Amargazaur to rodzaj średniego zauropoda z rodziny dikreozaurów, żył w okresie wczesnej kredy na terenach dzisiejszej Argentyny. Nie był on zbyt dużym zauropodem osiągając 9 m długości i 2,5 tony wagi, czyli był mniejszy niż niektóre hadrozaury. Jeden niepotwierdzony gatunek Amargazaura: A. Cazaui osiągał rozmiary 13,5 m długości i 3,6 ton wagi. Niewielkie rozmiary u dikreozaurów tłumaczy się pedomorfozą czyli rodzaj przemiany ewolucyjnej, która zdarza się gdy dojrzały płciowo organizm zachowuje cechy właściwe młodocianym stadiom rozwojowym jego przodków.

Pysk dikreozaurydów przypominał pysk diplodoka. Długie zauropodzie czaszki o wycofanych nozdrzach zewnętrznych i cylindrycznych zębach określa się mianem czaszek typu diplodoka. Amargazaur posiadał krótką szyję liczącą 13 kręgów szyjnych, pierwsze dwa kręgi nie posiadały kolców.
Cechą wyróżniającą Amargazaura były dwa równoległe rzędy niezwykle wysokich kolczastych wyrostków neuralnych biegnących wzdłuż szyi i grzbietu. Były one bardzo silnie wydłużone, przez co wysokość kręgu czterokrotnie przewyższała jego długość. Amargazaury najpewniej używały kolców do obrony przed drapieżnikami oraz do pokazów godowych. W dalszych częściach kręgosłupa wyrostki stawały się coraz grubsze i mniej zaostrzone tworząc strukturę podobną do karku dzisiejszych bizonów. Neutralną postawę szyi można w przybliżeniu określić na podstawie sposobu połączenia ze sobą kręgów szyjnych. Szyja w pozycji neutralnej delikatnie opadała, a pysk znajdował się na wysokości 1 m nad ziemią, wyrostki kolczyste ograniczały wysokość unoszenia szyi do maksymalnie 2,7 m nad gruntem.

Pokrycie wyrostków kolczystych skórą zasugerowane było już w 1997 roku, wyrostki kolczyste u Amagrazaura były podobne do tych u Dimetrodonów, wyrostki u obu stworzeń były silnie ukrwione i nosiły ciągłe ślady wzrostu, co dodaje wiarygodności temu badaniu. Rozmieszczenie przestrzenne i względna orientacja włókien Sharpeya sugerują obecność ważnego systemu więzadeł, które być może łączyły kolejne wyrostki kolczyste.

Jeśli myślisz, że masz duże zakola, to pomyśl jeszcze raz.

Pachycefalozaur to rodzaj grubo głowego dinozaura, żyjącego w późnej kredzie, na terenie Ameryki północnej. Nazwa "Pachycefalozaur" wywodzi się od greckich słów "pachy" - gruby, "cephale" - głowa, i "sauros" - jaszczur. Istnieje tylko jeden znany gatunek: Pachycefalozaur Wyomingensis.

Jak inne dinozaury grubogłowe, Pachycefalosaurus był roślinożercą lub wszystkożercą. Najbardziej charakterystyczną cechą Pachycefalozaura jest twarda czaszka złożonej z jednej grubej kości i kilku niezwykle grubych jej zadaszeń. Dinozaur poruszał się na dwóch tylnych kończynach które były znacznie dłuższe niż jego przednie kończyny. Jest to największy przedstawiciel rodziny, osiągał on 4,5 m długości, 1 m w biodrach oraz 450 kg wagi.

Solidna czaszka tego i spokrewnionych rodzajów dinozaurów przyczyniła się do powstania teorii, według której pachycefalozaury używały swoich głów do międzyosobniczych walk w obrębie gatunku, podobnie do jeleni. Jednak wiele osób uważa tą teorię za nieprawidłową, inne zastosowanie grubej czaszki może mieć związek z ochroną przed mniejszymi drapieżnikami, chodź te większe mogły zostać zranione po uderzeniu.

Krótka czaszka zwięrzęcia miała dwa duże, zwrócone do przodu oczodoły. Wzkazuje to dobry wzrok zwierzęcia, a także szerokie pole widzenia. Poniżej znajdował się nieduży pysk zakończony zaostrzonym dziobem, i długim rzędem malutkich zębów idealnych do mielenia liści.

Z podobnych gatunków mamy także: Stygimolacha, Dracorexa z którymi funkcjownował w tym samym czasie, chodź niektórzy uważają je za młode osobniki Pachycefalozaura.

Mażungazaur czyli Madagaskarski kuzyn Karnotaura, żyjący w późnej kredzie około 68 mln lat temu na terenie dzisiejszego madagaskaru gdzie stanął na czele łańcucha pokarmowego jako drapieżnik czołowy.

Osiągał 7 m długości i 1,1 tony wagi. Znaleziono także fragmentaryczne szczątki, które wskazują, że niektóre dorosłe mażungazaury mogły osiągać ponad 8 m długości i 1,5 tony wagi. Podobnie jak inne abelizaury, Mażungasaurus był dwunożnym drapieżnikiem z zredukowanymi przednimi kończynami i krótkim pyskiem. Chociaż jego przednie kończyny nie są w pełni znane, najprawdopodobniej podobnie jak u innych abelizaurów były krótkie, słabe i nie miały żadnej funkcji. Od innych Abelizaurów odróżnia go szersza czaszka, zgrubiałe kości na szczycie czaszki i zaokrąglony róg na czaszce, przez który pierwsze znalezione szczątki jego czaszki uznano za należące do pachycefalozaura. Mażungazaur był czołowym drapieżnikiem w kredowym ekosystemie Madagaskaru i mógł polować na zauropody takie jak Rapetosaurus. 

