9 listopada 1958 roku brytyjski zespół geologiczny, szukający ropy dla koncernu BP, jadąc po libijskiej pustyni, natknął się na dość niecodzienny widok. Na piasku, 700 km od wybrzeży, sterczał wrak samolotu. Połamany i pogięty wrak amerykańskiego ciężkiego bombowca Consolidated B-24D ''Liberator''. Czasami takie odkrycia się zdarzały na pustyni, zwłaszcza 13 lat po wojnie. Widok był jednak niecodzienny, bo w okolicy nie zgłoszono przypadku rozbicia się samolotu. Do wraku dotarły też inne ekipy.

Mimo tego, że samolot leżał na pustyni przynajmniej kilkanaście lat, był doskonale zachowany. Karabiny maszynowe były sprawne, podobnie, jak radiostacja. W środku wraku porozrzucane były rzeczy osobiste załogi, części, papierosy i konserwy. Znaleziono nawet termos z kawą - nadal zdatną do picia. Jedyne, czego brakowało, to spadochrony i członkowie załogi. Ustalono, że samolot nazywał się ''Lady Be Good'' i pochodził z 376. Grupy  Bombowej. Jego 9-osobową załogą przewodził porucznik William J. Hatton. Samolot zaginął podczas nalotu na Neapol 4 kwietnia 1943 r. Załoga była świeża i przybyła do Afryki tydzień wcześniej.

Amerykanie na początku 1960 roku zainteresowali się wrakiem i losami załogi. Rozpoczęto poszukiwania. Brak spadochronów oznaczał, że lotnicy wyskoczyli z maszyny jeszcze w trakcie lotu i prawdopodobnie podjęli wędrówkę na północ. Ustalono prawdopodobną trasę lotu i znaleziono pięć ciał. W maju 1960 r. znaleziono trzy kolejne. Jednego z ciał nigdy nie odnaleziono.
Badania wykazały, że załoga w wyniku burzy piaskowej i błędów w obliczeniach zwyczajnie się zgubiła. Przelecieli nad swoją bazą, po czym zaczęło jej się kończyć  paliwo i wyskoczyli z samolotu. W nocy pustynia wydawała im się otwartym morzem i zapewne myśleli, że są u wybrzeży Libii - inaczej staraliby się lądować awaryjnie. Samolot niekontrolowany przez nikogo, rozbił się sam.

Lotnicy po wylądowaniu dawali sobie sygnały strzałami z broni palnej i flarami, żeby zebrać się w grupę. Zdecydowali się iść na północ, gdzie znajdowali się ludzie. Zakładali, że są 160 km od bazy, a było to ponad 700 kilometrów. Grupa przeszła 130 kilometrów, kiedy podzieliła się. Pięciu pozostało na miejscu, zapewne zbyt słabych, by iść dalej, trzech szło dalej na północ. Ostatni przeszedł jeszcze 42 km. Przetrwali na pustyni osiem dni. Z zapisków z pustyni II pilota, ppor. Roberta Tonera przebrzmiewało jedno straszne zdanie: ''Wszyscy chcą umrzeć''

Ciała załogi pochowano, natomiast wrak długie lata leżał i niszczał na pustyni. Po części rozebrali go łowcy pamiątek, a po części Amerykanie, którzy wykorzystali zdatne części do innych maszyn. Jednak samoloty, w których owe części zamontowano, miały spore problemy. C-54, na którym zamontowano selsyny z ''Lady Be Good'' musiał wyrzucić ładunek,żeby uniknąć rozbicia. DC-3, na którym zamontowano radiostację - rozbił się w Morzu Śródziemnym. DHC-3, na którym zamontowano podłokietnik z fotela por. Hattona - rozbił się w Zatoce Syrta. Znaleziono tylko kilka elementów wraku. W tym podłokietnik z ''Lady Be Good''.

Cześć Wszystkim!

W końcu uznałem, że może pora dodać coś od siebie i to moja pierwsza Dzida. Jeśli się spodoba, to mam sporo więcej ciekawostek w temacie historii.

Ostatnia afera z chińskimi balonami nad USA przypomniała mi o podobnej historii z czasów II wojny.

