Historia Złotego cz. 4

1
Jak już wiemy z poprzedniej części wzory monet zostały wyłonione w konkursach, ale do ich wybicia potrzebny był nakład sił i środków, a podstawą była mennica, która w odradzającej się Polsce była słabo wyposażona. Także teraz krótka rozprawka na temat mennictwa. Zapraszam.
Mennica Polska w Warszawie

Początki Mennicy Warszawskiej sięgają roku 1766 roku kiedy to któl Stanisław August Poniatowski wprowadził reformę monetarną (w roku 1765 król powołał Komisję Skarbową i kupił posesję z pałacem przy ulicy Bielańskiej w Warszawie pod budowę mennicy). Oficjalnie data 10 lutego 1966 jest określana jako data powstania Mennicy oraz wprowadzenia królewskiej reformy. W roku 1791 mennica ustanowiła swój znak menniczy - M.V bądź M.W (skrót od Mennica Warszawska). W wyniku rozbiorów mennica zaprzestała działalności w latach 1796-1810. Po tym okresie rozpoczęła bicie monet dla Księstwa Warszawskiego, a po kongresie Wiedeńskim biła monety dla powstałego Królestwa Polskiego. Od roku 1842 rozpoczęło się stopniowe ograniczanie działalności Mennicy Warszawskiej. W roku 1850 zmieniono znak menniczy MW na pisane cyrylicą ВМ. Rok później otwarto Główną Probiernię przy Mennicy Warszawskiej. W 1865 produkcja została zatrzymana. Ostateczna likwidacja nastąpiła w roku 1867 i z dniem 1 stycznia 1868 mennica została przez władze carskie zamknięta. Budynek byłej już mennicy władze carskie rozebrały w 1907 roku pod budowę banku.
Historia Złotego cz. 4
Medal przedstawiający Stanisława Augusta Poniatowskiego wybity w mennicy w Warszawie za panowania króla
Mennica Warszawska w okresie II RP

W roku 1924 premier Władysław Grabski powierzył misję budowy i organizowania Mennicy Państwowej Janowi Aleksandrowiczowi, który do tej pory był vice-dyrektorem Głównego Urzędu Pobierczego. Mennica na czele z dyrektorem Aleksandrowiczem rozpoczęła pracę 14 kwietnia 1924 roku. Jej nową siedzibą był budynej przy ulicy Markowskiej 18 na warszawskiej Pradze. Mennica nie mając odpowiedniego sprzętu zamawiała bicie monet w mennicach zagranicznych mieszczących się w Stanach Zjednoczonych, Anglii, Austrii, Szwajcarii czy też Fracji (o tym opowiem omawiając konkretne monety).
Historia Złotego cz. 4
Dyrektor Mennicy Warszawskiej
Historia Złotego cz. 4
Budynek Mennicy Warszawskiej przy ulicy Markowskiej 18
Historia Złotego cz. 4
Historia Złotego cz. 4
Historia Złotego cz. 4
Maszyny do bicia monet i piec do wytopu metalu
Historia Złotego cz. 4
Historia Złotego cz. 4
Sortownia monet
Historia Złotego cz. 4
Liczarki przy pracy
Historia Złotego cz. 4
Wizytacja dyrektora mennicy angielskiej pułkownika J.M. Johnsona. Gościa oprowadza Jan Aleksandrowicz (po lewej) 
Ciekawostki

1. Jan Aleksandrowicz ustanowił jako znak mennicy herb Kościesza (wywodził się z rodziny szlacheckiej, którego herbem była właśnie Kościesza).
Historia Złotego cz. 4
2. W 1924 roku prasa pisała o sukcesie Mwnnicy i kontrakcie na bicie monet tureckich. Rozmowy były prowadzone, jednak strona turecka po niezapowiadanej wizycie w mennicy przerwała rozmowy.
Historia Złotego cz. 4
3. Liczarki do liczenia monet używały dużej drewnianej deski z dwustoma wgłębieniami.
Historia Złotego cz. 4
4. Do bicia monet srebrnych używano kruszcu z polskiego skarbca, który był dostarczany do zagranicznych mennic.
Historia Złotego cz. 4
5. Tylko około 25% monet będących w obiegu zostałow wybitych w Mennicy Warszawskiej.
Historia Złotego cz. 4
Źródła:

- Wikipedia
- Narodowe Archiwum Cyfrowe
- monetyforum.pl
- katalog monet
- portalnumizmatyczny.pl
- Strona Mennicy Warszawskiej
0.055441856384277