Wydry są bardzo drapieżnymi stworzeniami, pomimo, że większość kojarzy je jako niewielkie ssaki wodne, to w rzeczywistości są potężnymi i zwinnymi zabójcami, na szczęście na ziemi nie żyją wydry które mogły by zagrażać życiu ludzkiemu, a raczej powinienem powiedzieć DZIŚ nie żyją żadne takie wydry, bo około 2 do 10 mln lat temu żyła wydra która przerastała, większość ssaków rzecznych które żyły na ziemi.

ENHYDRIODON, żyjący w wschodniej Afryce, Indiach i Pakistanie, gatunek wydry był drapieżnikiem czołowym wśród fauny na swoich terytoriach. Mierząc 2,6 metra długości i ponad 200 kg wagi, "Enhydriodon Omoensis" (największy gatunek Enhydriodonów) mógł być porównany do dzisiejszych lwów. Występowały na terenie Etiopii, początkowo sądzono, że tak jak dzisiejsze wydry, Omoensis był drapieżnikiem rzecznym, jednak późniejsze badania dowiodły, że czaszka budową bardziej przypominała te u hien niż u wydr, co zmieniło spojrzenie na bestie z głównie rzecznego, na lądowego drapieżnika. Jego podłużne ciało, duże rozmiary, silne pazury, i potężna szczęka przystosowana do miażdżenia kości dała Enhydriodonowi możliwość upolowania ofiary znacznie większej niż on sam, w tym prehistoryczne konie, gazely, zające, a nawet małpy, które także wchodziły w menu tej bestii.

Mniejsze gatunki takie jak E. falconeri I E. sivalensis preferowały życie w podmokłych terenach, żywiąc się rybami, małżami, krabami i innymi morskimi zwierzętami. Niestety szkielety Enhydriodonów są w większości niekompletne, daje to nam nikłe informacje na temat życia tego ssaka więc naukowcy zaczęli obserwować wydry żyjące dzisiaj by odkryć jak mógły się zachowywać Enhydriodony.

Wypierdalam.

Gdybyś przeniósł się na wyspy Madagaskaru około 70 mln lat temu, zdał byś sobie sprawę, że madagaskar jest rajem na ziemi pełnym mięsożernych teropodów, po biegające wszędzie jadowite jaszczurki, dlatego by się uchronić przed panującym tam terrorem, niektórzy pomyśleli by, że dobrym pomysłem jest schronienie się w wodzie, lecz to był by poważny błąd, kredowe wody Madagaskaru były wypełnione nie tylko rekinami, krokodylami, lecz także pewną żabą jedyną taką na świecie która mogła by ci odgryźć dłoń.

BELZEBUFO, to żaba której imię wywodzi się od demona belzebuba. Pierwsze części szkieletu belzebufa zostały odnalezione w 1993 roku jednak przez zbyt wielkie ubytki w szkielecie, przez następne 14 lat nikt nie wiedział o tym gatunku, dopiero w 2007 został udokumentowany gatunek "belzebufo ampinga" co oznaczało: opancerzona żaba z piekła. Belzebufo został odkryty i zbadany, wzbudzał ciekawość u paleontologów, dzięki swojej nietypowej budowie ciała i rozmiarom. Dorosłe osobniki ważyły do 4,5 kilograma, mierząc 42 cm długości, sprawiało to, że belzebufo był porównywalny rozmiarom do dzisiejszej Chihuahua (nie wiem jak to napisać, więc piszę po angielsku), belzebufo przerastał swoimi rozmiarami jakiekolwiek inne płazy bezogonowe, w tym największą dzisiejszą żabę, Goliata płochliwego.

Ciało belzebufa pokrywała gruba warstwa łusek i niewielkich kolców tworzących skorupę o podobnej budowie jak ta u żółwia, która ochraniała płaza przed atakami drapieżników, pancerz nie był tak twardy, ale bardzo wytrzymały, przypominający kolczugę. Gdy badacze zrekonstruowali czaszkę płaza odkryli, że była ona bardzo silna, miała 15 cm szerokości i mogła się rozszerzać do ponad 90 stopni podczas pełnego otwarcia. Belzebufo mógł ugryść z siłą 2200 niutonów pokonując tym samym takie bestie jak: pitbulle, wilki, lampardy. Belzebufo żywił się wszystkim co zmieściło by mu się do paszczy w tym: ptaki, jaszczurki, bardzo małe krokodyle, ssaki i owady. W przyjmowaniu pokarmu, pomagał mu długi język, który był szerszy niż u dzisiejszych żab, co pozwalało belzebufowi na łapanie większych ofiar.

Obszar występowania belzebufo wskazuje, że był on głównie rzecznym płazem, rzadko wychodzącym na suchy ląd, co jest dziwne, bo w okresie kredy na Madagaskarze występowały długie i zabójcze suszę, które na długie tygodnie zabierały by belzebufom dostęp do wody.

Jeż którego wczoraj znalazłem:

Dokąd nocą tupta jeż? (Do sypialni twojej starej) Na te pytanie raczej nie odpowiem, ale mogę opowiedzieć o tym, że jeżowate to jedne z najstarszych ssaków na ziemi które pojawiły się około 60 mln lat temu po wymieraniu kredowym. Jeże występowały na całym świecie, od Ameryki, przez Afrykę, po Azję. Pomimo, że pojawiły się one dawno temu, trudno powiedzieć kiedy wyewolułowały im kolce, ponieważ nie zachowują się one w zapisie kopalnym jednak szacuje się, że około 20 mln lat p.n.e.. W Polsce występują 2 gatunki jeża: europejski i zachodni oba przywędrowały na teren Rzeczypospolitej około 12 mln lat p.n.e. i dobrze zaadaptowały się do środowiska. Ale pomimo wielu gatunków jeży żyjących na całym globie wszystkie łączylo kilka rzeczy: 1. Miały kolce, 2. Niezbyt rozwinięte kończyny, 3. Wszystkie były wszystkożerne pomimo że preferowały dietę wysokobiałkową. Pomimo, że jeże istnieją od wielu milionów lat, to na przestrzeni czasu nie zmieniły się zbytnio, co oczywiście nie oznacza że nie było wyjątków.

DEINOGALERIX czyli największy przedstawiciel jeżowatych żyjący około 10 mln lat temu na terenie kilku wysp we włoszech, jego czaszka miała długość 21 cm a całe ciało mogła osiągać 0,6 m, gatunek ten był owadożerny, chodź nie wyklucza to polowania na inne zwierzęta w tym na jaszczurki, węże, ptaki i inne małe ssaki. Na swoim grzbiecie posiadały kolce nie były tak ostre jak u innych gatunków jeży ale i tak ułatwiały im one ochronę przed innymi drapieżnymi zwierzętami. Szczęka była wyjątkowo długa jak na jeża, sama czaszka zajmowała 1/3 długości ciała, a zęby były ostre i silne mogące rozgryzać i ciąć mięso podobnie do oposów. Deinogalerix miał nie tylko cechy jeża ale też cechy oposa, szopa był takim połączeniem tych zwierząt. W późniejszych latach ok. 7 mln lat temu, archipelag na którym żyły te jeże połączył się z półwyspem Gargano, na którym znajduje się najwięcej kości tego zwierzęcia. Jako powód wyginięcia uznaje się niemożność przetrwania w otwartym świecie.