Stany Zjednoczone znajdowały się poza zasięgiem konwencjonalnych środków bojowych państw Osi. Planów i prób było jednak mnóstwo.

Jedną z nich były bomby balonowe, zwane Fu-Go, pierwsza broń interkontynenalna w historii.

W latach 30. Japończycy obserwując zachowanie się balonów na dużych wysokościach zaobserwowali, że te pomimo braku wiatru, mogą się przemieszczać w danym kierunku. Uznali, że istnieją prądy powietrzne, pozwalające na przemieszczanie się balonów na duże odległości. Dzisiaj wiemy, że są to prądy strumieniowe.

W 1943 r. w Japonii rozpoczęto prace nad balonami zdolnymi przenosić bomby. Tak powstała Fu-Go Heiki (dosł. ''Broń balonowa'') - tania i prosta w produkcji.

Podstawą balonu była metalowa obręcz, do której mocowano trzy lub pięć małych bomb zapalających, 32 worki z piaskiem jako balast i wysokościomierze. By balon mógł dotrzeć do USA, musiał utrzymywać się na stałej wysokości. Jeśli zanadto obniżał lot, co odnotowywał wysokościomierz, zrzucał worek z piaskiem. Jeśli za bardzo się wznosił - specjalny wentyl uwalniał część gazu. Czas lotu obliczano na 72 godziny. Po tym czasie i zrzuceniu wszystkich worków z piaskiem, balon miał zrzucić bomby i dokonać samozniszczenia, odpalając lont, który spalał powłokę.

Fu-Go były produkowane z kilku warstw papieru, sklejanego... pastą z ziemniaka. Produkcją balonów zajmowały się głównie japońskie dzieci.

Pierwszy atak balonem Japończycy przeprowadzili 3 listopada 1944 r. Od tego momentu do zakończenia operacji wypuścili  9300 Fu-Go. Założono, że tylko 10 % doleci do USA. Celem Japończyków było wywołanie pożarów lasów w Oregonie i tym samym spowodowanie paniki wśród cywilów.

Balony dolatywały do Stanów i wzbudziły zamieszanie władz. Przede wszystkim nikt nie wiedział co to jest i skąd się wzięło. Nakazano całkowitą cenzurę w mediach, a wszelkie znaleziska miały być natychmiast zabezpieczane. Bardzo obawiano się użycia przez Japończyków broni biologicznej, lub chemicznej. Nie poinformowano ludności cywilnej o zagrożeniu.

Czy Fu-Go doleciały do USA?

Tak! Jeden z nich zrzucił bomby w pobliżu fabryki Boeinga w Seattle - gdyby zrobił to kilkaset metrów dalej, mógłby zapalić ogromne zbiorniki paliwa, znajdujące się przy zakładach.

Inny spadł na linie wysokiego napięcia tamy Bonneville w Oregonie i odciął prąd na kilka dni w okolicy. Pozornie to nic takiego, ale tama zasilała ośrodek naukowy Hanford. W ośrodku tym mieścił się reaktor, wytwarzający pluton do produkcji bomby atomowej. Gdyby reaktor nie miał własnego źródła zasilania, tani japoński balon z papieru, mógłby unicestwić amerykański program atomowy wart miliardy dolarów...

Jedynym wypadkiem śmiertelnym była eksplozja w Bly w Oregonie. 5 maja 1945 r. żona miejscowego pastora i piątka dzieci ze szkółki niedzielnej znalazły balon w lesie podczas pikniku i zaczęły przy nim grzebać, co spowodowało eksplozję i śmierć wszystkich. Po tym wydarzeniu w USA ostrzeżono wreszcie opinię publiczną o Fu-Go. W USA wówczas wybuchła panika, a wojsko, policja i FBI były bombardowane doniesieniami o zaobserwowanych balonach - najczęściej fałszywymi.

Paradoksalnie, Japończycy przestali wypuszczać Fu-Go w kwietniu 1945 r. z braku zauważalnych efektów. Tylko 312 zaobserwowano nad USA, większość spadła do Pacyfiku. Cztery miesiące później wojna się skończyła. Balony jednak nadal są odnajdywane na terytorium USA i Kanady. Ostatni raz - w 2019 roku.

Pozdrawiam i wypierdalam.
Wojnawkolorze