Zapraszam na, krótką historię świata z Pepeuszem w tle.
Nasza ziemia istnieje już w chuj długo, jakieś 4,6 miliarda lat. I mimo, że historia zaczyna się od prekambryjskich gąbek, to my zaczniemy od dinozaurów i chuj.
Dinozaury pojawiły się około 230 mln lat temu, a wymarły około 66 mln lat temu w erze mezozoicznej, czyli na długo przed pojawieniem się człowieka.
Żarły, srały i burzyły skały, lecimy dalej.
Żarły, srały i burzyły skały, lecimy dalej.
Pierwsza epoka, czyli PREHISTORIA (ok.2,6mln lat temu do 3500r p.n.e.) niektóre źródła mówią, że prehistoria zaczęła się 4,5 mln lat temu.
Właśnie wtedy na Ziemi pojawił się australopitek gdzieś na obszarze Afryki – pierwsze stworzenie przypominające człowieka.
Najważniejszymi wydarzeniami prehistorii było wynalezienie prymitywnych narzędzi, okiełznanie ognia, początki rozwoju mowy, czy zmiana koczowniczego trybu życia na osiadły.
Epoka ta trwała do wynalezienia pisma i właśnie to wydarzenie stanowi cezurę (czyli rozdział, punkt przełomowy) prehistorii i starożytności.
STAROŻYTNOŚĆ
Starożytność była okresem rozwoju wielu cywilizacji; starożytnego Egiptu, Bliskiego i Dalekiego Wschodu, antycznej Grecji czy starożytnego Rzymu.
Starożytność była okresem rozwoju wielu cywilizacji; starożytnego Egiptu, Bliskiego i Dalekiego Wschodu, antycznej Grecji czy starożytnego Rzymu.
Wiele cywilizacji w tym okresie pozostawiło po sobie dzieła, które miały ogromny wpływ na rozwój kultury europejskiej, m.in. filozofię, sztukę czy mitologię.
Najważniejszymi wydarzeniami z tego okresu był rozwój państwa faraonów (wynalezienie egipskiego kalendarza) czy ukształtowanie podwalin kultury starożytnej Grecji oraz rozwój całego cesarstwa rzymskiego.
To właśnie upadek cesarstwa zachodniorzymskiego – największego mocarstwa ówczesnego świata „zamyka” tę epokę.
ŚREDNIOWIECZE
Trzecia epoka, jest zwana również „wiekami ciemnymi”, gdyż przez wiele lat historia traktowała ten okres jako „dodatek”, taką poczekalnię między starożytnością a nowożytnością.
Jak się później okazało, było to błędne podejście, gdyż średniowiecze również miało wpływ na późniejszą literaturę, naukę i sztukę.
Barbarzyńskie królestwa, kryzys cesarstwa wschodniorzymskiego, podział chrześcijaństwa na dwa odłamy (schizma wschodnia), przyjęcie chrztu przez Mieszka I, uchwalenie konstytucji Nihil Novi, to tylko kilka z najważniejszych wydarzeń tamtych czasów.
Za wydarzenie kończące średniowiecze umownie uważa się odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba (1492 rok).
Jednak wielu naukowców wskazuje też na rok 1453, w którym Turcy zdobyli Konstantynopol. Nie brakuje też głosów, według których epoka ta skończyła się wraz z początkiem reformacji (1517 rok).
NOWOŻYTNOŚĆ
Przyjmujemy, że zaczęła się wraz z odkryciem Ameryki. Był to czas wielkich przemian na wielu płaszczyznach – kulturowej, politycznej i ideologicznej.
Nowożytność to czas rozwoju sztuki, wielkich odkryć geograficznych, stworzenia systemu kolonialnego czy scentralizowania struktur władzy.
Często stosuje się podział wewnętrzny nowożytności na renesans, barok, oświecenie i romantyzm.
Nowożytność zakończyła się wraz z wybuchem Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1789)
EPOKA XIX WIEKU
Niektórzy traktują ją jako część nowożytności.
Ramy czasowe tej epoki wyznaczył wybuch rewolucji francuskiej oraz I wojny światowej
Najważniejsze wydarzenia tej epoki to rozwój kolei, telegrafu, telefonu, rozkwit dziedzin kultury, wojny napoleońskie czy III rozbiór Polski.
Epoka ta wprowadza pewne zamieszanie gdyż jak widać nie rozpoczęła się, ani nie zakończyła w XIX wieku (1789 - 1914).
WSPÓŁCZESNOŚĆ
To już ostatnia epoka w naszej podróży.
Rozpoczęła się wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej i trwa do dziś. O tym co w tej epoce będzie przełomowe zdecydują kolejne pokolenia.
Teraz możemy ją podzielić na trzy części:
1. Okres międzywojenny, gdzie USA i ZSRR umocniły swoją pozycję na arenie międzynarodowej, a Polska wróciła na mapę Europy.
2. II wojna światowa 1939-1945
3. Powojnie – czyli okres trwający od 1945 roku do dziś.
Jednymi z najważniejszych wydarzeń powojennych są; upadek muru berlińskiego oraz zimna wojna.
Jednymi z najważniejszych wydarzeń powojennych są; upadek muru berlińskiego oraz zimna wojna.
