Cześć, może będziecie w stanie mi pomóc. Od jakiegoś czasu próbuję sobie przypomnieć dwie książki, próbowałem znaleźć w Googlach ale nie udało mi się

1) krótkie opowiadanie, które nazywało się chyba "Bunkier" (szukałem ale nie znalazłem). Mówiło o tym, że świat był po jakiejś wojnie atomowej i na powierzchni żyli mutanci, zdeformowani ludzie. Głównym bohaterem był jeden z nich, wyrzutek odtrącony przez społeczeństwo bo różnił się od nich. Później trafił do bunkra gdzie żyli jeszcze normalni ludzie i okazało się, że on też był zdrowy ale przez swoje plemię był odrzucony bo dla nich był "nienormalny"

2) opis książki mówił o tym, ze sztuczna inteligencja zawładnęła ludzkością i trzyma ludzi w hibernacji? I raz na kilka milionów lat ktoś się budzi. Albo człowiek przypadkowo się obudził, coś takiego. Zaciekawiły mnie te opisy czasu, to nie były setki lat czy tysiące tylko miliony

Słowo "Æsc," które pojawia się w "Księdze zaginionych opowieści" Tolkiena, jest czymś więcej niż prostym nawiązaniem do tradycji staroangielskiej czy nordyckiej. Dla Tolkiena, który był miłośnikiem języka i mitologii, ten termin jest kluczem do zrozumienia głębszych warstw filozoficznych, na których opiera się jego legendarium. Jego twórczość jest bowiem nie tylko konstrukcją literacką, ale także próbą uchwycenia uniwersalnych prawd i archetypów, które przenikają ludzkie doświadczenie.

"Æsc" w staroangielskim oznacza "jesion" lub "popiół," co stanowi symbol pełen sprzeczności i głębokiej refleksji. Drzewo jesionu, z którego wywodzi się to słowo, jest w mitologii nordyckiej ściśle związane z początkiem ludzkości: Askr i Embla, pierwsi ludzie stworzeni przez bogów, zostali ukształtowani z drewna jesionu. Tym samym jesion staje się symbolem stworzenia, życia i wzrostu, ale również – poprzez swoje powiązanie z popiołem – przypomina o nieuchronnym przemijaniu, śmierci i upadku. Ta dwoistość jest jednym z fundamentów filozofii Tolkiena, gdzie każda opowieść o tworzeniu zawiera w sobie cień zagłady, a triumf jest przesycony smutkiem.

Użycie "Æsc" w kontekście Ermona w "Księdze zaginionych opowieści" nie jest przypadkowe. Tolkien, tworząc swoją mitologię, poszukiwał w niej czegoś uniwersalnego, co przemówiłoby do głębi ludzkiego doświadczenia. Wprowadzenie tego terminu odsyła do pierwotnych mitów o stworzeniu i początku ludzkości, sugerując, że w świecie Śródziemia istnieje podobna pradawna historia, splatająca się z mitycznymi korzeniami naszej rzeczywistości. Użycie staroangielskiego słowa nadaje opowieściom aurę odwiecznej prawdy, jakby mówił, że historie o ludziach, elfach i bogach są różnymi odsłonami uniwersalnego mitu.

Filozoficznie "Æsc" symbolizuje coś więcej niż tylko pierwszych ludzi czy ich związek z drzewem. W staroangielskiej i nordyckiej kulturze drzewa były uosobieniem życia i jedności ze światem. Tolkien ukazuje drzewo jako metaforę ludzkiej kondycji: zakorzenieni w świecie, sięgamy jednocześnie ku transcendencji. W legendarium Śródziemia drzewa są świadkami historii, jak Dwóch Drzew Valinoru czy Białe Drzewo Gondoru. W tym sensie "Æsc" jest symbolem ciągłości, przypomnieniem, że historia ludzkości jest nierozerwalnie związana z naturą.

Wprowadzenie "Æsc" do "Księgi zaginionych opowieści" można interpretować jako wyraz tęsknoty Tolkiena za pierwotną jednością człowieka z naturą. Drzewo, będące jednocześnie symbolem życia i popiołu, reprezentuje świat, który kiedyś był pełen magii i głębokiego związku między wszystkimi istotami. Tolkien zdaje się mówić, że ludzkość, która kiedyś żyła w harmonii z naturą, zatraciła tę łączność, zyskując świadomość własnego losu. Motyw ten jest wszechobecny w jego dziełach – od melancholijnego odchodzenia elfów po smutek ludzi świadomych swojej śmiertelności. "Æsc" jest więc manifestacją refleksji nad kondycją ludzką: jesteśmy bytami przemijającymi, a nasze istnienie jest echem dawnej chwały.

Tolkien, jako twórca mitologii, stawia pytania o miejsce człowieka w kosmicznym porządku. "Æsc" w tym kontekście wyraża tęsknotę za czymś utraconym. Jest to zarówno imię, jak i symbol – przypomnienie o naszych korzeniach i o naszej nieuchronnej podróży ku śmierci i odrodzeniu. Drzewo jako metafora pokazuje, że każde stworzenie jest częścią większej całości.

