Kirys polskiej skrzydlatej husarii podczas oblężenia Wiednia 12 września 1683 r. Wydarzenia, które miały miejsce tego dnia zainspirowały J.R.R. Tolkiena do opisania oblężenia Minas Tirith, w jego powieści Władca Pierścieni: Powrót Króla.

Po dwumiesięcznym oblężeniu przez 120-tysięczną armię Imperium Osmańskiego, garnizon wiedeński słabł i pozostała tylko garstka piechoty. W murach miasta zlokalizowano i rozbrojono kilka osmańskich ładunków wybuchowych, ale czas uciekał.

Posłańcowi udało się prześliznąć przez linie osmańskie i wezwać na pomoc Rzeczpospolitą Obojga Narodów, oraz Święte Cesarstwo Rzymskie. Opisano również, że gdy wydawało się, że unieruchomiona w walce pozostała przy życiu piechota straciła wszelką nadzieję i czeka na pewną śmierć, z lasu powoli wyłoniła się polska kawaleria.

Król Jan III Sobieski zbiegł ze wzgórza a za nim 18000 kawalerzystów wyłoniło się z lasu. Spośród nich 3000 było ciężkimi polskimi skrzydlatymi husarzami. Była to największa pojedyncza szarża kawalerii w historii.

Tak epicka i niszczycielska szarża przypieczętowała koniec 300-letniej ekspansji Imperium Osmańskiego w Europie.

Po wygranej bitwie król Jan III Sobieski sparafrazował słynne zdanie Juliusza Cezara, mówiąc: „Venimus, vidimus, Deus vicit” – „Przybyliśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył”.