Mażungazaurus jest jednym z nielicznych dinozaurów u których został udowodniony kanibalizm. Kości Mażungazaurów noszą ślady ugryzień, identyczne do tych znalezionych na kościach zauropodów z Madagaskaru. Posiadają one te same odstępy między zębami oraz są tej samej wielkości co zęby Mażungazaura. Widać na nich również niewielkie nacięcia, będące śladami ząbkowań na krawędzi zębów Mażungazaurów. Ponieważ Mażungazaur był jedynym znanym dużym teropodem żyjącym wtedy na Madagaskarze, najprostsze wyjaśnienie mówi o licznych aktach kanibalizmu wśród tego gatunku.

Mażungazaur jest znany głównie ze swojej charakterystycznej czaszki wliczając w to zgrubiałe kości nosowe, grzebień i czołowy róg. Inne ceratozaury jak Karnotaur, Rajasaurus oraz Ceratosaur też miały grzebienie. Mogły one odgrywać rolę w konkurencji o pożywienie i inne zasoby naturalne, jednak ich dokładna funkcja jest nieznana. Wyposażony w puste przestrzennie róg Mażungazaura był za słaby do bezpośredniej fizycznej walki, choć mógł służyć do odstraszania przeciwników. Różne szczątki Mażungazaurów posiadają różne ozdoby na czaszce, co może, lecz nie musi świadczyć o dymorfizmie płciowym.

Edmontozaur jest największym roślinożernym dinozaurem nie będącym zauropodem, trudno określić wielkość edmontozaura, ale jego rozmiary określa się w przedziale. Od 10 do 15 metrów długości oraz od 6 do 14 ton wagi. Żył w Ameryce północnej około 66 mln lat temu i był jednym z ostatnich nieptasich dinozaurów żyjących tuż przed wymieraniem kredowym.

Czaszka Edmontozaura była zakończona bardzo szerokim podobnym do kaczego dziobem, z tyłu otworu gębowego wyrastały setki małych zębów tworzących baterie zębowe. Dzięki dużemu obszarowi nosowemu Edmonotozaur mógł wydawać dźwięki słyszalne z wielu kilometrów, w ten sposób komunikowały się między sobą. Charakterystyczną cechą szkieletu tego masywnego hadrozaura i innych przedstawicieli rodziny, są cieniutkie pałeczki wzdłuż wyrostków kolczystych, które usztywniały silny kręgosłup.

W Kanadzie na Albercie znaleziono masowe cmentarzyska, które sugerują, że Edmontozaury żyły w wielkich stadach liczących po kilkaset osobników podobnie do dzisiejszych gnu. Liczne szkielety tych hadrozaurów są znajdywane na całym terenie Ameryki Północnej mają one wskazywać, że te dinozaury wędrowały wiele kilometrów w podczas zmian pór roku, podobnie jak dzisiaj antylopy, by znaleźć pożywienie, schronienie i partnera do godów.

W 2003 roku naukowcy przebadali 10.000 fragmentów kości różnych dinozaurów, należących do 700 różnych osobników. Okazało się, że jedna z grup dinozaurów - Hadrosauridae była szczególnie podatna na występowanie nowotworów, zaś wśród nich najczęściej chorowały właśnie edmontozaury. Tak duży odsetek zachorowań tłumaczy się dietą bogatą w karcynogeny czyli czynniki powodujące mutację materiału genetycznego. 

Jedyne stworzenie które ma większe pazury niż kasjerka z żabki:

Therizinozaur to dinozaur z grupy celurozaurów, z rodziny Therizinozaurów, żył on w okresie późnej kredy na terenach dzisiejszej Azji. Osiągał 10m długości, 3m wysokości w biodrach i 5 ton wagi. Początkowo Therizinozaur był uważany za gatunek dużego żółwia ze względu na pazury które były uważane za płetwy żółwi. Jednak prawda była znacznie bardziej niezwykła.

Pazury są najbardziej charakterystyczną cechą Therizinozaura z których największe osiągały nawet 70 cm długości, pazury znajdowały się na silnych dwumetrowych przednich kończynach. Funkcje przednich kończyn był tematem wielu debat wśród badaczy. Według niektórych pazury mogły służyć do grzebania w kopcach termitów lub do przyciągania gałęzi drzew. Z kolei inni sugerowali, że ogromne pazury Therizinozaura były przystosowane do obrony przed drapieżnikami jak Tarbozaur, a młode mogły dzięki nimwspinać się po drzewach. W 2014 roku Odkryto, że pazury u wczesnych gatunków jak Alxasaurus i Erliansaurus były przystosowane do wszechstronnego używania, natomiast u bardziej zaawansowanych jak Therizinosaurus, Beipiaosaurus i Falcarius nie nadawały się do kopania, lecz przyciągania po roślinność znajdującą się na drzewach. 

Pomimo, że Therizinozaur jest uważany za spokojnego roślinożerce to pokrewieństwo z Owiraptorem, może wskazywać na wszystkożerność. Stopy Therizinozaura opierały swój ciężar na czterech palcach u obydwu nóg, jest to wyjątkowa cecha w tym podrzędzie, ponieważ inne teropody miały zazwyczaj zredukowany czwarty palec i chodziły na tylko trzech.