Nie jestem historykiem, wiedza zawarta tutaj jest ściśle podstawowa, mając na celu zachęcić czytającego do poszerzania jej.
Wspomagałem się głównie stroną national-geographic, oraz kilkoma innymi z googli.
Pozdrawiam i miłego dnia. :)
Interesujące polskie postacie part 2.
Stanisław Bułak-Bałachowicz.W 1914 r. został zmobilizowany do armii rosyjskiej i wcielony do 2 Lejb-Ułańskiego Kurlandzkiego płk. Wkrótce odznaczył się w walkach koło Sochaczewa i Kowna. Wojnę skończył jako rotmistrz sztabowy. Po rewolucji w Rosji przez krótki czas był w armii bolszewików, po czym wraz ze swoim 1 płk łuskim przedarł się spod Pskowa do Estonii, gdzie walczył w różnych formacjach „białych” (wojna estońsko-bolszewicka), między innymi w armii gen. Judenicza. Szczególnie odznaczył się podczas nieudanej ofensywy białych na Piotrogród wiosną 1919 r., dowodząc korpusem, który zdobył na bolszewikach Gdow, a następnie razem z wojskami estońskimi gen. Laidonera Psków, za co w 1919 r. został awansowany na stopień generała majora. Po zawarciu estońsko-sowieckiego traktatu pokojowego w marcu 1920 przeszedł z Estonii śmiałym rajdem przez pozycje bolszewików na stronę polską na czele oddziału ok. 800 ludzi (Rosjan, Białorusinów, Litwinów, Łotyszy, Estończyków i Polaków) pod Dyneburgiem. Po reorganizacji w Brześciu nad Bugiem w kwietniu 1920 r. jego grupa została podporządkowana dowódcy 3 Armii gen. Edwarda Śmigłego-Rydza. Oddział gen. Bułak-Bałachowicza brał od VI 1920 r. udział w walkach na froncie polsko-bolszewickim na obszarze Polesia. W trakcie walk był zasilany wziętymi do niewoli czerwonoarmistami oraz dezerterami, dzięki czemu pomimo strat zwiększył swą liczebność do ok. 1,8k żołnierzy piechoty i 800 kawalerzystów. Po odwrocie wojsk polskich, od 15.08.1920 r. „bałachowcy” wzięli udział w kontrofensywie znad Wieprza oraz w Bitwie Warszawskiej. Przemieszczając się w kierunku Włodawy, osiągnęli swój największy sukces militarny, zdobywając Pińsk 26 września, gdzie wzięli do niewoli 2400 bolszewickich jeńców, włączając w to sztab 4 armii.Rozkazem Naczelnego Dowództwa WP z 28.09.1920 wojska gen. Bułak-Bałachowicza zostały określone jako Ochotnicza Sprzymierzona Armia, uzyskując status odrębnej sojuszniczej armii. Generał nazwał ją Rosyjską Ludową Armią Ochotniczą (Russkaja Narodnaja Dobrowolczeskaja Armia, RNDA), która osiągnęła liczbę ok. 20 tys. żołnierzy. Mimo zawarcia rozejmu między Polską a stroną sowiecką w Rydze 12 października 1920 r., armia gen. Bułak-Bałachowicza od 5.11.1920 r. podjęła samodzielne działania bojowe na obszarze Białorusi zajętym przez bolszewików, zdobywając 10.11 Mozyrz. W Mozyrzu gen. Bułak-Bałachowicz ogłosił niepodległość Białorusi i powołał rząd Republiki Białoruskiej, lecz po kilku dniach i kontrofensywie oddziałów bolszewickich, jego armia została zmuszona do wycofania się do Polski. Gen. Stanisław Bułak-Bałachowicz przekroczył granicę Polski 28 listopada, w ślad za głównymi siłami swojej armii, która następnie została w Polsce internowana.Armia ochotnicza dowodzona przez Stanisława Bułak-Bałachowicza, tzw. bałachowcy, była oskarżana o gwałty, bandytyzm i morderstwa na Żydach. W interpelacji poselskiej z stycznia 1921 r. koło posłów żydowskich przytaczało przykłady osobistego mordowania Żydów przez generała i żądano postawienia go pod sądem. Podobną interpelację złożył w marcu 1921 PPS. Znany były z okrucieństwa także wobec pojmanych wrogów oraz wobec własnych podkomendnych. Nie został przyjęty do Wojska Polskiego, wobec czego nie został zweryfikowany w stopniu gen brygady. Mimo tego występował w mundurze wyjściowym oficera Wojska Polskiego z oznakami stopnia generała brygady.Po wojnie polsko-bolszewickiej gen. Bałachowicz osiadł w Warszawie, prowadząc działalność polityczną.Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej po stronie oddziałów gen. Franco. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził zorganizowanym przez siebie oddziałem ochotniczym. Jednostka ta walczyła w obronie Warszawy.Zginął 10.05.1940 r. podczas próby aresztowania przez Gestapo na ul. Paryskiej w Warszawie. Według relacji, do idącego ulicą Bałachowicza podjechało auto, z którego wysiadł gestapowiec, a po chwili został on zabity przez generała ostrzem ukrytym w lasce, drugi z gestapowców oddał śmiertelny strzał.
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Bu%C5%82ak-Ba%C5%82achowicz
