Rachelę przez siedem lat,  a wydały mu się one jak dni kilka,  bo bardzo miłował Rachelę.
Wreszcie rzekł Jakub do Labana: Ponieważ czas już upłynął,  daj mi córkę twą za żonę,  abym się z nią połączył.
Wtedy Laban,  zaprosiwszy wszystkich mieszkańców tej miejscowości,  wyprawił ucztę.
A gdy był wieczór,  Laban wziął córkę swą Leę i wprowadził ją do Jakuba,  i ten zbliżył się do niej.