Dla Tolkiena "Æsc" to także komentarz na temat cykliczności historii i przemijania. Przypomina, że wszystko, co ma początek, musi mieć też koniec, a w nim zawiera się ziarno nowego życia. To metafora życia ludzkiego, a także samego Śródziemia – świata pełnego cudów, ale podlegającego prawom narodzin, wzrostu, upadku i odrodzenia.

Tolkien, używając jednego słowa, maluje przed nami panoramę rozważań o naturze istnienia, związku człowieka z naturą i cykliczności życia. "Æsc" staje się symbolem naszego miejsca w kosmosie – istot przemijających, które noszą pamięć o dawnych czasach i tęsknotę za pierwotną jednością ze światem.

Ælfwine z Anglii to postać wyjątkowa w mitologii Tolkiena, łącząca świat ludzi z rzeczywistością elfów. Jego historia to alegoria ludzkiego dążenia do poznania tego, co odległe i transcendentne. W "Księdze zaginionych opowieści" Tolkien wykorzystuje Ælfwine'a jako symbol poszukiwań filozoficznych, gdzie pytania o naturę rzeczywistości, pamięć i mądrość splatają się w niezwykły sposób. Jego podróż na Tol Eressëę, wyspę elfów, odzwierciedla pragnienie odkrycia prawdy ukrytej w mitach i duchowych tradycjach.

Tol Eressëa nie jest jedynie miejscem geograficznym, lecz symbolem tego, co wieczne i pełne mistycznej wiedzy. Ælfwine, wypływając na zachód, wyrusza na duchową podróż, przekraczając granice zwykłego doświadczenia. Jest jak filozof, szukający ukrytych prawd dostępnych tylko tym, którzy potrafią spojrzeć poza to, co materialne. Tym samym Tolkien przedstawia Ælfwine'a jako uosobienie ludzkiej tęsknoty za zrozumieniem wszechświata.

Podróż Ælfwine'a to także poszukiwanie prawdziwej tożsamości. Jest w nim pragnienie zrozumienia swojego miejsca we wszechświecie, przynależności do czegoś większego. Wkraczając w świat elfów, odkrywa, że rzeczywistość ludzi jest jedynie cieniem większej całości. Jako pośrednik między światami, Ælfwine przenosi opowieści, wiedzę i pieśni elfów do świata ludzi. Staje się strażnikiem dawnej mądrości, która trwa, choć może być niezrozumiała dla śmiertelników.

Jednak Ælfwine to nie tylko żeglarz odkrywający mityczną wyspę. W jego historii zawarta jest głęboka filozoficzna myśl – prawda o świecie jest ukryta i wymaga wysiłku, by ją poznać. Jego podróż jest aktem duchowym, ciągłym dążeniem do poznania tego, co pierwotne i prawdziwe. Ælfwine reprezentuje naszą własną tęsknotę za czymś więcej niż oferuje codzienna rzeczywistość. Jego wędrówka jest odzwierciedleniem pragnienia powrotu do stanu pierwotnej harmonii.

Jako kronikarz i strażnik tradycji elfów, Ælfwine nie tylko odkrywa tajemnice Tol Eressëi, ale przekazuje tę wiedzę światu ludzi. Tolkien podkreśla, że mit i historia są splecione, tworząc głębszy wymiar naszej rzeczywistości. Ælfwine nie tylko zapisuje opowieści, ale także nadaje im nowe znaczenie, przekształca je, czyniąc zrozumiałymi dla innych. Jego zadanie jest twórczym procesem, w którym mitologia staje się żywą częścią świata.

Ewolucja Ælfwine'a odzwierciedla zmiany w podejściu Tolkiena do mitologii. Z czasem postać ta staje się łącznikiem między elfami a ludźmi, przenosząc legendy i język elfów do naszego świata. Tolkien pokazuje, że mity są źródłem prawdy, przekazywanej przez pokolenia w formie opowieści.

W głębszym ujęciu Ælfwine symbolizuje niekończące się poszukiwanie tego, co utracone – wiedzy, harmonii, piękna. Jego podróż jest metaforą duchowej tęsknoty za światem pełnym cudów, w którym mądrość i piękno były rzeczywistością. Ælfwine reprezentuje tęsknotę za sensem, za jednością z czymś większym. W jego wędrówce dostrzegamy nasze własne dążenie do zrozumienia tego, co leży poza granicami zmysłów.

Tol Eressëa jest dla Ælfwine'a zarówno celem, jak i początkiem nowej drogi. To kraina, gdzie odkrywana jest pierwotna wiedza, zmieniająca tych, którzy mają odwagę ją poznać. Jego podróż przypomina, że prawdziwa mądrość polega na głębokim zrozumieniu, że świat jest bardziej złożony i tajemniczy, niż się wydaje.

Tolkien poprzez Ælfwine'a przekazuje przesłanie, że poszukiwanie sensu istnienia wymaga odwagi i pokory. Ælfwine, jako „Przyjaciel Elfów,” uczy, że prawda, piękno i mądrość są dostępne dla tych, którzy gotowi są wyruszyć na nieznane wody w poszukiwaniu tego, co niewidoczne. Dzięki Ælfwine'owi poznajemy, że świat elfów jest częścią naszego dziedzictwa i niesie echo zapomnianej prawdy. Jego podróż symbolizuje naszą własną drogę do odkrycia głębi 
rzeczywistości.